Call of Duty Infinite Warfare Absolution DLC Review - Niet de moeite

De cyclus van Infinite Warfare zit er bijna op. Maar niet voordat de laatste DLC pakketten het daglicht hebben gezien. Activision meent elk soort speler aan te spreken met de nieuwe multiplayer maps. Of dat is gelukt, lees je in deze Call of Duty Infinite Warfare Absolution DLC Review.

Sinds de onthulling van Call of Duty WWII afgelopen april zal een groot aantal fans van de franchise de datum 3 november met hoofdletters op de kalender genoteerd hebben. Elke morgen hunkerend een vakje afstrepen, om die dag spoedig te laten komen. De realiteit is echter dat dit moment nog ruim drie maanden van ons verwijderd ligt en dat begin deze maand de derde DLC voor Infinite Warfare "Absolution" is uitgekomen.

Nog even geen loopgraven, roestige geweren en boots on the ground, maar wel vier nieuwe multiplayer maps: Bermuda, Permafrost, Fore en Ember zijn de maps die jij voorgeschoteld krijgt in het nieuwe DLC-pack. En uiteraard een nieuw hoofdstuk in het retro-zombieverhaal van Infinite Warfare, genaamd "Attack of the Radioactive Thing".

Deze maps bieden een combinatie van close quarter combat en lange sniper lanes. Kleurrijke omgevingen worden afgewisseld met een kasteel uit de oudheid, volledig gebouwd van oranje bakstenen. Zowel op het gebied van gameplay als op het gebied van visuals biedt het pakket een diversiteit waar elke speler iets mee zou moeten kunnen.

Remakes vormen al lange tijd een vast onderdeel van de DLC-packs in Call of Duty. Voor de Absolution DLC is dat geen uitzondering. Ember is namelijk een remake van de map Resistance uit Modern Warfare 3.

Een kasteel met duizelingwekkend hoge muren, die zich geweldig lenen voor het wallrun-mechanisme. Enkele kleine schuurtjes waarin je snel wegduikt wanneer je achterna wordt gezeten. En een kerker in het midden van de map, waar eigenlijk alle combat om draait. De lange wegen via rechts en links zijn handig om de tegenstander te verrassen, maar worden vrij weinig gebruikt omdat elke speler gefixeerd is op de centrale binnenplaats. Deze kan je slechts van twee kanten binnendringen en kent meerdere hoekjes waar zwaar geschut of een sentry verscholen kan zitten.

Zo ben je hoofdzakelijk met één ding bezig en dat is om de tegenstander op wat voor wijze dan ook uit deze ruimte te blazen. Geen vrije gevechten en weinig bewegende spelers. Ember is niet boeiend en dat heeft er waarschijnlijk simpelweg mee te maken dat de beste maps zoals Raid of Dome na zo'n lange reeks van remakes op zijn.

De map die nog de meeste credits verdient, is Bermuda. Deze map, die zich rond afgebrokkelde vliegtuigresten afspeelt, kent namelijk een redelijk rechtstreekse indeling. Twee wegen buitenom en een door het midden, waarbij er genoeg afval te vinden is om je achter te verschuilen.

Deze map speelt zich net als de overige drie maps af op aarde. Een bewuste, lichte transitie naar ââââWWII? Tussen de resten en duidelijke lijnen van de map word je in ieder geval niet uit een onverwachte hoek verrast. Dit zorgt ervoor dat je als teams op elkaar knalt en dat de beste schutter normaliter zegeviert. Waar dit met al het snelle vlieg- en wallrun-werk wel eens anders is geweest. Misschien niet de meest sprankelende map, het is wat standaard, maar wel fijn om even 'ouderwets' op te knallen.

Permafrost is een map die doet denken aan de film "The Day After Tomorrow". Het toneel voor het oorlogsgebied bestaat namelijk uit ondergesneeuwde en bevroren straten, met in het middelpunt een treinstation in plaats van de bibliotheek uit de film. Een neergestort vliegtuig zorgt ervoor dat je zowel beschut op jacht kan naar de tegenstander, maar van bovenop ook over lange afstand zicht hebt voor dat ene schot met een sniper.

Het treinstation is dan ook de ruimte waar het meeste geweld zich afspeelt en waar elke soldaat zijn vizier op scherp moet hebben. De straten, de twee andere lanes, die er omheen liggen zijn meer bedoeld om te flanken, en als toevoer naar het midden. Op het gebied van design is de map niet heel bijzonder; het witte van de sneeuw en het grijs van de gebouwen samen is iets dat we al wel vaker gezien hebben in een map die zich in een dergelijke setting afspeelt.

Fore is misschien wel het beste voorbeeld van de kant die Call of Duty op is gegaan. Een kleurrijke golfbaan met vele huisjes versierd met Afrikaanse maskers, vreemde beelden en andere extra's. Van alle nieuwe maps is het de map die er visueel verreweg het best uitziet, maar je kunt je afvragen of dat het belangrijkste is. De map zelf kan namelijk nogal wat irritatie opwekken en is na 3 à 4 keer spelen nog altijd een doolhof door de grootte en vele gangen die de map kent.

Met vele wegen en met een jetpack op je rug heb je namelijk geen enkel idee van welke kant je een tegenstander kan verwachten. Het principe van three lane combat is hier ver te zoeken en het is dan ook in gamemodi als Team Deathmatch vrij frustrerend dat er geen enkele lijn in het spel zit. Denk je als een vogel zo vrij over te kunnen steken, krijg je vanuit een onverwachte hoek een stuk lood in je lichaam gejaagd.

Nu we de multiplayer maps hebben besproken, is het tijd om over te gaan op iets wat gestaag aan de weg timmert en eigenlijk nooit verveelt. Attack of the Radioactive Thing is daar simpelweg ook weer een onderdeel van. Het vierde deel in het verhaal speelt zich af in de jaren '50 met Cassandra Peterson in de hoofdrol als Elvira.

Net als de voorgaande delen zit zij met drie andere lotgenoten gevangen in een film. De lotgenoten moeten een stadje aan het strand redden van ondoden die tevoorschijn zijn gekomen na een mislukt wetenschappelijk onderzoek van de overheid. Een nieuwe vijand, enkele nieuwe wapens en nieuwe belachelijke power-ups, maar vooral weer een nieuw verhaal en wereld die je van A tot Z kan uitkleden en onderzoeken. Een verhaal dat ook zeker door zijn over the top-gehalte en humoristische insteek niet snel verveelt en lastig is op te lossen. Gelukkig is Elvira daar om een helpende hand te bieden in vorm van gameplay tips.

Het gevoel dat overheerst na het spelen van de multiplayer maps is dat het vrij generieke, saaie maps zijn, die er over het algemeen prima uitzien, maar die je niet nog eens drie maanden gekluisterd aan het scherm gaan houden. Het tijdperk van jetpacks, rondvliegen en zweven is er een dat (voorlopig) opgeborgen kan. Een mening die ongetwijfeld door de community gedeeld wordt, gezien het feit dat de speciale Absolution matchmaking leeg was en er met moeite potjes van 3v3 gespeeld konden worden.

De aflopende zaak op het gebied van de futuristische multiplayer en het commentaar dat het met zich mee brengt, zorgt er wel voor dat de zombies - en eigenlijk ook de singleplayer - tekort worden gedaan. Ook met Attack of the Radioactive Thing blijkt maar weer eens dat de retro neon zombies nooit vervelen en hoewel het misschien niet de volledige 15 euro waard is, weet het wel een klein glansje te geven aan een DLC die verder waarschijnlijk snel vergeten zal worden.