Alice: Madness Returns Review

Een nachtmerrie wil je nooit zelf meemaken. Maar deze beleven, zonder dat je er zelf door wordt geraakt, daar hebben mensen wel oren naar. Daarom is de nieuwe game Alice: Madness Returns bij voorbaat al interessant. Alice keert terug in de nachtmerrie die Wonderland heet.

Voor de mensen die in het jaar 2000 nog niet actief met games waren, of zelfs nog het levenslicht niet hadden gezien, het volgende: Madness Returns is de opvolger van de beroemde American McGee’s Alice. Een hartstikke originele game die je ook nog gratis erbij krijgt als je de nieuwste Alice koopt. Dat is al één pluspunt.

Gek, dwaas, bizar
Pluspunt twee. Het gekke, dwaze verhaal. Als literair schrijver kun je op een bijzondere wijze de wereld van Wonderland beschrijven. Gelukkig heeft ontwikkelaar Spicy Horse Games iemand uit het team gebruikt die maar één ding mocht doen: het verhaal op een mooie wijze gestalte geven. Een concept als Alice: Madness Returns leent zich uitstekend voor creatieve uitspattingen. En hoewel dat niet eenvoudig is, lijkt het er op het eerste gezicht op dat de ontwikkelaar daar goed in is geslaagd.

Het begint allemaal met Alice, dat ene mooie meisje in haar onschuldige jurkje. Ze heeft net de nachtmerrie in Wonderland, die je meemaakte in American McGee's Alice, overleefd. Om van de overgebleven trauma's af te komen woont ze al een enige tijd bij een dokter. Ze leeft daar een vredig bestaan. Maar helaas is dat niet voor altijd. Alice dacht op een mooie dag even door Londen te lopen, maar komt op een gegeven moment haar tante tegen. Haar tante vraagt haar om op het dak te komen. En dan…

Wonderland; oh zo creatief?
En dan belandt ze weer op miraculeuze wijze in Wonderland. Weer in de nachtmerrie. Een lange nachtmerrie die ze moet zien te overleven. Wonderland komt eerst ongelofelijk uniek over. Onverklaarbare dingen die er verschijnen, rare vijanden, die ene vervelende Cheshire Cat: je komt ze allemaal weer tegen. Zoals al eerder gezegd werd, Alice: Madness Returns leent zich uitstekend voor een creatieve omgeving.

Dat is zeker het geval in Wonderland. Maar toch is het niet voldoende. Het mocht allemaal wel wat absurder; nu komt het vooral over als een aardig vreemde game die je wel kunt waarderen, maar die niet even consistent is in haar absurdheid. Soms dwaal je dik een half uur door een level en kom je weinig opmerkelijks tegen. Dat kan gebeuren, maar in een game als deze verwacht je toch een aardig snel ritme qua creatieve gebeurtenissen. Nu maak je niet altijd wat mee.

Een echte platformer
Wat veel mensen, maar dan ook echt heel veel mensen vergeten, is dat Alice: Madness Returns het perfecte voorbeeld van een degelijke en goede platformer is. Daarom is het misschien wel begrijpelijk dat er niet altijd wat gebeurt in het spel – ontwikkelaar Spicy Horse Games heeft daar wellicht bewust voor gekozen. Dat neemt niet weg dat het jammer is, maar het moet niet gezien worden als een al te groot minpunt.

Er zijn nog maar zo weinig échte platformers voor de huidige generatie consoles. De enige echte platformer die meteen in je gedachten komt is Super Mario Galaxy. Verder zijn er niet veel van die typische, ouderwetse platform games. Daarom voelt Alice: Madness Returns ook enigszins als een grote opluchting. Puzzels, doolhoven, hindernissen, vijanden, allemaal elementen die je in een normale platformgame verwacht. Gevechten die simpel zijn; aan een zwaard en geweer heb je voldoende. Deze kun je overigens naarmate je in het spel verder komt verbeteren. Allemaal dankzij de verzamelde punten. Het is niet zo dat je elke scheet kunt veranderen. Daarom blijft Alice: Madness Returns in principe simpel, maar heeft wel de nodige diepgang.

Maar er had meer ingezeten. We leven in de tijd dat een co-op modus erg gewild is in vele games, dus ook in Alice. Helaas zit er geen dergelijke co-op modus in het spel. Een modus in een game als deze is namelijk zeer welkom. Juist de grote, brede omgevingen lenen zich daar uitstekend voor. Het zou daarom erg leuk zijn om samen met een vriend of vriendin op pad te gaan in de bizarre wereld van Wonderland. Die wereld is namelijk een pareltje. Een echt romantisch plekje om te bezoeken nadat je met je date naar de bioscoop bent geweest.

Wonderlijk
Wonderland is daarom een prachtige plek. De manier waarop de omgevingen zijn vormgegeven, de variatie aan locaties, ga zo maar door. Niet om in te wonen, maar wel om doorheen te gaan terwijl je veilig in een karretje zit. Een soort achtbaanrit van zo'n twaalf uur. Als je je in Wonderland begeeft, zie je hoe aangenaam de wereld is. Ze zijn niet je van het, de graphics, maar de sfeer maakt dat meer dan goed.

Met daarbij een typerende soundtrack, die aangeeft of je in een vrolijke omgeving of juist een grimmige omgeving zit. Voeg daar ook nog vreemde geluiden bij en je hebt het voor elkaar qua geluid. Zoals al in de impressie eerder werd gezegd, is het geluid in Alice: Madness Returns erg belangrijk. Het is maar goed als je het geluid hard hebt aanstaan, want zo ontdek je wel eens verborgen gangen en dergelijke. Denk maar aan het knorrende varkentje achter een zwevende toren. Doordat je hem hoort, kun je op 'm schieten en vervolgens een deur openen. Dat soort dingen.

Bizarre aanrader!
Alice: Madness Returns is een wolf in schapenkleren. Het komt allemaal wel lief en mooi over, maar aan de andere kant lijkt het spel best gruwelijk te zijn. Bloed, bizarre omstandigheden en vreemde gebeurtenissen, deze komen verscheidene keren voor. Het feit dat dit spel een typische platformer is, mag als een groot pluspunt worden gezien. Weg met al die extra dingen, zoals een ander merk oogschaduw die je in hoofdstuk twee kunt winnen. Nee, dat soort dingen zitten er niet in. Dat maakt Alice: Madness Returns een erg leuke game. Het feit dat je American McGee’s Alice er gratis bij krijgt, zorgt voor een half punt hoger. Aanrader!