The Legend of Tarzan Review (Blu-ray) - Komt totaal niet uit de verf

Tarzan, wie kent ‘m niet? Een slingeraap. Een slingermens. Half aap, half mens. Zoiets. Ontelbare keren al vertaald naar het witte doek, en nu weer. Maar dit keer ietsje anders. Of dat is, lees je in deze The Legend of Tarzan review!

De hoofdrol wordt vervuld door True Blood acteur Alexander Skarsgard die maanden lang twee uur per dag aan het trainen was om zijn lichaam nóg gespierder te krijgen. Het resultaat: met lang haar lijkt hij op iemand die weleens in de bossen geleefd kon hebben.

Juist, hebben. Deze Tarzan film is namelijk niet een film die inzoomt op de periode dat Tarzan in het wild leefde en gaat ook niet over hoe hij opgegroeid is (al krijg je dit soort dingen wel in flashbacks mee). Tarzan gaat inmiddels door het leven als John Clayton III, Lord Greystoke. En hij hij leeft al zo’n acht jaar lang een ‘gelukkig’ leven in de stad met zijn vrouw Jane.

Al wordt meteen in het begin van de film al duidelijk dat de twee in de huidige situatie niet echt gelukkig zijn, alsof ze niet op hun plek zijn in de moderne wereld. Toch twijfelt John om af te reizen naar Congo zodra hij daarvoor uitgenodigd wordt. Niet omdat hij doorheeft dat er een heel complot gaande is, wat niet in zijn belang is, maar omdat hij nu al zo’n tien jaar geen ‘wilde man’ weer is.

Het interessante aspect aan deze Tarzan film is het perspectief dat gekozen is. Waar voorgaande Tarzan films min of meer ingaan op het aspect dat de wilde Tarzan ‘getemd’ moet worden, is het nu meer dat juist het ‘beest’ in John weer naar buiten gebracht moet worden. Iets wat blijkt als je de extra’s van de Blu-ray versie bekijkt, die absoluut meer verdieping bieden.

Jammer alleen dat de bedoelde intenties niet echt uit de verf komen in de film zelf. Want eerlijk gezegd valt Tarzan nogal tegen. Skarsgard kan prima acteren en legt goed zijn gevoelige én wilde kant vast. He's more than just a pretty face. En andere dingen zijn verbluffend, zoals CGI.

Gelijktijdig is dat ook weer een zwakte. Want er is zo ontzettend veel dat vrij nep lijkt. De apen in de jungle komen tot leven en lijken enerzijds realistischer dan ooit. Anderzijds ziet een leek meteen dat ze nep zijn. En dat geldt voor tal van scènes: de nepheid spat eraf. En dan is de toevoeging van slow motion in een gevecht ook niet bepaald indrukwekkend.

Voorts zijn andere keuzes te begrijpen, maar storend. Tarzan en Jane is een liefdesverhaal, maar dat ligt er nu wel heel dik bovenop. Een romantische scène in een boom. Serieus? Jane in een witte jurk, John in pak, maar wél op blote voeten. Serieus? Teiltje, iemand? Het is niet dat Skarsgard en Margot Robbie (Jane) geen chemie hebben, maar het is storend wat er gebeurt.

Even storend zijn de zinnen van Samuel L. Jackson, een klasse-acteur. Maar al zijn one-liners zijn zo irritant dat je denkt: alsjeblieft Jackson, had voor een andere film gekozen. En ook Christoph Waltz lijkt een typetje. De twee Django Unchained acteurs (Waltz en Jackson) samen in één film stoppen levert niet automatisch garantie op voor succes, zo blijkt wel weer.

Al met al is Tarzan de film zwaar teleurstellend en een die vol zit met clichés. Wel is het zo dat de extra’s op de Blu-ray verrassend leuk zijn. Interviews met de cast, een making of en dat soort dingen zorgen ervoor dat je nadien de film iets beter kan waarderen. Jammer dat de film zelf dan toch een vieze nasmaak oplevert.