DOOM Review - Old school demonen knallen in nieuw jasje

DOOM was voor de release al te spelen met de open beta. Dat was echter enkel de multiplayer. Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover en kon iedereen met de volledige game aan de slag. De poorten van de hel zijn opengezet. Of DOOM aan onze verwachtingen voldoet lees je in deze DOOM review.

Vrijdag was het dan eindelijk zover en kon de tweeënvijftig gigabyte aan DOOM ook daadwerkelijk op worden gestart. Voor een spel met best hoge aangeraden specificaties loopt het ongelofelijk soepel. De gigantische omgevingen en talloze schietende monsters zorgen niet voor framedrops wat het spelen zeker aantrekkelijk maakt. En dat is pas het begin.

Je begint de nieuwe DOOM op een stenen tafel, geketend en bewaakt in een soort crypte. Aan het bloed om je heen te zien heeft er aardig wat ellende plaatsgevonden tijdens je slaap en je besluit orde op zaken te stellen. In de volgende kamer hangt je Space Marine pak en een cutscene laat zien hoe pak en drager elkaar als twee oude vrienden verenigen.

Een inkomend bericht van ene dokter Hayden geeft iets van informatie, maar het meest wijs word je van de demonische pilaren die je door het spel heen kunt vinden. Als je deze activeert krijg je een soort geschiedenisles van een demon, die het heeft over de DOOM Slayer, een mythische krijger die zich een weg baande door de hel om wraak te nemen.

Voor de DOOM kenner is het dan we duidelijk om wie het hier gaat. In DOOM 1 en 2 ben jij de mythische DOOM Slayer en in de nieuwe DOOM mag je hetzelfde nog een keer te doen. Want de Union Aerospace Corporation (UAC) maakt er wederom een potje van op Mars.

In de nieuwe DOOM is deze soort-van-NASA namelijk bezig met het uitbuiten van de hel voor gratis stroom. Maar ook in deze DOOM gaat het volledig mis en krijgen de demonen toegang tot Mars. Als een redmiddel laat dokter Hayden je ontwaken uit de tombe waarin je zat opgesloten.

Na het verhaal van de originele DOOM hebben de demonen namelijk een plan gesmeed om je voor eens en altijd op te sluiten, zodat de hel weer kon worden wat het ooit was. En hoe beter het demonische gespuis de kop in te drukken door hun aardsvijand erop los te laten?

De demonen bestrijdt je op zowel Mars als in de daadwerkelijke hel. Dit wisselt zich in rap tempo af. Je bent meestal maar één of twee levels op ofwel Mars ofwel in de hel, om vervolgens weer iets te moeten doen in de andere. Het geeft daardoor een beetje het gevoel van hot naar her rennen in plaats van je een weg van Mars vinden en door de hel naar de eindbaas te knallen zoals het in DOOM hoort.

Het afwisselen van de omgeving geeft je weliswaar niet het gevoel dat je uren door exact dezelfde map dwaalt, er zit ook een groot nadeel aan. Het verhaal voelt daardoor behoorlijk neppig aan. Elke keer denk je de laatste poort naar de hel te sluiten, om er vervolgens nog weer een te moeten vinden.

Door deze levels heen zul je vrijwel alleen demonen tegenkomen. Afgezien van jijzelf als Space Marine en bevrijder dokter Hayden is er slechts één ander noemenswaardig personage: Olivia Pierce. Zij heeft haar ziel verkocht aan de duivel en door haar is Mars omgetoverd door een tweede hel.

Als badguy (of in dit geval badgirl) krijg je alleen nauwelijks tot geen informatie over het ‘waarom’ van Pierce. Alleen dat ze een grafhekel aan je heeft en koste wat het kost een gigantische poort naar de hel open wil zetten voor al haar nieuwe vrienden. Drie personages dus waarvan je er eentje maar drie keer tegenkomt en de andere nutteloze informatie geeft via de voice-com.

En dan is er nog VEGA, de Jarvis van DOOM. Met vrijwel identieke stem als de AI uit Iron Man is ook deze robot de belangrijkste vorm van ietwat nuttige tips en informatie. Maar naast een kleine uitleg over VEGA in je PDA krijg je verder weinig te weten over ‘waarom’ en ‘hoe’ VEGA is gemaakt en voor dient.

Hoewel iets als een hordemode in zombiegames prima werkt is het iets wat weinig plaatsheeft in een normale shooter, zeker niet in iets als DOOM. In de originele DOOM waren alle plekken in een map vol met gespuis en kwam er zo nu en dan een groep monsters bij zodra je een deur opendeed.

In de nieuwe DOOM is teruggegaan naar DOOM 3 op dat gebied, met eigenlijk alleen maar lege plekken die hermetisch af worden gesloten totdat je elke nieuwe horde vijanden hebt afgeslacht. Combineer dat met het van veraf kunnen zien dat een plek gaat dienen als arena en het verrassingselement is weg.

En dat is jammer, want bepaalde plekken zouden perfect kunnen dienen voor schrikeffecten zoals dat in alle eerdere DOOM games het geval was. De enige schrik die je zo nu en dan krijgt is van het zien van je hoeveelheid ammunitie terwijl de grote jongens van de laatste horde nog moeten spawnen.

Elke plek waar je tegen grote groepen vijanden vecht heeft bizar veel ruimte om te manoeuvreren en is volgepropt met medkits, armor, munitie en power-ups, waardoor het aan de speler is te besluiten wanneer het tijd is om de Quad Damage te pakken en deze hopelijk te gebruiken op de laatste ronde vijanden.

Het probleem is alleen dat, zelfs op de normale moeilijkheidsgraad je zo nu en dan volledig zonder munitie zit. Je standaard pistool heeft weliswaar ongelimiteerde ammo, maar heeft nou niet bepaald een kracht waar je u tegen zegt. De enige manier om aan meer ammo te komen is voorafgaand aan de arena op zoek te gaan of het upgraden van je Space Marine pak.

Wapens" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201605/t/doom-review-wapens.jpg" />

De nieuwe DOOM kent, net als in de multiplayer, upgrades voor wapens en armor en runes. Deze perks geven je toegang tot een aantal speciale functies die je als speler krijgt. Om nieuwe runes te unlocken moet je de Trial Runes in een level vinden en afronden.

Deze korte minigames variëren van het opblazen van verspreide vaten binnen tot het afschieten van een aantal vijanden met een specifiek wapen.De trials zijn een leuke afwisseling, maar het aantal nuttige runes is helaas ietwat laag.

Voor echte functionaliteit moet je de levels afspeuren naar ‘pure energie’, wat na gebruik de keuze geeft tot het upgraden van je maximale hoeveel gezondheid, armor of munitie capaciteit. Vooral de ammo wil je zo snel mogelijk omhoog hebben.

Naast deze upgrades kun je ook je wapens net dat beetje toffer maken. Een granaatwerper voor je shotgun, salvo-mode voor je raketwerper of het kunnen plaatsen van je minigun. Om deze upgrades te unlocken moet je punten halen via uitdagingen die in elk level zitten. Dat kan zijn om tien glorykills te maken tot het vinden van alle geheimen die in die map te vinden zijn. Voltooi je de uitdaging dan krijg je een punt om je wapens te upgraden.

Betere upgrades kosten uiteraard een stuk meer punten. Ga je dus voor een goedkope maar niet zo toffe upgrade of spaar je voor een mini-raketwerper op je machinegeweer? De keuze is aan jou.

DOOM is geen DOOM als het niet tenminste duizenden liters bloed over je scherm laat vloeien, ledematen in het rond vliegen en je een Big Fucking Gun kan gebruiken. De nieuwe DOOM voegt daar ook nog eens glorykills aan toe.

Als een vijand bijna dood is zal deze gehurkt op de grond zitten, waarna je op de meest bizarre manieren een indrukwekkende finishing move uit kan voeren. Dit kan het uitrukken van een oogbal zijn en deze à la Duke Nukem zijn keelgat inrammen tot het afbreken van een been of hoorn en de demon hiermee als geïmproviseerde honkbalknuppel een mep geven.

Hoe groter de vijand, hoe geweldiger het scala beschikbare glorrykills is. Afhankelijk vanaf welke hoogte of kant je de vijand benaderd krijg je een andere glorykill, probeer dus ook eens boven een vijand te springen voor het activeren!

Mocht je tijdens een van de arenagevechten geen tijd hebben om naar een demon toe te lopen om zijn oog uit te rukken? Geen probleem, want ook het normale afmaken van vijanden geeft genoeg voldoening en bloed. En er zijn daarvoor uiteraard speeltjes waarbij iedereen de oude DOOMguy-grijns op zijn of haar gezicht krijgt.

Het gaat hier natuurlijk om de kettingzaag. Deze vrijwel insta-kill moordmachine doet wat je zou verwachten. Vervelende vijanden die snoeihard op je afrennen en tientallen kogels nodig hebben om eindelijk neer te gaan of demonen die andere vijanden summonen worden met slechts één brute hakbeweging tot hoopje troep verwerkt.

Het enige nadeel is dat brandstof voor deze machine erg schaars is. Hetzelfde valt te zeggen voor onze grootste DOOM-vriend: de BFG. Eén schot van dit ding en alles wat eerst in sneltreinvaart op je afrende is plotseling morsdood. Met slechts drie kogels dient het alleen wel als laatste redmiddel of voor bossfights, waar het wapen perfect tot zijn recht komt.

Wie aan DOOM denkt, denkt ook aan de eindbazen. Cyberdemons en Spider Mastermind met kleinere versie als normale vijanden naarmate je verder komt in het spel, ze komen weer terug. De nieuwe DOOM kent uiteraard weer een aantal bossfights, maar welke en wanneer mag je uiteraard zelf gaan ontdekken.

De eindbazen uit DOOM 3 weken af van voorgaande games doordat ze alleen verslagen konden worden door een bepaalde actie uit te voeren in plaats van simpelweg al je munitie erdoorheen rammen en hopen dat je er genoeg van had. De nieuwe DOOM gaat juist terug naar de originele DOOM-mechanic, maar dat maakt de game wel wat makkelijk.

In de oude DOOM vlogen alle soorten munitie, met uitzondering van normale kogels, zichtbaar door het spel. Wie rondjes rende om de eindbaas heen (en soms zelf gewone monsters) kon dus onmogelijk geraakt worden. Hetzelfde systeem is zichtbaar in de nieuwe DOOM, waarbij de speler simpelweg harder rent dan de raketten die op hem afkomen.

Dat komt neer op het theoretisch gezien niet dood kunnen gaan door zulke vijanden, iets wat op de normale moeilijkheidsgraad dan ook vrijwel niet gebeurde. Een enkele keer onszelf opblazen door te schieten op een vijand die te dichtbij was of een sprong verkeerd inschatten en van de map vallen waren de grootste doodsoorzaken. Slechts twee keer gingen we dood bij een eindbaas, door onze eigen schuld.

Er zijn naast normaal nog drie hogere moeilijkheidsgraden, waardoor je wel vaker zult doodgaan, nog zuiniger moet doen met munitie en à la Dark Souls niet te gretig moet zijn. Als je het met rondjes rennen om vijanden heen kan redden en daarmee gezondheid opspaart dan is dat een prima tactiek.

Moeilijkheidsgraden hebben dan ook direct effect op de speelduur van DOOM. Wie tegen weinig problemen aanloopt bij eindbazen zal er met een uur of twaalf klaar mee zijn. Dat is met minimale tijdsbesteding aan het zoeken van collectibles en het missen van een handjevol geheime gebieden. Behoorlijk dicht bij de dertien uur die id Software de nieuwe DOOM meegeeft.

Na het uitspelen ga je uiteraard nog terug om alle geheime gebieden en easter eggs te vinden, om vervolgens het hele spel een graadje hoger te schroeven om te zien of je dat ook aankunt.

Naast de campaign van DOOM kent deze ook een uitgebreide multiplayer modus. Op negen maps kun je je helemaal uitleven. Naast de al bekende Heatwave en Infernal die een vrijwel identieke setting hadden kan je nu ook naar hartenlust fraggen in een ijs-setting op Chasm of een grots-achtige setting als Beneath.

Opvallend aan de multiplayer is dat door de levels heen medkits, armors en ammo liggen, maar geen wapens. Dat is wel even wennen, maar het geeft juist balans. Kies je namelijk voor wapens voor lange afstanden maar heb je niets voor als er opeens iemand naast je staat of andersom? Je kan natuurlijk het zekere voor het onzekere nemen en net als velen een raketwerper kiezen, maar dan bestaat de kans dat je jezelf, net als wij in campaign, opblaast.

Naarmaaste je meer speelt, speel je nieuwe wapens vrij. De meeste wapens unlock je redelijk snel, maar voor sommigen moet iets meer spelen. De Static Rifle was een van de beste wapens uit de eerdere beta en kreeg aardig wat kritiek. Vandaar dat je deze nu pas kan gebruiken vanaf level 16.

Levelen gaat verder behoorlijk vlot. Net als in Call of Duty is het idee dat je, ondanks dat het soms slecht gaat, elk potje waar je inkomt ook afmaakt. Mede daarom zijn er aan het eind van elk potje, ongeacht winnaar of verliezer bepaalde items die je unlockt.

Ook de bonus xp die je krijgt na het afronden van een potje zorgen voor een soepel en snel levelen, waarbij alleen de vraag achterblijft waar die levels goed voor zijn. Het staat leuk, maar voor zover wij konden zien valt er vanaf level twintig niets meer vrij te spelen.

Dat neemt niet weg dat de multiplayer van DOOM prima in elkaar steekt. Het heeft wat weg van Halo en Quake 3 Arena en dat waren spellen met een prima multiplayer. Het is dan misschien niet ‘des DOOMs’, vermakelijk is het zeker wel. En daar draait het om.

Een andere nieuwe functie van DOOM is de zogeheten snapmap. Hiermee is het mogelijk je eigen maps te maken om vervolgens met vrienden of onbekenden te spelen. Of als dat te hoog is gegrepen, juist levels te spelen die door anderen zijn gemaakt.

Elke snapmap heeft een aantal limieten waarbinnen je moet blijven. Het volproppen van een enkele gang met honderden Cyber Demons gaat helaas dus niet door. Met een maximale hoeveelheid plaatsbare objecten en monsters per map gaat het nabootsen van een gevecht tussen 100 imps en 300 Barons of Hell hem dus niet worden, maar daar is het ook niet voor bedoeld.

Het geeft je de mogelijkheid zelf een map te maken om vervolgens in te spelen, maar het gaat verder dan dat. De tutorials die bij de snapmap komen leggen tot in detail uit wat elke functie doet en hoe je ze kan gebruiken. Alles is zo gebruikersvriendelijk mogelijk gemaakt om iedereen toegang te geven tot het creëren van hun ultieme maps.

Maar niet alleen het maken van een omgeving waarbinnen je zal spelen, ook de random geplaatste dozen, wapens, munitie en vijanden wordt tot in de details uitgelegd. Het linken van vijanden aan triggers als het openen van een deur of het doden van een andere vijand geeft je de mogelijkheid zover te gaan als je zelf wilt.

Net als iedereen begonnen ook wij met de standaard kamer als begin, volgden braaf alle instructies en, zeker een aanrader, noteerden welke knop wat ook alweer deed. Want het per ongeluk weggooien van je net gemaakte beginkamer in plaats van een monster spawnen was niet heel fijn.

Alle items, alle kamers en alle monsters uit DOOM zijn beschikbaar om zelf naar hartenlust in levels te gooien. Wil je een iets geavanceerder level maken en wil je spieken bij hoe id Software het zelf heeft gedaan, dan kan dat ook. Met de References kan je van bijna alle functies een voorbeeld zien.

De snapmap is wat dat aangaat een ideale tool voor het maken van levels. Er zijn geen laadschermen, lang durende animaties of onnodige interfaces. Het enige laadscherm dat je krijgt tijdens het gebruik van snapmap is als je de zojuist gemaakte map uit wil proberen. En zelfs dat duurt maar enkele seconden.

Met de nieuwe snapmap functie krijgen mensen die niets van programmeren afweten toch de kans om een map in elkaar te zetten met geheime gebieden, vijanden die spawnen door triggers en er hun eigen draai aan mee kunnen geven.

In de korte tijd dat snapmap beschikbaar is zijn er al tientallen toffe maps gemaakt, variërend van parcour levels tot een survival map waarbij hordes vijanden jou en je teammates aanvallen. Zelfs voor wie zich niet zo snel een map ziet maken is het uitproberen van andere maps zeker een aanrader!

Genadeloos knallen met de vetste wapen, rondhakken met kettingzagen en het afrukken van ledematen is waar DOOM om draait. Dat krijg je dan ook meer dan terug met de nieuwe DOOM en doen de kleine minpuntjes, zoals de opzet van horden vijanden en niet zulke sterke personages, al snel vergeten.

Wij kijken vol verwachting uit met waar id Software en Bethesda de DOOM serie verder heenbrengen. Want dat het verhaal nog niet is afgelopen, dat is zeker... En tot die tijd houdt de DOOM multiplayer en uitgebreide snapmap iedereen meer dan bezig.