Tien jaar hebben we moeten wachten op een nieuwe Dragon Age-titel. De Fantasy franchise van Bioware vergaarde veel populariteit met het absolute meesterwerk wat Dragon Age: Origins heet. Na deel twee en het in 2014 uitgebrachte Inquisition is het nu de beurt aan Dragon Age: The Veilguard om te laten zien dat Bioware nog meer dan genoeg magie in huis heeft.

Dragon Age: The Veilguard aarzelt geen seconde om je gelijk in de actie te storten. Na het maken van je personage heb je al gauw een reünie met een paar bekende gezichten. Samen met Varric en Harding ben je op een missie om Solas te stoppen. Dit gaat niet helemaal volgens plan en vervolgens word je in een avontuur geschoten wat je inmiddels gewend mag zijn van een studio als Bioware.

De hoofdverhaallijn is, ondanks een dipje in het midden, ontzettend sterk. Zeker de laatste vijf uur van het verhaal zijn dusdanig spectaculair dat je echt weer het gevoel hebt dat je een Dragon Age-titel aan het spelen bent. In typische Bioware-stijl heb je naast een hoofdlijn ook weer meer dan genoeg zijmissies en ben je natuurlijk weer relaties aan het opbouwen met de verschillende personages in je team, dit is alleen waar de game wat minder sterk wordt.

Bioware stond er altijd om bekend dat zijn games je voor lastige keuzes stelde. Zowel Dragon Age als de Mass Effect-reeks hebben hier altijd om gedraaid. Sommige van die keuzes waren ook niet altijd even menselijk, wat de wereld diepgang gaf en je aan het denken zette over wat nou daadwerkelijk een acceptabele prijs is om de wereld te redden. Dragon Age: The Veilguard gaat dit volledig uit de weg.

Er is niet eens een glimpje aan controverse te vinden in de dialoog van de game. Sterker nog, de verdeling tussen goed en kwaad is extreem duidelijk, er is geen grijs gebied meer. Dit is ontzettend jammer, want games uit de stal van Bioware waren hier vroeger extreem goed in. Het zorgt er ook voor dat de verschillende personages in de game een stuk minder complex worden en dat je binding met de leden van je team dus ook niet zo sterk meer is.

Keuzes willen nog wel eens consequenties hebben in Dragon Age: The Veilguard, maar de consequenties voelen niet groot genoeg. Het enige moment dat je echt het gevoel hebt dat je keuzes een grote impact hebben is in de laatste vijf uur van de game en dan heb je eigenlijk al een goede 70 uur gespeeld zonder ook maar een keer een controversiële beslissing met daadwerkelijke consequenties te nemen. Simpel gezegd is dit gewoon niet goed genoeg voor een RPG op dit niveau.

Dragon Age: The Veilguard doet wel iets extreem goed en dat is de gameplay. Vooral het vechten in de game voelt ongelooflijk goed. Bioware heeft de tactische vechtstijl van eerdere Dragon Age-titels laten varen en heeft hier gekozen voor meer actie-RPG elementen. Zoals je mag verwachten heb je dan ook een lichte aanval en een zware aanval die je kan afwisselen om combo’s te creëren.

Daarnaast kan je ook weer speciale vaardigheden uit de skill tree halen om deze tijdens de gevechten te gebruiken. Het tactische aspect is niet volledig weg, want je kan nog steeds de tijd vertragen om je teamgenoten aan te sturen en met behulp van hun vaardigheden verwoestende combo’s uit te voeren. Het tactische aspect gaat alleen niet meer zo diep als in voorgaande titels. Dit maakt Dragon Age: The Veilguard wat toegankelijker voor nieuwkomers, maar voor veteranen van de franchise zal het misschien toch een beetje tegenvallen.

Het verkennen in de game is ook een stuk leuker dan in Dragon Age: Inquisition. Waar de titel uit 2014 ervoor koos om je constant in open werelden te plaatsen met grote open vlaktes waarin niet veel te beleven viel, pakt The Veilguard het anders aan. De verschillende locaties die je kan bezoeken zijn wat kleiner en leiden je vooral door nauwe steegjes naar kleine gebieden voor gevechten. De wereld voelt hierdoor voller en meer toegespitst op actie in plaats van resource farming, wat veel beter werkt voor een game als Dragon Age.

Nog iets wat goed op orde is in Dragon Age: The Veilguard is de variatie en dat kan je opvatten in de breedste zin. De variatie is namelijk niet alleen terug te vinden in de verschillende delen van de wereld die je bezoekt, maar ook in het soort vijanden die je tegenkomt. Daarnaast zal je ook nog wel eens een bossfight tegenkomen waar nieuwe mechanics je iedere keer op je tenen houden.

Het is jammer dat het vechten zelf niet zo heel veel variatie met zich meebrengt, want de combo’s zijn vrij simpel. Doordat de omgevingen en vijanden zo afwisselend zijn, is het niet heel ernstig, maar het haalt wel wat van de charme van de game weg. Daarom is de dip die je halverwege de game krijgt waarschijnlijk ook zo heftig. De game speelt het net iets te veilig qua verhaal en het vechten begint steeds repetitiever te worden.

Dat neemt niet weg dat de werelden die je bezoekt schitterend gecreëerd zijn en je echt naar binnen trekken met details en atmosfeer. Het enige wat daarop verder aan te merken is, is de grafische stijl, die niet helemaal bij Dragon Age lijkt te passen. De stijl voelt te lichthartig voor de duisternis die de wereld van Dragon Age je op het gebied van lore voorschotelt en daardoor is het moeilijker om de game serieus te nemen.

Jammer genoeg is Dragon Age: The Veilguard niet de terugkeer naar vorm waar we op hadden gehoopt vanuit Bioware. Dat betekent alleen niet dat de game slecht is. Voor RPG-liefhebbers is er meer dan genoeg om warm voor te lopen, maar de problemen in het schrijfwerk en de dip die je halverwege de game krijgt houden Dragon Age: The Veilguard tegen in het bereiken van een hoger niveau.

In ieder geval is de gameplay heel sterk en is er meer dan genoeg variatie in de verschillende werelden die je bezoekt. De laatste vijf uur van de game zijn daarbovenop absoluut waanzinnig en een aanrader voor iedereen die de wereld van Dragon Age een warm hart toedraagt. Hopelijk leert Bioware van de fouten in deze game en krijgen we een goede nieuwe Mass Effect-titel op ons bord in de toekomst.