Final Fantasy XII The Zodiac Age Review - Een tof avontuur!

Final Fantasy XII werd ontvangen met uiteenlopende reacties. De één prees de game de hemel in, de ander vond het maar niks. Tien jaar later mag de controversiële titel het opnieuw proberen in een opgepoetst jasje. Of de game nu wel op iedereen indruk weet te maken, lees je in de Final Fantasy XII The Zodiac Age review!

De JRPG Final Fantasy XII werd voor het eerst uitgebracht in 2006 en kwam hier in Europa in 2007 op de markt. In datzelfde jaar verscheen er in Japan al een nieuwe versie van de game, met de titel International Zodiac Job System. Deze versie voegde de nodige verbeteringen door op het originele deel, waarvan de belangrijkste te vinden was in de manier waarop karakters progressie boekten; in plaats van één License Board kregen spelers nu de keuze uit twaalf verschillende License Boards.

Daarnaast was het nu ook mogelijk om de snelheid van de game op te schroeven en werd er een Trial modus toegevoegd, waarin spelers monsters te lijf gaan op honderd verschillende maps. Belangrijke aanpassingen die de Japanse gamer al zag in 2007, maar die nooit de stap hebben gemaakt naar de westerse markt. Tot nu dan, want Final Fantasy XII The Zodiac Age brengt al deze elementen in een opgepoetst audiovisueel jasje naar de PlayStation 4.

Eén van de grootste vernieuwingen voor westerse spelers is het International Zodiac Job System. Het is nu mogelijk om uit twaalf verschillende License Boards te kiezen voor ieder personage. Deze License Boards moet je zien als rollen die je karakter kan vervullen; zo heb je de White Mage die focust op het genezen van personages, de Knight die de grootste klappen kan opvangen, de Archer die vijanden van afstand kan belagen of de Black Mage die krachtige magische aanvallen op vijanden los kan laten.

Het systeem zorgt er in ieder geval voor dat er genoeg variatie in de gameplay te vinden is. Zeker wanneer je, op een later moment in de game, een tweede License Board voor je personages ontgrendelt; de combinaties zijn eindeloos en het is zeer interessant om uit te zoeken wat het beste met elkaar werkt. Vertrouw je liever op krachtige personages, focus je meer op destructieve magie of houd je een afwisselende mix aan? Door je party precies samen te stellen zoals jij dat wil, krijg je de mogelijkheid op The Zodiac Age geheel op je eigen manier te spelen.

Final Fantasy XII beschikt over een grote open wereld waarin je technisch gezien kan gaan en staan waar je wil, alhoewel het verhaal zich wel lineair voortzet. Gedurende je vordert in het verhaal kom je op uiteenlopende plekken terecht; van dorre woestijnen tot hoge, besneeuwde bergtoppen. En hoewel dit verhaal voor de nieuwkomers wellicht aan het begin wat overweldigend kan overkomen, is het zeker de moeite waard om je aandacht erbij te houden. Final Fantasy XII The Zodiac Age beschikt namelijk over een sterk verhaal en laat je een geweldig avontuur in Ivalice doorlopen, samen met een kleurrijke cast aan personages die allemaal hun eigen unieke achtergrond hebben.

Een groot verschil tussen deel XII en voorgaande titels, is dat je monsters nu in het 'wild' ziet rondlopen en er dus ook geen extra laadschermen of andere transities zijn naar gevechten. Net als in de originele game gaat dit naadloos, waarbij je een monster meteen kan aanvallen wanneer je deze ziet lopen; eigenlijk hetzelfde als in de recente titel Final Fantasy XV dus.

De eerder besproken vrijheid komt ook naar voren in het gevechtssysteem van Final Fantasy XII The Zodiac Age. Op het gebied van core gameplay is hier weinig veranderd; sprak het gevechtssysteem je tien jaar geleden niet aan, dan doet The Zodiac Age weinig om dat te veranderen. Maar andersom geldt natuurlijk ook dat fans van deel XII veel van hun favoriete gameplay elementen weer terug zullen zien. De game maakt gebruik van een actief gevechtssysteem dat aardig verschilt van de andere gevechtssystemen in de gamereeks.

Eén van de pijlers van Final Fantasy XII is het enorm handige Gambit-systeem. Deze Gambits kan je zien als vooringestelde commando's die je aan de AI van de personages in je party opdraagt. Deze commando's variëren enorm; zo kan je een personage commanderen om de dichtstbijzijnde vijand aan te vallen of een personage te genezen wanneer deze weinig HP heeft, maar je kan ook zeer specifieke commando's opdragen zoals het genezen van een personage wanneer deze minder dan 30 procent HP heeft, maar alleen wanneer je meer dan 10 potions in je inventory hebt. De mogelijkheden zijn bijna eindeloos.

Hierdoor is het gevechtssysteem niet voor iedereen weggelegd. Het is belangrijk om van tevoren goed na te denken over de Gambits die je gebruikt en in welke volgorde deze gebruikt moeten worden. Hetzelfde geldt voor de eerder besproken License Boards, die ook de nodige gewenning vereisen. The Zodiac Age laat je dus geheel vrij om de game te spelen zoals jij dat wil, maar komt wel met een diepe tactische laag die je eerst moet overkomen; dit geldt met name voor spelers die niet bekend zijn met de originele game, maar in zekere zin zullen ook voor fans van het eerste uur deze aanpassingen even wennen zijn. âWanneer je er eenmaal aan gewend bent, zul je merken dat de gevechten je steeds beter af gaan.

En dat is maar goed ook, want in The Zodiac Age zul je vaak voor gevechten komen te staan. Spelers van Final Fantasy en JRPGs in het algemeen zullen niet opschrikken van een aardig potje grinden. Maar The Zodiac Age doet daar nog een schepje bovenop; zo is het vooral aan het begin van de game knap lastig om je karakters te voorzien van de - zeer nodige - upgrades. Je hebt namelijk overal resources voor nodig. Voor je progressie op de License Boards heb je LP nodig, wat je verdient door vijanden te verslaan.

Gambits moet je vrijkopen, wat je doet met behulp van Gil, de valuta in Final Fantasy games. Maar Gil heb je ook nodig om wapens, gear, items, skills, technieken en accessoires te kopen; stuk voor stuk dingen die je zeker nodig zal hebben. Waar je in veel andere Final Fantasy titels Gil verdient door vijanden te verslaan, is dat hier niet zo: verslagen vijanden laten meestal loot achter, wat je kan verkopen om aan Gil te komen.

Dit in combinatie met de hoge prijzen van benodigdheden zorgt er wel voor dat je niet snel een grote voorraad Gil opbouwt en je een grote hoeveelheid tijd kwijt bent aan grinden. Hier moet je dus wel rekening mee houden voordat je aan The Zodiac Age begint.

Nu hebben we in de voorgaande alinea's de gameplay al uitvoerig besproken, maar ook het visuele aspect van de game is natuurlijk belangrijk. The Zodiac Age is een remaster, wat betekent dat de game niet alleen op technisch gebied, maar ook op audiovisueel gebied een opknapbeurt heeft gekregen. Helaas valt de grafische kwaliteit nog wel wat tegen; zo is er ten eerste een zeer groot verschil in kwaliteit te spotten tussen cutscenes en gameplay, waarbij laatstgenoemde er soms nog steeds uitziet als een PlayStation 2 titel. Vooral de omgevingen worden hierdoor getroffen, maar ook de personages zelf zien eruit alsof ze zijn weggelopen uit een game die voor de vorige generatie consoles is verschenen.

Natuurlijk ziet de game er wel beter uit dan voorheen, maar van een moderne titel voor de PlayStation 4 verwacht je toch meer. Een ander minpunt aan The Zodiac Age is te vinden in de camera. Wanneer je op grote open vlaktes bent is er geen probleem, maar in kleine ruimtes wil deze nogal eens voor problemen zorgen. Zo krijg je soms, wanneer je personage te dicht bij een muur in de buurt komt, onmogelijke camerastandpunten voorgeschoteld, waardoor je het overzicht op het gevecht helemaal kwijt bent.

Gelukkig stelt het de game op het gebied van audio niet teleur; de prachtige soundtrack is opnieuw opgenomen en vormt een lust voor het oor. Heb je toch liever de nostalgische oude soundtrack? Geen probleem, ook die optie is aanwezig. Je kan naar wens wisselen tussen de twee verschillende versies.

Een andere recente titel in deze langlopende gamereeks, Final Fantasy XV, begint met de woorden: "A Final Fantasy for fans and first-timers". Final Fantasy XII The Zodiac Age is dat niet. De tactische laag die de game bevat, in de vorm van het Gambit-systeem en de License Boards, is zeker niet voor iedereen weggelegd. Hoewel het om een sterke remaster gaat, is er weinig veranderd aan de echte kern van de gameplay; stond deze je tien jaar geleden niet aan, dan zal je oordeel nu waarschijnlijk weinig veranderen.

Dat betekent overigens niet dat The Zodiac Age niet de moeite waard is. Ben je bereid om de nodige uren in de game te stoppen om al deze elementen te meesteren, dan krijg je er een zeer tof avontuur met een hoop variatie in de gameplay voor terug. Was je al fan van de originele game, dan gaat The Zodiac Age je zeker niet teleur stellen. Bereid je maar alvast voor op urenlange avonturen in Ivalice!