Home Review - Animatiefilm die af en toe originaliteit toont

Home is de nieuwe animatiefilm die elke familie de komende paasdagen naar de bioscoopzalen moet lokken. Of dat lukt met een meisje, een gek beest en een dikke schattige kat, lees je in deze Home review.

Home draait om het meisje Tip, haar kat en Oh, een Boov. Een wat? Ja, een Boov. Boov is van een soort alien-ras dat opeens de aarde heeft overgenomen en allemaal mensen ontvoerd heeft. Weinig verrassend: ook de moeder van het meisje Tip is ontvoerd.

Dus Tip moet zich in haar eentje zien te redden, want ze heeft keer op keer weten te ontkomen aan de Boovs. Verder is Oh een Boov die een enorm domme fout heeft begaan, waardoor alle Boovs achter hem aanzitten. Dus ook hij vlucht voor de Boovs. Zodoende komen Tip en Boov elkaar al snel tegen en zitten ze als een soort Murdoc en McGuyver met elkaar opgescheept.

De animatiefilm, van Dreamworks, is bij vlagen enorm origineel. Met name als het gaat om taalgrappen en woordspelingen. Zo wil Tip maar al te graag haar moeder vinden en begrijpt Oh niet precies wat 'Mijnmam' betekent. Waardoor hij de hele tijd zoiets zegt als : 'En wanneer we dan eindelijk Mijnmam gevonden hebben', dan.. Waarop Tip natuurlijk zegt: 'Nee, het is mijn mam!'.

Het buitenaardse ras heeft een vreemde manier van denken. Want als je boos en verdrietig op hetzelfde moment bent, nou dan moet je wel 'madsad' (Nederlandse vertaling: woevig), zijn. Het zijn woordspelingen die leuk uitpakken in Home.

Dat is nodig, want de film weet niet altijd hetzelfde constante niveau vast te houden. Daarvoor is het verhaal wellicht te simpel. De twee lotgenoten gaan samen onderweg om Tips moeder op te zoeken en vanaf dan ontstaat een vriendschap, terwijl ze elkaar eerst niet konden luchten. Klinkt cliché en dat is het ook.

Dan geldt ook nog eens dat Tip ingesproken is door Rihanna en zodra je dat beseft kun je niet meer normaal naar het kind luisteren zonder Rihanna voor je te zien. Het personage heeft bovendien ook nog eens echte overeenkomsten met de zangeres, zo zijn ze allebei geboren op Barbados.

Het was beter geweest om Rihanna in deze film achterwege te laten, een plekje in de soundtrack was genoeg geweest. Geloofwaardiger is de stem van Oh die ingesproken wordt door Jim Parsons. Hij weet het gekke wezentje echt wat extra's te bezorgen wat deels samengaat met de kleur van het ras dat alle kanten opgaat: zodra een Boov liegt, wordt die groen.

En zo geeft elke emotie een andere kleur aan. Hilarisch zijn de momenten waarop Oh als een gek compleet uit zijn dak gaat, van kleur verschiet en de stem van Parson nog wat extra dimensie meegeeft. Dan moet de hele bioscoopzaal lachen.

Alleen, zoals gezegd weet de film niet dat constante niveau te hebben. Sommige stukken zijn 'leuk' om naar te kijken, maar niet meer dan dat. Omdat er dan eigenlijk niets bijzonders gebeurt, niet iets wat je niet eerder hebt gezien. Het tweetal (met kat dus drietal) brengt een groot gedeelte door in een auto en een goede road trip heeft wel wat ingrediënten nodig om voor langere tijd te vermaken. Home voorziet daarbij soms in te weinig ingrediënten. Toegegeven, de dikke kat is schattig. Maar het beest voegt net even te weinig aan de film toe dan enkel wat gespin.

Gelukkig heeft Home op het einde nog wel een mooie verrassing zodra de vijand van de Boovs, de Grogs (een nog veel groter alienras) op het punt staat de aarde te verwoesten. Die zie je niet aakomen en wederom zal geen bioscoopganger dan het lachen kunnen inhouden. Home is zeker leuk om met het gezin te checken tijdens Pasen, maar laat hier en daar wel wat steekjes vallen om zich te kunnen onderscheiden van de animatiefilms die er echt toedoen.