FURY Review

FURY speelt zich af in april 1945, het moment waarop geallieerde troepen Duitsland op zijn knieën probeert te krijgen. Als kijker ervaar je deze heftige strijd vanuit een Amerikaanse tank, waar vijf mannen een hecht team vormen om te kunnen overleven.

Films over de Tweede Wereldoorlog zijn er genoeg, maar wij hebben nog niet eerder een film gehad die zich specifiek focust op oorlogsvoering in een tank. Hierin is FURY uniek en heeft daardoor ook een sterke basis als film. Het is daarbij ook moeilijk om FURY in een bepaalde hoek te zetten wat betreft militaire films. Zo is het geen serieus waargebeurd verhaal of een film in de trant van Inglourious Basterds.

Regisseur David Ayer heeft van FURY een film gemaakt, waarin kijkers worden meegenomen in de pieken en dalen van het soldatenleven. Een belangrijk onderdeel daarvan is de kameraadschap tussen de vijf mannen in de tank. Hier vind je de echte mannenhumor onderling, maar tegelijkertijd ook drama. Het zijn dan wel militairen, maar af en toe zijn die ook snel op hun teentjes getrapt.

Als je met vijf man in een tank zit, dan moet je elkaar kunnen vertrouwen en goed kunnen samenwerken. Aan kop van de groep is Don “Wardaddy” Collier, gespeeld door Brad Pitt. Het karakter zelf is eigenlijk vrij simpel te beschrijven als een echt Brad Pitt karakter, meer valt er niet te zeggen. Behalve dat hij als leider de groep bij elkaar moet houden.

Boyd Swan, gespeeld door Shia LaBeouf is een gelovige man die tevens de grote kogels afvuurt in de tank. De lader van kogels is Grady Travis, gespeeld door Jon Bernthal, hij is in feite de domme spieren van de tank. Zolang hij maar mensen kan ombrengen en vrouwen kan versieren, dan is Travis tevreden. De groep veteranen wordt afgerond met Trini Garcia, gespeeld door Michael Peña, de bestuurder van de tank met een alcoholprobleem en tevens één van de weinige Mexicaans-Amerikaanse strijders uit de Tweede Wereldoorlog.

Deze vier mannen zijn samen door hel en terug gegaan, want zij hebben samen in een tank gevochten in Noord-Afrika, Frankrijk en België voordat zij in Duitsland terechtkomen. Zodra Norman Ellison, gespeeld door Logan Lerman zich bij de groep voegt, verandert ineens alles. Ellison is namelijk geen getrainde soldaat, maar simpelweg een groentje die eigenlijk niet klaar is voor de oorlog. Het is dus aan Wardaddy om hem de harde realiteit te laten zien en hem onderdeel te maken van de tank als assistent-bestuurder.

Als je over het geheel kijkt dan bestaat de tank Fury uit echte typetjes, maar toch weten de acteurs en regisseur David Ayer dit echt te maken. Zo zie je de emotionele hoogte- en dieptepunten bij ieder karakter, en dat maakt alles heel menselijk. Het leukste aan FURY is om te zien hoe deze groep mannen omgaat met elkaar en iedere situatie die op hun pad terechtkomt.

De situaties zelf variëren van heftige gevechten tot aan overwinningen met bijbehorende prijzen. Dat laatste is ook een belangrijk deel van de oorlog, waarbij geallieerden een dorp veroveren en vervolgens op zoek gaan naar vrouwen om hun behoeftes te bevredigen. Of een situatie waarbij de nazi’s kindsoldaten inzetten en hoe ga je daar dan mee om als Amerikaanse soldaat. Bij het kijken naar FURY voel je gewoon de intensiteit binnen de tank en tussen de karakters in welke situatie dan ook.

Een andere vorm van intensiteit is het geluid van FURY. Zo heb je te maken met kanonvuur, geweren en ga zo maar door. Wanneer je in de bioscoop zit, dan voel je echt het geluid door je lichaam heengaan en dat is iets heel positiefs. Je krijgt namelijk het gevoel dat je zelf aanwezig bent binnen de chaos van een veldslag, en dat gevoel heb je alleen bij het zien van FURY in de bioscoop.

FURY laat alleen wel wat steken vallen op het gebied van special effects. Zo was er op een gegeven moment een explosie die meer deed denken aan vuurwerk op oud en nieuw, dan een daadwerkelijke explosie. Verder maakt FURY gek genoeg gebruik van lichteffecten bij het afvuren van kogels, iets wat meteen deed denken aan Star Wars. Zo waren alle schoten van de Amerikanen vergezeld met een rode lichtfits en schoten van de Duitsers met een groene lichtflits.

Het grootste probleem van FURY is uiteindelijk logica, want over het laatste gedeelte van de film kun je echt boos worden als je niet tegen onwaarschijnlijke en onlogische momenten kan. Welkom in Hollywood zou je kunnen zeggen, maar in FURY gaat het gewoon net iets te ver. Als voorbeeld bij het eindgevecht is er nog veel zonlicht tijdens de voorbereiding, maar zodra het gevecht kort daarna begint is het plotseling pikkedonker. Andere voorbeelden maken deel uit van het verhaal, dus die gaan wij niet verklappen, maar aan dit soort momenten moet je denken.

Met FURY heeft regisseur David Ayer een heel nieuw soort militaire film gemaakt, doordat je nu alles meemaakt vanuit het perspectief van een tank. Daarbij word je als kijker echt meegenomen naar hoe het was om in de oorlog te zitten. Met name de kameraadschap tussen de vijf karakters/acteurs voelt heel echt en is ook erg leuk om te zien.

Het is alleen zo jammer dat aan het einde van de film er meerdere onlogische en onwaarschijnlijke momenten voorkomen. De rare lichtflitsen om zo kogels beter weer te geven of de explosie die neerkwam op vuurwerk, maken de film minder realistisch en dat is erg zonde. Als je daar wat minder mee bezig bent bij het kijken van een film, dan is FURY een hele leuke en interessante film om naar te kijken.