Burnout Paradise Review

Burnout is terug! Na de eerste succesvolle next-gen uiting op de Xbox 360 komt Burnout Paradise nu met een nieuwe deel op de Playstation 3 en Xbox 360 aanzetten. Er is een behoorlijke omslag gemaakt wat betreft gameplay, wat de gamer toch dwingt meer na te denken tijdens het spelen. Heeft deze verandering goed uitgepakt, of moet er heel hard weer een stap terug gedaan worden?

Het principe van Burnout is sinds de eerste game uit 2001 altijd hetzelfde gebleven, net als alle andere racers moet je van punt A naar punt B in zo min mogelijk tijd. Burnout heeft echter altijd iets bijzonders gehad, namelijk het ongelooflijke gevoel van snelheid. Ook bij Burnout Paradise kan je hier over praten. Toch is er in deze versie heel wat veranderd, dankzij een nieuwe feature: het zogenaamde “free roaming”. Free roaming in Burnout is het beste te beschrijven als totale vrijheid: je krijgt een complete stad voorgeschoteld en voor de rest zoek je het zelf maar uit. Games als Need for Speed hadden deze functie al langer (al heeft de laatste het niet), en Burnout Paradise doet er nog een schepje bovenop. Bij een race worden namelijk de wegen niet afgezet, ook hier zul je je eigen weg moeten zien te vinden.

Dit kan een probleem zijn, als je net nieuw bent in Paradise City ken je namelijk vanzelfsprekend de weg nog niet goed. Er is wel een soort van GPS-systeem, maar deze is redelijk subtiel ingebouwd en zal dus wat extra aandacht moeten hebben. Toch kan je altijd met één druk op een knop de map raadplegen en zo de perfecte race uitstippelen. Mislukt de race, dan heb je niet zozeer een probleem, maar het is wel hartstikke vervelend dat er geen restart-knop ingebouwd zit. Als je per se dezelfde race nog een keer wilt doen moet je weer helemaal terugrijden naar de start, wat lang kan duren omdat Paradise City erg groot is. Dit is echter niet nodig aangezien alle kruispunten met een stoplicht de startplaats is voor een race. Om het allemaal iets gemakkelijker te maken zijn er slechts zes vaste finishpunten;de start is verder altijd anders.

Rondvliegend glas
Als je eenmaal de zes finishpunten in de game ongeveer weet te vinden kan je helemaal los. De snelheid, de stunts, de crashes: alles is prachtig uitgewerkt. Dit gecombineerd met boven-gemiddelde grafische pracht, dat ook nog eens met 60 frames per seconde ongelooflijk soepel loopt, zorgt er voor dat er geen moment is waar je uit deze ervaring gerukt wordt. Zelfs bij de zeer indrukwekkende slowmotion crashes is er geen hapering te bekennen. En die crashes zijn er veel! Vooral bij het speltype Road Rage, waar je andere auto’s op gruwelijke manieren moet laten crashen, de zogenaamde 'takedowns.' Het totaalplaatje van deze crashes is geweldig, maar het mooiste zijn nog wel de rondvliegende glinsterende minuscule glasscherven die vlak voor het ongeval nog een raam moesten voorstellen.

Als je Burnout koopt om eens lekker in die ene onbetaalbare Lamborghini te rijden, of even die dikke Audi aan gort te rammen ben je aan het verkeerde adres. Hoewel er een aantal auto’s zijn die duidelijk geïnspireerd zijn door echte auto’s, zijn ze allemaal verzonnen. Dit is echter niet verkeerd! Doordat de ontwikkelaars op deze manier niet aan bepaalde eisen vastzaten van de fabrikanten van de merken hebben ze de meest ongelooflijke auto’s in elkaar gezet. Van krachtige pick-up trucks tot de meest exotische supersportwagens, alles zit er in. In de loop van het spel unlock je er 75, en dan weet je precies wat voor type auto je bij welke race nodig hebt. Voor een Stunt Run heb je weer andere auto’s nodig dan voor een Road Rage of een normale race.

Blow your speakers
Het geluid wat deze auto’s produceren is zeer goed: vooral de wat krachtigere wagens weten je subwoofer op een wat hoger volume behoorlijk goed uit te buiten. Dit sluit goed aan op het resterende geluid in de game: hoewel de soundtrack, afhangend van je muzieksmaak natuurlijk, wat minder is, is de rest van de geluiden prima in orde. Crashes klinken, helemaal in combinatie met de chaotische beelden die je te zien krijgt, heel erg goed. Alles wordt aan elkaar gepraat door DJ Atomika, die af en toe nog nuttige tips geeft ook.

De besturing is voor Burnout begrippen simpelweg perfect. De arcade-achtige besturing voelt zeer goed aan en is nauwkeurig op zowel de Xbox 360 als Playstation 3 controller. Rumble wordt zelfs in de Playstation 3 versie ondersteunt, voor als de Dual Shock 3 in de winkels komt te liggen. De PS3 heeft nog een extra mogelijkheid van besturing, namelijk de tilt-besturing van de Sixaxis, maar deze mogelijkheid is, zoals bij de meeste racegames op de PS3, niet noemenswaardig te noemen en kan maar beter uitgezet worden.

Online crashen
Er is geen splitscreen multiplayer in Burnout te vinden, maar een online multiplayer is er wel, en wat voor één! Je kan met een acht andere spelers in Paradise City cruisen en serverrecords neerzetten, bijvoorbeeld verste sprong of beste spookrijder. De host kan dan, als hij dat wil, een race of een challenge organiseren, waar het er vervolgens best hard aan toe kan gaan! Je kan als host bijvoorbeeld een challenge maken waarbij je zoveel mogelijk stunts over één ramp moet maken. Als er dan acht auto’s tegelijk een aanloop nemen kan dat natuurlijk nooit goed gaan! Deze multiplayer is goed genoeg omdat je alle medailles hebt gehaald in het spel nog een hele tijd door te gaan met deze game.

Conclusie
Burnout Paradise is een waardige opvolger van zijn voorgangers. De racegame van snelheid, crashes en onmogelijke stunts is ook in dit deel weer zeer goed tot zijn recht gekomen. De grote stad verkennen was nog nooit zo snel gegaan. De grote open wereld mag in het begin een beetje overwelmend overkomen, maar als je er eenmaal inzit is de ervaring geweldig. Kortom, een geweldige game!