Call of Duty: Black Ops II Review

Infinity Ward en Treyarch wisselen elkaar om het jaar af om een Call of Duty game op de markt te brengen. Vorig jaar was het aan Infinity Ward de taak om Call of Duty: Modern Warfare 3 te lanceren. Dit jaar is Treyarch weer aan zet met een vervolg op Call of Duty: Black Ops uit 2010. Het is tijd voor actie en sensatie in Call of Duty: Black Ops II.

Ja, we hebben dus te maken met een vervolg op Call of Duty: Black Ops. Bekende personages uit die game zien we terug in deeltje twee, namelijk Frank Woods en Alex Mason. Niet getreurd, als je het eerste deel niet gespeeld hebt, je kunt gewoon aan deel twee beginnen. Het verhaal is goed te volgen.

Imponerend verhaal
En dat verhaal is spannend. Vonden we vorig jaar Call of Duty: Modern Warfare 3 al filmisch, dat is Black Ops II nog veel meer. Helaas zijn de graphics super achterhaald met een engine die al een paar jaar meegaat, maar toch weet het verhaal te imponeren. Black Ops II doet qua vertelling nieuwe dingen.

Zo weet het op een boeiende manier het verleden en de toekomst met elkaar te vermengen. Het verhaal begint met de stokoude Frank Woods, die in het jaar 2025 in een rolstoel zit. Hij vertelt aan David Mason, de zoon van Alex Mason, zijn geschiedenis. Deze gehele context is nodig om de klopjacht op schurk Raul Menendez te begrijpen. Als speler zul je continu wisselen tussen het verleden en 2025 om grip te krijgen op het verhaal.

Het is een ontzettend spannend verhaal waarvan jij deel zult uitmaken, waarbij zelfs paardrijden tot de opties behoort. In het begin moet het verhaal even op gang komen, misschien wel omdat je in je achterhoofd hebt: het is Call of Duty, wel tof, maar niet vernieuwend. Totdat je al snel ervaart dat het geen typische Call of Duty game is. Je zult namelijk invloed hebben op het verhaal. Dat zorgt ervoor dat je veel dichter met een Call of Duty verhaallijn betrokken bent dan ooit ervoor. Vergelijk het met een eerdere shooter dit jaar, Spec Ops: The Line, ook daarin kreeg je diverse keuzes voorgeschoteld en waren er meerdere verhaaleindes.

Alternatieve eindes
Dit geldt ook voor Call of Duty: Black Ops II. De singleplayer bestaat uit elf hoofdstukken. In die periode zitten twaalf stukken verwerkt waarin jij als speler een bepaalde keuze kunt maken. Wie schiet je bijvoorbeeld neer? Iemand aan jouw zijde of pleeg je juist verraad? De keuze is van invloed op het verhaal, een verhaal dat zes alternatieve eindes telt.

Zoals elke Call of Duty game is de singleplayer weer erg kort. In dit geval ben je na zo'n zes uur klaar. Maar doordat in eerdere delen geen keuzes in de verhaallijn mogelijk waren, wordt de herspeelbaarheid van de singleplayer nu een stuk groter. Black Ops II is de moeite waard om nog eens te doorlopen en dan iets anders te kiezen. Vergelijk het met een Heavy Rain, alleen dan in mindere mate. Maar ook die game was kort, zo'n vijf uur, maar was zeer de moeite waard om nog eens opnieuw te spelen om te kijken wat er dan allemaal zou gebeuren. Wel is het te hopen dat je bij zo'n tweede speelsessie niet onnodige bugs opnieuw tegenkomt. Want helaas moet gezegd worden dat Black Ops II je soms in de steek laat met lelijke bugs.

Fijne besturing, fijne wapens
Enfin, geen lineair verhaal dus meer voor Call of Duty: Black Ops II. De singleplayer kent nog een paar nieuwe opties. Zo is het mogelijk om voor het starten van een hoofdstuk je wapens te veranderen en aan te passen. Het is geen grote feature, maar op zich wel fijn dat die keuze er nu in zit. Qua wapens en besturing zelf is Black Ops II een feest van herkenning. Het speelt zoals elke Call of Duty game: heer-lijk. De standaard wapens zijn van de partij, maar doordat 2025 een belangrijk jaartal is, zullen ook nieuwe wapens hun intrede maken. Je kon in Resistance 3 al iemand achter een muur door zijn hoofd knallen en dat kan nu in Call of Duty: Black Ops II ook dankzij de zogeheten Milimeter Scanner. Heerlijke nieuwe toevoegingen dus.

Saaie Strike Force missies
Een ander nieuw aspect, zijn tactische missies, de Strike Force missies. Deze zijn bedoeld voor de wat meer strategische liefhebber. De bedoeling is dat je een bepaald punt moet verdedigen of uit moet schakelen. Dit doe je door je squad aan te sturen. Je kunt zelf actief in de strijd mee doen, maar ook van bovenaf het gevecht coördineren. Je ziet dat Treyarch moeite heeft gedaan iets extra's te leveren, maar heel boeiend is het niet om te spelen. Er is een aantal van deze missies verwerkt in de game, beschouw het als iets extra's, meer is het niet.

Zzzzzzzzzombies!
Wat wel echt rete vet is, is de zombie modus. Het is de beste zombie modus in de Call of Duty franchise, een waar je ongetwijfeld kippenvel van krijgt! Met vier man kun je online de nieuwe modus Tranzit spelen. Hoewel je aanvankelijk begint in een gebouwtje en een paar horde zombies uit moet schakelen, merk je al snel dat niets is wat het lijkt. Met een busje dat buiten klaar staat zul je verder reizen naar diverse plaatsen. De kunst is om goed samen te werken en bepaalde 'parts' te vinden. Met deze 'parts' kun je op bepaalde punten zelf wapens maken (zoals dit bijvoorbeeld mogelijk is in Dead Rising of Dead Island) en deze kun je heel goed gebruiken in de strijd tegen de agressieve zombies. Kijk vooral dus goed om je heen.

In het begin kun je meteen al een apparaat maken waardoor je deuren in gebouwtjes kunt openen. En later kun je een onderdelen zoeken om een turret te bouwen. Erg handig allemaal. In het begin zul je alle mogelijkheden niet weten, maar na een paar speeluurtjes ontdek je al snel dat er veel mogelijk is. En verder is het taak om flink veel punten te verdienen. Vooral in het begin is het handig vijf keer op de 'benen' van een zombie te schieten om hem daarna met een mes neer te steken. Hoppakee, moet jij eens zien hoe snel je score omhoog gaat. Verder geldt als tip: koop geen wapens van de muren, maar zorg steeds dat je opnieuw kijkt wat voor wapens er in de verrassingsbox zitten. Die box heb je nodig om het ver te schoppen.

Verder zijn er nog een paar andere zombie opties. Doordat de zombie modus nu ook op de multiplayer engine draait, heeft Treyarch flink uit kunnen pakken. Je hebt nog de standaard survival modus, maar ook kun je voor het eerst vier tegen vier spelen in de Grief modus. De bedoeling is om als team als langste in leven te blijven. Verder is de bekende Theater modus nu ook beschikbaar voor de zombies en kun je dus al je zenuwslopende potjes terugkijken. Ook kun je in privé potjes een aantal opties instellen, zoals of je bezoek wilt krijgen van de bekende Hellhounds. Het zijn verfrissende opties. Echter is het vooral Tranzit die ervoor zorgt dat je uren lang plezier hebt. Een zeer aangename toevoeging aan de game!

Solide multiplayer
Toch zal de doorgewinterde Call of Duty fan Black Ops II niet aanschaffen vanwege de zombies of de singleplayer. Voor hen gaat het vaak om de multiplayer. Wees gerust: ook die is zeer fijn. Eigenlijk speelt de multiplayer zoals vanouds, maar dan nog beter. De game kent drie grote verschillen en nog wat andere aanpassingen. De killstreaks zijn ingewisseld voor scorestreaks, wat inhoudt dat spelers nu punten krijgen in plaats van kills. Het spelen in de multiplayer is zo ietsje beter en diepgaander uitgewerkt omdat er verder wordt gekeken dan alleen maar het aantal kills. Een beloning voelde dan ook nog nooit zo goed.

De tweede vernieuwing is het zogeheten Treyarch Pick 10. Dit houdt in dat je niet meer de standaard wapenuitrusting toegewezen krijgt, maar zelf tien onderdelen uit mag zoeken. Dan worden de keuzes opeens een stuk interessanter. Ga jij voor de bekende flashbang of laat je deze achterwege om, via een wildcard, een derde aanpassing aan je wapen te maken? Het kan allemaal. Natuurlijk is dit voor de knutselaar leuk en maakt het in Team Deathmatch niet heel veel uit wat je precies doet. Maar de vrijheid van zelf kiezen en samenstellen voelt goed.

De League Play is de laatste grote toevoeging van Treyarch. In deze hoek van de multiplayer kun je het opnemen tegen tegenstanders van hetzelfde niveau als dat van jou. Middels een aantal inkompotjes wordt jouw rang bepaald en daarna word jij ingedeeld bij anderen van diezelfde rang. Het is mooi om te zien dat er voor alle spelers een manier gevonden is om plezier te beleven, want niemand vindt het leuk om dik ingemaakt te worden door een of andere Amerikaan die elke dag 15 uur in de game stopt.

Verder zijn er nog een aantal kleine aanpassingen in de modi die de game levert. Zo is de Sabotage modus, waarin je één centrale bom hebt waar beide teams om strijden, verdwenen en Domination is nu opgedeeld in twee rondes. Ook zijn sommige perks veranderd in attachments voor je wapen. Het effect van Quickdraw, het sneller richten met je wapen, is nu verwerkt in een extra grep op je wapen. De zogenaamde pro perks zijn ook verleden tijd. als je een perk vrijspeelt, benut je meteen al zijn eigenschappen. Voor de rest blijft de multiplayer natuurlijk ouderwets om maar een ding: knallen, knallen en nog eens knallen. Iets waar je je zoals altijd weer uren mee kan vermaken.

Toffe maar geen baanbrekende titel
Je merkt aan alles dat Treyarch geprobeerd heeft een game op de markt te zetten die niet aan uitmelking doet. Je proeft dat er geprobeerd is te vernieuwen. En dat is gelukt. De singleplayer is lang niet meer zo lineair en heeft een tof verhaal dat je nog eens opnieuw wilt spelen om andere keuzes te maken. De zombie modus is prima uitgewerkt en ook de multiplayer staat, zoals altijd, zijn mannetje. Toch kun je jezelf afvragen waarom dit soort dingen niet eerder gebeurd zijn. Nergens is Black Ops II namelijk meer baanbrekend. Grafisch is het zelfs achterhaald met een oude engine en verder bevat de game lelijke bugs. Het is absoluut een goede shooter geworden, een must voor de fans, maar eerlijkheid is op zijn plek: er zijn dit jaar betere titels uitgekomen.