Mary Poppins Returns Review - Disney is de magie nog niet verleerd

Als het ergens een bende is, dan is er maar één Nanny die alles kan oplossen. Oke, twee als we Nanny McPhee meerekenen. Maar voor deze Mary Poppins Returns review doen we dat natuurlijk niet. Wat heeft Nanny McPhee namelijk in een Disney-film te zoeken? Helemaal niets, Mary Poppins kan het allemaal zelf wel.

Opnieuw is er ellende uitgebroken in huize Banks. Dit keer is deze ellende op het bordje gekomen van de opgegroeide Michael en Jane. Michael dreigt zijn huis uit te worden gezet omdat hij als kunstenaar te veel schulden heeft lopen. Het enige wat hem nog uit de schulden kan helpen is een wonder. Michael denkt dat wonder te vinden in het terugvinden van zijn aandelenbewijs in de bank waar de schulden lopen, maar eigenlijk heeft Michael een ander wonder nodig. Dat wonder komt toevallig net uit de lucht aanvliegen.

Het is gaaf om jaren na release opnieuw in de wonderbaarlijke wereld van Mary Poppins te mogen duiken. Alhoewel Michael als volwassene denkt dat alle avonturen die hij met Mary Poppins beleefde gewoon in zijn hoofd afspeelden, ervaren zijn kinderen (en wij als kijkers) dat Mary Poppins haar charmes nog niet is verloren. Zo wordt zelfs het nemen van een bad leuk wanneer deze verandert in een portaal naar één grote onderwaterwereld vol schattige dolfijnen. Daarnaast weet Mary Poppins ons opnieuw te betoveren met haar oneindig grote tas en zelfs door iedereen met ballon en al door de lucht te laten vliegen.

Toch zou de oorspronkelijke bedenkster van Mary Poppins, PL Travers, zich mogelijk omdraaien in haar graf. Niet omdat de film slecht is, maar omdat hier een toffe truc wordt herhaald die zij bij deel één verafschuwde: animatie met live action mixen. Mary Poppins Returns doet het opnieuw! Zo is er een gave achtervolgingsscene waarbij één van Michaels kinderen wordt ontvoerd door een kwade animatiefiguur. Dit mondt uit in een spannende achtervolging in een wereld die lijkt alsof deze net uit een ouderwetse animatiefilm komt. Het enige realistische zijn de kinderen zelf die gewoon met een echte camera zijn opgenomen en een geanimeerde koets tot stilstand proberen te krijgen.

Dit gaat gepaard met een flinke dosis humor. Michaels kinderen mogen in het park niet over het gras lopen en dat wordt hen dan ook door een strenge, maar grappige parkwachter duidelijk gemaakt. Wanneer ze door het bad in een onderwaterwereld duiken zie je dat het ook daar verboden is om over het zeewier te lopen. Ook worden er nieuwe grappige personages toegevoegd zoals Topsy. Dit is de zotte nicht van Mary Poppins en deze rol wordt vertolkt door Meryl Streep, bekend van onder andere Mamma Mia. Deze maffe nicht is zo in de make up gezet dat je bijna niet meer herkent dat het Streep is.

Tijdens de grappen en grollen wordt er ook een vette knipoog uitgedeeld naar het eerste deel. Dit is voornamelijk leuk voor de Mary Poppins-fans van het allereerste uur. Waar in de oorspronkelijke film nog een oude man met een kanon telkens de huizen liet trillen, keert ditzelfde mannetje weer terug in deze film. Grappig is dat hij telkens loopt te klagen dat de Big Ben 5 minuten achterloopt, maar wanneer Mary Poppins en haar vrienden op betoverende wijze de tijd terug moeten zetten is het mannetje plots helemaal in zijn sas. "Eindelijk luidt de Big Ben op het juiste tijdstip", zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Ook zien we Dyck van Dycke, de oorspronkelijke acteur van Bert, terug in een cameorol van bankier Dawes jr.

Sowieso is het gaaf om naar Mary Poppins Returns te kijken omdat het een enorme nostalgische kick geeft voor iedereen die de oorspronkelijke film heeft gezien. Eigenlijk gebeurt met de kinderen van Michael hetzelfde als Michael en Jane toentertijd zelf hebben beleefd. Hierdoor voelt het verhaal wel enigszins alsof we het allemaal al wel eens hebben gezien. Toch neemt Mary Poppins je opnieuw geboeid mee via een magische reis. Er zijn maar een paar momenten waarbij betovering even wordt doorbroken omdat je duidelijk merkt dat een magische scene voor een greenscreen is opgenomen.

Toch neemt Mary Poppins je mee op een onveranderd magische ervaring. Maar Marry Poppins is zelf wel verandertd, wat ook niet gek is, gezien de oorspronkelijke film stamt uit 1964. Het personage wordt nu gespeeld door Emily Blunt, wat een interessante keuze is. Alhoewel we Emily Blunt al hebben gehoord in Into The Woods, wordt nu pas duidelijk dat ze de perfecte actrice was om in de voetsporen van de eerste Mary Poppins, Julie Andrews, te treden. Even is het wennen dat Blunt haar eigen interpretatie aan de rol geeft, maar uiteindelijk ligt de prestatie redelijk dicht op het origineel.

Blunt is trouwens niet de enige die geknipt blijkt te zijn voor de rol die wordt vertolkt: ook Lin Manuel Miranda weet je vanaf begin tot eind te boeien door zijn vertolking van Jack. Dit is de mannelijke hoofdrolspeler die Bert uit de eerste Mary Poppins-films moet vervangen. Jack is als Leery (iemand die 's nachts lantaarnpalen op straat aan- en uitzet) een interessant personage dat Mary Poppins en de kinderen van Michael regelmatig een handje helpt. Daarnaast weet de acteur met zowel dans, spel en zang de show te stelen. Zo krijgt hij een gaaf nummer dat hij met ontzettend veel passie naar het witte doek weet te brengen.

Alhoewel je deze film prima kunt bekijken zonder ooit het origineel te hebben gezien, kan je er eigenlijk niet omheen om de films met elkaar te vergelijken. Wie heeft na Mary Poppins namelijk supercalifracelisticexpialidousious (of extrakwaliquanteviaextraquasiotisch als je de Nederlandse versie hebt gekeken) nog uit zijn hoofd gekregen? Alhoewel de meeste geen idee hadden wat ze nu eigenlijk zong, werden honderden pogingen gedaan om die tongbreker in de vingers te krijgen. Alhoewel niet alle muziek zo superformiweldigeindefantakolosachtig is dat het altijd in je geheugen zal worden gegrift, is er voldoende om te blijven zingen.

Het meest memorabele liedje wordt niet eens door Mary Poppins gezongen, maar door Jack. Trip A Little Light Fantastic, is misschien wel één van de mooiste nummers van heel de film. Het voelt qua sfeer net alsof het nummer oorspronkelijk voor Bert was geschreven en toen uit de eerste film is geschrapt. Ook Emily Blunt krijgt voldoende leuke nummers die de Mary Poppins-sfeer goed dragen. Neem bijvoorbeeld The Place Where Lost Things Go, wat qua sfeer de Feed de Bird van dit moment voelt. Bij sommige achtergrondmuziek wekte kleine fragmenten zelfs direct associaties op met goede jeugdherinneringen.

Marry Poppins is één grote nostalgische kick, maar zelfs als je het origineel nooit hebt gezien kun je erg genieten van deze familiefilm. Disney weet jaren na release van de eerste film nog steeds hoe ze een magisch nanny-verhaal moet neerzetten. De film voelt aan de ene kant alsof je alles al een keer hebt gezien, maar toch weet Disney je in een trans te houden die je van begin tot eind geboeid houdt. Met superformiweldigeindefantakolosachtige muziek en een knipoog naar het origineel neemt Mary Poppins je opnieuw mee op één grote magische reis.