Final Fantasy XV Review - Nieuwe weg, zelfde Chocobo

Het heeft bijna tien jaar geduurd, maar eindelijk is het zo ver. Als hoogtepunt van Square Enix’s Final Fantasy offensief in 2016, is er een kersverse game aan de mainline serie toegevoegd. In de Final Fantasy XV review lees je of deze singleplayer game het wachten waard is geweest!

Vol emoties en met trillende handen stop je het schijfje van het nieuwe hoofdstuk uit de franchise in je console. Vervolgens verschijnt waarschijnlijk het grootste understatement dat de game te bieden heeft in beeld, namelijk de zin “A Final Fantasy for Fans and First-Timers”. Met deze simpele woordenreeks word je namelijk al enigszins voorbereid op het revolutionaire pad dat de franchise met het vijftiende deel inslaat.

Final Fantasy XV is een op zichzelf staande actie-RPG singleplayer game uit de mainline van de franchise. Het roer is hiermee volledig omgegooid, waarbij onder andere de manier van vechten als exploratiemogelijkheden een verandering hebben ondergaan. Het spel kent tevens een verhaallijn die het universum van een heel andere kant belicht.

De storyline van Final Fantasy XV is in principe in te delen als twee onderdelen. Aan de ene kant is er het overkoepelende verhaal dat je de taak mee geeft om als rechtmatige prins de troon terug te grijpen van een wrede heerser. Dit onderdeel is groots van opzet en duidelijk de focus om een meer mainstream publiek aan te spreken.

Aan de andere kant van het verhaal volg je een viertallig gezelschap. Ben je ooit met hechte vrienden op vakantie geweest, dan is dit de digitale versie ervan. Het volgen van Noctis en zijn drie maten geeft het gevoel van een roadtrip, waar je geen nee tegen zegt als het je aangeboden wordt. Deze vertelling komt een stuk beter naar voren dan het overkoepelende verhaal van de machtsovername.

Het lijkt alsof de, ongeveer twintig uur durende, verhaallijn van Final Fantasy XV niet helemaal weet hoe het zichzelf voort moet slepen. Helaas prik je namelijk al snel door de primaire vertelling heen, waarbij er een gatenkaas aan plotholes achter blijft.

Dit betekent niet dat je je er niet mee gaat vermaken, want de actievolle opzet is op zijn zachtst genoemd triple-A waardig. Toch ontstaan er, zelfs na het bekijken van Kingsglaive en Brotherhood, vraagtekens bij de onlogische sprongen die het spel maakt.

Waar het claimen van de troon enigszins teleurstellend is, weten de vier mannen één van de meest memorabele games uit de franchise te maken. De interactie die zij met elkaar hebben en waarbij jij zelf een keuze krijgt, zorgt ervoor dat je letterlijk deel uit maakt van het team. Hilarische gesprekken, zoetsappige bromance conversaties en soms ook een emotionele lading, maken duidelijk dat dit een geheel nieuwe ervaring is.

Zonder al te veel te verklappen maken de personages een sterke ontwikkeling door, maar word je ook uitgenodigd om simpele basistaken uit te voeren om de onderlinge band te verstevigen. Als gevolg heeft dit dat er waarschijnlijk niet aan de betrokkenheid te ontkomen valt en dat je aan het einde van deze reis de metgezellen ook echt gaat missen. Tijdens deze tocht ontmoet je ook een hoop andere personages waar interactie mee mogelijk is, maar nergens wordt het niveau van de band tussen deze vier vrienden behaald.

Eén van de tofste features om deze reis te onthouden, is het foto-album dat je zelf samen kan stellen dat gebaseerd is op je playthrough. Zo maakt Prompto, één van de metgezellen van Noctis, tijdens je gameplay steeds kiekjes die je op kan slaan. Maar voor zover het einde gepasseerd is, en je met een glimlach op de kiekjes terugkijkt, moet je naast het foto-album ook het team op elkaar afstellen. Dit gebeurt met een vernieuwd upgrade schema

Als je Final Fantasy X hebt gespeeld, dan komt de techtree je vrij bekend voor. Zo is de Sphere Grid ingeruild voor een nieuw schema waarin je punten kan verdelen, genaamd Ascension. Hiermee speel je nieuwe vaardigheden en bonussen vrij waarmee je elk individu van je team kan versterken. Het gebruik van deze punten is geen wetenschap en vormt daarmee een welkome instap voor nieuwe spelers.

Toch moet er niet te licht over het spenderen nagedacht worden. Zo wordt de nadruk gelegd op één voor allen en allen voor één, waarbij samenwerking en uitstippelen beloond wordt. Zodra je alleen punten in de Ascension boom van Noctis stopt bijvoorbeeld, dan ga je dit meteen merken. Wees niet getreurd als je hier een foutje mee maakt want, met oog op exploratie, is er een berg aan deze punten te verdienen.

Het doorzoeken en ontdekken van de landschappen is zeker de moeite waard. Het opzetten van een kamp, vissen met Noctis en het maken van foto’s. Je kan het je zo gek niet bedenken of je krijgt wel je krijgt er wel een vergoeding voor. Dat mag ook wel, want naast vaardigheidspunten moet er natuurlijk ingame valuta (wederom Gil) gescoord worden. Het versimpelde up-to-date houden van de uitrustingen bespaart de dood van menig teamlid. Toch is het altijd oppassen geblazen in de wereld van Eos, ook al is iedereen goed op elkaar afgestemd.

Eos, de aardkloot van Final Fantasy XV, moest volgens Square Enix een enorme open wereld worden waarin je naar hartenlust kennis kan maken met de plaatselijke flora en fauna. Dit is alleen verschoven naar een semi-open wereld. Het eerste gedeelte van de game speel je stukje voor stukje nieuwe gebieden vrij waar je in rond kan struinen, elk met een heel ander aanzicht. Bossen, woestijnen en oceanen komen allemaal voorbij.

Minigames, bounties en willekeurige missies kom je overal tegen, met veilige havens als tussenstop. Er lijkt totaal geen verveling op de loer te liggen, door de aanwezigheid van genoeg NPC's en andere levensvormen. Tijdens het grootste gedeelte van je reis door Eos word je weggeblazen door overweldiging en alle bloedmooie plaatjes die voorbij schieten. De intrigerende omgevingen bieden een thuis aan de verkennende gamers, maar toch blijft het op een zeker punt wel een beetje steken.

De storyline gaat na een tijd namelijk in een lineaire stroomversnelling, waarna je niks meer terug ziet van je vrijheid om te exploreren. Een semi-open wereld maakt plaats voor gesloten gebieden waarbij het volgen van zijmissies niet meer aan te pas komt. Wel is het nog mogelijk om vanuit een rustpunt terug te keren naar de vrije exploratiegebieden, maar dit is niet meer vanzelfsprekend. Toch weten de omgevingen van de lineaire gebieden wel de kwaliteit hoog te houden.

In welk van de 15 hoofdstukken (inclusief proloog) je je ook bevindt, wat opvalt is dat Eos een pracht is. Interessante landschappen en even zo boeiende monsters weten het oog te strelen. Afgezien van één of twee delen uit het verhaal, weet de setting geheel te boeien en met stipt de tien jaar ontwikkeling goed te maken. Grafisch gezien, met een paar uitzonderingen, weet de decennia-oude franchise op te boksen tegen de rest van het najaarsgeweld. Samengevat is Eos de place to be en valt er, naast de toerist uithangen, ook genoeg te doen.

Talloze missies en sidequests sturen je telkens naar alle uithoeken van de map, waardoor vele uren gespendeerd worden met het bereiken van de locaties. De missies bestaan hierbij vaak uit het redden van personen, verzamelen van objecten en het spelen van premiejager. De imposante auto van Noctis en co, en de mogelijkheid om op Chocobo’s te rijden, zijn erg toffe manieren van transportatie om deze doeleinden te behalen. Punt van kritiek is wel dat de Regalia, de fancy sportwagen, geheel on-rails loopt en dus niet de mogelijkheid biedt om van het pad af te wijken.

Gelukkig maakt de autoradio een hoop goed. Het is namelijk mogelijkheid om een breed scala aan Final Fantasy muziek door de speakers te pompen. Alhoewel de muziek van het vijftiende deel niet heel erg episch is, weten de nostalgische tracks van vorige delen je zo lang mogelijk aan het reizen te houden. Als je uitstapt is het namelijk gedaan met alle rust.

Tijdens je verkenningstochten maak je kennis met een hoop verschillende wezens die vaak niet zo'n wredelievende aard hebben. De gevaren die op je pad komen zijn van ver af aan al te bezichtigen, waarbij je zelf kan kiezen of je de confrontatie aangaat of niet. Sommige bloeddorstige van deze vijanden komen uit eerdere Final Fantasy games, maar er zijn ook genoeg verrassingen om niet te veel in herhaling te vallen. De nieuwsgierigheid om steeds weer nieuwe soorten te bevechten, is dan ook duidelijk aanwezig.

Dit wordt onderstreept door de vele minibazen die het spel te bieden heeft. Zo worden belangrijke voorwerpen en wapens beschermd door torenhoge creaties, die niets of niemand door laten. Toch kost het te slim af zijn van zulke monsters niet al te veel moeite. Vijanden vallen vaak aan in dezelfde patronen en kennen een bepaalde gebied waarin zij jou waarnemen, waar je weer gemakkelijk uit kan ontsnappen. Een gevecht zou je alleen niet zo snel uit de weg gaan, want nu Final Fantasy XV een andere weg in slaat op dat gebied moet je er gebruik van maken ook!

Als het om de combat van de game gaat, vergeet dan alles wat je in alle voorgaande singleplayer Final Fantasy’s meegekregen hebt. In de game wordt namelijk real-time action-based combat voorgeschoteld, waarmee afgezien wordt van het traditionele turn-based systeem. Het vechten is hierdoor veel meer te vergelijken met bijvoorbeeld Bayonetta of God Eater 2 Rage Burst. De introductie hiervan pakt dan in zekere mate solide uit.

Noctis en zijn vrienden vliegen echt als een wervelwind om hun vijanden heen om met flitsende snelheden klappen uit te delen. Ook hier zorgt samenwerking ervoor dat de kans op overwinning groter wordt door de introductie van nieuwe aanvalstechnieken. Gevechten met enorme monster slepen zich een tijd voort waarbij je, vanwege de real-time actie, op het puntje van je stoel gaat zitten. Niet eerder wist een Final Fantasy zo erg te verrassen met het gevechtssysteem, al zijn er ook wat minpunten.

Het geheel is namelijk vrij simplistisch en kent alleen maar twee moeilijkheidsgraden. Bij de easymode red je het met gemak door alleen maar te button mashen. Bij de normalmode is er nog steeds niet veel uitdaging, want als je een leert pareren, ben je al zo goed als verzekerd van een overwinning. Mocht het toch een keer fout gaan, dan kan je zonder het vechten te onderbreken, jezelf weer oplappen met geneesmiddelen.

In tegenstelling tot het voor de franchise revolutionaire gevechtssysteem, zijn er toch een paar elementen in de game die teren op de oude glorie. Om Final Fantasy XV meer in overeenstemming te laten komen met voorgaande delen, is er namelijk gebruik gemaakt van magie en summons.

Een uitstapje naar de wondere wereld van Final Fantasy gaat niet zonder het gebruik van de kracht Fira! De bovennatuurlijke krachten spelen weer een rol in het neerhalen van grootse kolossen, maar voelen wel onderbelicht aan. De grondstoffen zijn zo goed als alleen bij rustplaatsen te vinden en niet bepaald oneindig. Erg veel gebruik maak je hier dan ook niet van.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor het oproepen van enorme monsters onder de naam summons. De keren dat het mogelijk is om hulp te krijgen van zo’n ontiegelijk sterke strijdmakker, is al snel op twee handen te tellen. Erg jammer dat deze elementen niet helemaal lekker naar voren komen, waardoor de banden met voorgaande Final Fantasy games losser aanvoelen.

Alles bij elkaar opgeteld is Final Fantasy XV echt een game die na 10 jaar ontwikkeling het recht heeft om te bestaan. Je krijgt met de semi-open wereld ervaring, en het vierkoppige reisgenootschap, een game voorgeschoteld die je meevoert naar avontuur en vriendschap. Helaas komt het overkoepelende verhaal, daarentegen, niet goed uit de verf en is het gevechtssysteem niet altijd even uitdagend.

Het statement loog er niet om want Final Fantasy XV is aantrekkelijk voor zowel fans als nieuwkomers. toch wordt het duidelijk dat de franchise een nieuwe weg ingeslagen is, waarbij traditionele mechanics zo goed als overboord zijn gegooid. De transitie komt hierdoor misschien iets te abrupt over. Een directe opvolger is het dan ook niet zo zeer te noemen, maar een interessante vertakking van de franchise is het wel.