Dead to Rights: Retribution Review

Retribution is alweer het derde deel in de Dead to Rights serie dat op de consoles verschijnt. De twee voorgaande games waren geen slechte games, maar het lukte ze niet om de middelmaat te ontstijgen. Weet Retribution wel zijn mannetje te staan of blijft ook dit deel in het midden hangen?

Net zoals in deel één twee, speel je ook in het het derde deel weer als Jack Slate. Hij is een politieagent die zijn zaakjes graag op de moeilijke manier oplost. Meestal betekent dit dat hij een hele zwerm vijanden op zijn dak krijgt en dat hij hen het leven ontneemt met zijn blote vuisten dan wel met een pistool. Aan vijanden is er dan ook geen gebrek. Grant City, het virtuele strijdtoneel, heeft voor de derde keer last van een misdaadgolf en het aantal criminelen is dan ook aan de overheersende hand. Aan jou de taak om het gros van dit gespuis naar het hiernamaals te helpen.

Jack is een man van weinig woorden, maar veel daden. Hij heeft geen reden nodig om telkens weer zijn leven op het spel te zetten, maar als in het begin van de game zijn vader wordt vermoord, is hij helemaal niet meer te houden. Gelukkig is Jack de uitzondering op de regel ‘haastige spoed is zelden goed’ en weet hij zijn zaakjes dan ook meestal zonder zorgen en ernstige verwondingen op te lossen.

Beste vriend van de mens
Lukt dit Jack echter niet dan is er altijd nog de hond Shadow die zijn baasje maar al te graag helpt bij zijn gevecht tegen misdaad. Uiteraard kennen we deze hond nog uit de vorige twee Dead to Rights game. Het verschil is alleen dat de opties met Shadow deze keer uitgebreider zijn. In het overgrote deel van Dead to Rights: Retribution loopt Shadow braaf achter je aan en blijkt hij al snel een waardige kameraad te zijn. De trouwe viervoeter doet alles wat zijn baasje hem beveelt en hierdoor kun je Shadow heel tactisch inzetten.

Als je bijvoorbeeld omsingeld wordt door een groepje vijanden kun je Shadow bij je roepen die dan zijn tanden in de vijand stopt. Zo heb je weer een last minder. Ook kun je Shadow een pistool of ammunitie laten apporteren als je zonder ammo zit en jezelf niet als schietschijf wilt gebruiken. Shadow kun je dit wel aandoen, want hij kan niet dood. Hij kan wel ernstig gewond raken, maar daar geneest hij na een tijdje vanzelf van of je kunt hem weer helemaal oplappen door hem een aai over zijn bol te geven.

Naast de levels met Shadow zijn er ook nog een paar levels waarin je speelt als Shadow, iets wat we kennen uit deel één en twee.Waar Jack meer een Kratos is, lijkt Shadow veel meer op Sam Fisher. Shadow zal veelal moeten rondsluipen en moeten proberen om één voor één de vijanden om te leggen zonder daarbij iemands aandacht te trekken. Hij kan de slachtoffers verslepen om ze buiten zicht te leggen en hij kan blaffen om juist een vijand naar zich toe te lokken. Terwijl hij rondsluipt ziet Shadow alle vijanden bij hem in de buurt. Het gehoor van Shadow is namelijk zo goed dat hij de hardslag van de slechterik kan horen en waar het vandaan komt. Aan het hartritme merk je als speler dan ook nog of een vijand al vreest voor zijn leven omdat hij weet wat hem te wachten staat of dat hij nonchalant op wacht staat nog onwetend van zijn lot.

Brute takedowns
Of een vijand het nou door heeft of niet, zijn lot is altijd de dood. Met een druk op de knop scheurt Shadow een tegenstander helemaal in stukken. Ook Jack kan er wat van en gelukkig is zijn vechtsysteem een stuk uitgebreider. Zo is er een knop om mensen te ontwapenen, wat er trouwens erg cool uitziet, en twee knoppen voor verschillende aanvallen, maar met de juiste combinaties maak je spectaculaire combo’s.

Het is ook heel handig dat Jack in alle richtingen om zich heen kan slaan. Zo kan hij iemand die van achter komt een trap voor zijn kop geven om dan meteen weer door te gaan met waar hij mee bezig was. Ook kan Jack een vijand vastpakken. Hij kan hem dan nog een flink pak slaag geven, maar hij kan hem ook als schild gebruiken tegen rondvliegende kogels of als stormram en in een keer een groepje vijanden omver gooien. Als je denkt dat de tegenstander genoeg te verduren heeft gehad, kun je hem uit zijn lijden verlossen met een brute takedown.

Naast de bruutheid zijn deze takedowns ook erg bloederig. Het bloed vliegt de hele game al door de lucht in niet bescheiden proporties, maar tijdens takedowns spuit er nog net een litertje extra uit. Wat dan wel jammer is, is dat wanneer je een hele bende hebt afgeslacht, je niet kunt pootjebaden in het bloed. Het bloed verdwijnt net zo snel van de grond als dat het uit de halsslagader verdwijnt na een headshot. Ook de lichamen van de slechteriken verdwijnen al snel van de vloer.

Misschien is het ook wel beter dat de ontwikkelaar de lijken meteen in het niets heeft laten verdwijnen. Het is namelijk niet echt een genot voor het oog. En dan bedoelen we niet dat de lichamen er zo erg aan toe zijn dat je al kotsneigingen krijgt als je er aan moet denken, maar meer dat het er niet echt mooi uitziet. Dit is overigens in contrast met schaduwen. Je moet maar eens omlaag kijken tijdens het spelen. Jouw schaduw, maar ook die van andere objecten, is dan weer heel knap gemaakt. Schaduwen zijn toch iets waar veel ontwikkelaars nog moeite mee hebben, maar Volatile Games heeft hier erg goed werk verricht. Over het algemeen ziet het er ook zeker niet slecht uit allemaal, maar het weet zich grafisch niet tussen de echte topgames te mengen.

Niks nieuws
En daar heeft Dead to Rights: Retribution wel erg veel last van. Het is allemaal niet slecht, maar het kan allemaal ook zoveel beter. Er is eigenlijk niets waarin de game echt uitblinkt en zich onderscheidt van andere games. Natuurlijk is daar Shadow die de game iets unieks geeft, maar die was in de twee voorgaande delen ook al aanwezig en weet daardoor niet meer te verrassen. Een andere functie is bullettime, je kent het wel, de tijd vertragen. Als je in cover bent en je wilt naar de andere kant, maar die ruimte ertussen staat vol met mensen die hun kogels allemaal op jou afvuren, dan is bullettime wel handig. Het is daarom extra jammer dat je deze functie niet tot nauwelijks zal gebruiken. Het is dan wel de bedoeling dat de tijd langzamer gaat, maar in deze game gaat het wel heel erg traag. Daarnaast is bullettime niet iets dat we nog niet eerder hebben gezien in games en hier weet Dead to Rights zich dan ook niet mee te onderscheiden.

Een nog onbesproken element is het geluid. Ook bij het geluid heeft Dead to Rights zowel goede als slechte punten. Het geluid van de vuurwapens klinkt geweldig en ook het geluid van brekende botten klinkt verschrikkelijk pijnlijk. Daar tegenover staat dan wel weer dat de ingesproken stemmen niet weten over te komen. Het enige karakter dat enige sympathie weet op te wekken is de hond Shadow maar die zegt de hele game geen woord.

Chick flick
Eigenlijk is Dead to Rights: Retribution te vergelijken met een chick flick. Je wilt de game eigenlijk niet spelen, maar doet het toch. Je wilt het niet leuk vinden, maar doet het toch. Je wilt het ook niet verder spelen, maar doet het toch. En ben je er dan klaar mee, dan haal je een keer diep adem en ga je door met je leven zonder dat het een blijvende indruk heeft achtergelaten. Het is een actievolle achtbaanrit waar je ontzettend veel plezier mee kan beleven, maar na een tijdje is het ook echt genoeg. Je zult deze game dan ook niet snel nog een keer oppakken om nog eens uit te spelen.