Child of Eden Review

Slechts zelden hebben we een zwevende walvis in een feniks zien veranderen. Dat en nog veel meer bizarre en speciale beelden krijg je te zien in Child of Eden, de nieuwe game van de bedenker van onder andere Rez. Wij gingen aan de slag met deze nieuwe kunstzinnige game en onze bevindingen lees je hier.

Slechts enkelen zullen zich de game Rez uit 2001 herinneren. Het spel was een bizarre samenloop van muziek, veel grafische poespas en goed getimede aanvallen. Ondanks het matige succes, werd de game een cult klassieker. Nu, tien jaar later komt Tetsuya Mizugushi, bedenker van Rez en Lumines, met Child of Eden. Deze game is de spirituele opvolger van Rez en dat merk je gewoon aan alles; van de spetterende klank- en lichtshow tot de vlotte gameplay. Zal het deze opvolger beter vergaan dan Rez?

Herinneringen
Child of Eden is het soort spel dat eigenlijk geen verhaallijn nodig heeft maar ontwikkelaar Q Entertainment heeft toch wat kunnen bedenken dat perfect bij de gameplay past. Het verhaal neemt je mee naar een verre toekomst waarin de mensheid het universum aan het verkennen is. Het internet, genaamd Eden, is veel grootser geworden en bevat alle kennis van de mensheid. In Eden zijn de herinneringen van Lumi, het eerste kind dat geboren is in de ruimte, terug te vinden. De herinneringen zijn zeer belangrijk maar de herinneringen van Lumi worden geplaagd door een virus. Het is aan jou om het virus uit te schakelen en de indringers te zuiveren, zodat er meer herinneringen vrijkomen om te ontdekken.

On-rails
In elk level zweef je door een magische wereld waar allerlei vijanden zoals cyberwormen en walvissen je onder vuur nemen. Doordat de game speciaal ontwikkeld is voor Kinect en de PlayStation Move, is het een on-rails shooter geworden en dus kun je zelf niet kiezen welke kant je opgaat. Dit is helemaal niet vervelend aangezien je nog een vrij grote ruimte hebt waarin je vrij kunt rondkijken. Je hebt twee wapens in bezit die je met beide handen kunt besturen. Met je rechterhand kun je maximaal acht vijanden selecteren om ze vervolgens uit te schakelen met een snelle handbeweging. Je linkerhand schiet zwakkere maar snellere kogels die je vooral zult gebruiken om raketten uit de lucht te halen. Het geheel werkt erg vlot en maakt duidelijk dat de software achter Kinect steeds preciezer wordt.

Kinect of controller?
Want goed kunnen mikken is van cruciaal belang. Als je die perfecte score wilt halen, moet je snel reageren en op het ritme van de muziek aanvallen. En mensen die echt voor het wereldrecord gaan, moeten Kinect afsluiten en gewoon met de controller spelen, aangezien dit nog steeds de meest accurate manier is. Toch is de gameplay met Kinect buitengewoon accuraat en gebeurde het slechts zelden dat een beweging fout werd geregistreerd. De beste ervaring heb je met Kinect omdat je je dan echt op een reis waant door een vreemd universum waar alles van een swingende beat is voorzien. Doordat je enkel je handen hoeft te bewegen, is het geheel ook niet zo vermoeiend en kun je het spel in één sessie uitspelen.

Anderhalf uur
Want daar bevindt zich een van de weinige minpunten van Child of Eden, de speelduur. Het is mogelijk om slechts na anderhalf uur spelen al een einde te brengen aan je avontuur. De meeste on-rails shooters hebben een korte campaign, maar anderhalf uur is wel erg kort. Dan heb je alle vijf stages één keer doorlopen en is Eden weer een veiligere plek. Anderhalf uur is uiteraard erg weinig maar door de levels opnieuw te doorlopen, kun je concept art, video’s en andere leukigheden vrijspelen. De grafische stijl van elk level is ook veranderbaar en dus is de kans groot dat je het spel meermaals doorloopt. Maar zelfs dan nog krijg je te weinig uurtjes om hier de volle pot voor te betalen.

Betoverend
Maar wie zich volledig overgeeft aan Child of Eden, zal een gameplay ervaren om nooit meer te vergeten. Alle vijf levels hebben een unieke identiteit gaande van technische structuren tot kabbelende riviertjes. Er is nooit een saai moment en de kleurtjes vliegen dan ook in vol ornaat over je scherm. Ook de eindbazen zijn ronduit indrukwekkend om te aanschouwen. Daarnaast is de muziek betoverend en is het ritme erg belangrijk tijdens het spelen. Elke keer als je een vijand raakt of een kogel afvuurt, hoor je allerlei geluiden die perfect mixen met de achtergrondmuziek. Voeg beiden samen en je hebt mooie elektronische muziek die je verder in de wereld van Child of Eden voert. De mix tussen gameplay en muziek is hier zelfs beter uitgewerkt dan indiegame Chime, en dat betekent toch al wat.

Niet voor iedereen
Ondertussen is het vast wel duidelijk dat Child of Eden niet voor iedereen is. Je kunt jezelf ook afvragen of we hier nog wel van een game mogen spreken. Tijdens het spelen voel je je eerder een soort dirigent die de wereld en de muziek rondom zich begeleidt en stuurt. Kunstzinnigheid ten top dus en daar kan niet iedereen goed mee overweg. Iedereen kan zich een weg knallen door de levels en het is nog maar de kunst om soepel op het ritme te bewegen. Wie zenuwachtig wordt van de vijanden is niet goed bezig. Deze game moet relaxed doorlopen worden en moet bekeken worden als een vorm van poëzie. Denk maar aan andere kunstzinnige games als Flower of Zen Bound 2.

Hoge prijs
De besturing van Child of Eden is erg soepel en de gameplay voelt natuurlijk aan. Door de haast hypnotische muziek en de schitterende grafische taferelen zul je het spel meermaals doorlopen, maar dat neemt niet weg dat het avontuur na anderhalf uur ten einde loopt. Dat is dan ook de reden waarom je geen vijftig euro gaat neertellen voor deze game. Voor een iets lagere prijs zouden mensen met Kinect zich haast verplicht moeten voelen om deze game in huis te halen. Diegenen die het spel wel in huis halen, zullen een geweldige, kunstzinnige ervaring rijker zijn.