MXGP 2 Review - Slaat opnieuw een modderfiguur

Het is de finale van het motorcross. Terwijl de adrenaline door onze aderen stroomt en ons outfit besmeurd is met modder, maken we ons op voor de laatste metershoge sprong. Het is alles of niets: iedere beweging maakt nu het verschil. In alles probeert Milestone de sensatie van motorcross visueel te vertalen naar MXGP 2. Lees de MXGP 2 Review.

Na de vernietigende commentaren op Ride, staat spelontwikkelaar Milestone weer met beide benen op de grond. De racesimulator, die een soort Gran Turismo voor motoren moest worden, wist door een achterhaalde techniek geen potten te breken. De Italiaanse racestudio ging nog geen half jaar later in de herkansing met MotoGP 15, maar sloeg opnieuw de plank mis.

Nu richt Milestone, na het zoveelste debacle, alweer zijn pijlen op nóg een motorgame: MXGP 2, de opvolger op het alom bekritiseerde MXGP. Het volledige gebrek aan spektakel, de achterhaalde graphics en techniek en de ronduit teleurstellende animaties en physics resulteerden tot een game die zich op geen enkele manier mocht verenigen met motorcross.

In dat opzicht maakt MXGP 2 bij voorbaat al een valse start. Maar zoals het cliché geldt: een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Milestone leest ook recensies en internetfora en neemt de genoemde minpunten heus wel onder de loep. En inderdaad, als we kijken naar de verschillen met het eerste deel, dan is alles met een klein sprongetje vooruit gegaan.

Maar het is niet genoeg. Nog altijd staat MXGP 2 haaks op alles dat motorcross omhelst. De vertegenwoordiging van alle bekende coureurs, teams, circuits en sponsoren wordt volledig gemaskeerd door de belabberde techniek die onder de motorkap verborgen ligt. Zo duurt het laden van een simpele race maar liefst drie minuten, moeten de textures na de eerste ronde nog steeds laden en hakkelt de framerate zodra onze coureur ook maar een klein sprongetje in de lucht maakt.

Nu zou een verbluffende presentatie de slechte techniek nog enigszins rechtvaardigen, maar ook daarin slaat MXGP 2 een modderfiguur. Het begint al met het pruttelende geluid dat de motoren produceren. Die klinken niet zoals het lekkere, vlijmende geluid dat de motor van Brabantse crossheld Jeffrey Herlings in het echt maakt, maar meer zoals een oude snorfiets: monotoom en zonder enige passie of authenticiteit.

Dat schromende gebrek aan passie zien we terug bij de toeschouwers langs het circuit. Niet alleen zien ze eruit alsof ze zojuist uit de papierversnipperaar zijn gekomen, ook tonen ze nul emotie en lijken ze de race helemaal niet te volgen. Of je nu vlak voor hun neus met je gezicht in de modder dondert of in volle vaart door de lucht vliegt en een zijwaartse salto maakt: de respons is en blijft nul. In een tijd waarin toeschouwers steeds meer onderdeel van het spelletje worden (zie FIFA en NBA 2K), is dit zeer kwalijk te noemen.

In zekere zin geldt dat ook voor de crashes. Of je nu een ervaren coureur bent of pas net komt kijken: op je snufferd gaan, is in de motorcross eerder regel dan uitzondering. Het doet pijn om te zien dat Milestone hier nul aandacht aan heeft besteed. Nog steeds vallen coureurs als een zak aardappelen naar de grond of blijven ze als een soort tovenaar met hun armen omhoog in de lucht zweven.

Wat hierop meestal volgt, is een respawn op de baan. We begrijpen wat Milestone hiermee probeert te bereiken (het tempo hoog houden), maar ook dit element komt niet goed uit de verf. De game lijkt namelijk zelf een loopje met de spelregels te nemen. Zo word je op het ene moment terug op de track gezet als je ook maar een centimeter van de baan gaat, terwijl je op het andere moment zonder zorgen naast het circuit mag scheuren.

In MXGP 2 is het bijzonder lastig in te schatten wanneer je als coureur op je bek gaat en wanneer niet. Kun je het maken om op een bepaalde snelheid die ene bocht te maken, of moet je echt tijdig op de rem trappen om een val te voorkomen? Het probleem is dat het iedere keer anders verloopt. Bij de kleinste drift lig je direct op je smoel, andere keren kun je in volle vaart een bocht nemen en gebeurt er niets.

Zodoende maakt MXGP 2 zich aan precies dezelfde fouten schuldig als het origineel. Het enige onderdeel waarin de game zich onderscheidt, is in het aanbod van content.

Nieuw zijn de Stadium Series en de Motocross of Nation, beide voorgedragen als veelbelovende spelmodi. In Stadium Series verplaatst het strijdveld zich naar een indoor stadion, waarbij de banen een stuk smaller zijn en je reactiesnelheid dus flink op de proef wordt gesteld. Op zich een prima toevoeging, als je de genoemde minpunten tenminste voor lief neemt.

Motocross of Nation is heel andere koek: in deze modus kom je uit voor je land en neem je het op tegen de drie beste rijders van elk land. Leuk, maar ook niet meer dan dat.

Onze aandacht gaat opnieuw uit naar de carrièremodus, dat toch wel de hoofdattractie van MXGP blijft. Zoals in het vorige deel begin je hier als een groentje dat zich moet bewijzen in de wereld van motorcross. Door wedstrijden te winnen, betere motoren te kopen en contracten te sluiten met andere teams en coaches klim je langzaam, maar zeker, omhoog op de ladder.

Het spelen van de carriére modus valt samen met het aanpassen van je motorrijder en diens motor. Veel onderdelen van de motoren, outfits en helmen zijn aan te schaffen en vervolgens ook weer aan te passen. Hiervoor heb je wel een flinke som geld nodig en dat krijg je door mee te doen aan races, van het Brabantse Valkenswaard tot aan het in Qatar gelegen Losail. Helaas voelt dat, met de kapotte gameplay in het achterhoofd, eerder aan als strafwerk...

Met MXGP 2 maakt Milestone het zich, zoals wel vaker, er veel te makkelijk vanaf. Het tweede deel in de motorcross franchise verschilt minimaal ten opzichte van zijn voorganger. Regelmatig besluipt ons het gevoel alsof we per ongeluk een oude versie in onze Xbox One hebben gestopt. Technisch is MXGP 2 echt niet meer van deze tijd en wat betreft de verbeteringen: die zijn er gewoonweg niet. Wat overblijft is dat het de enige motorcross game van deze generatie is, maar daarmee is ook echt alles gezegd.