A Street Cat Named Bob Review (DVD) - Boek is vermakelijker

Niet elke straatmuzikant breekt wereldwijd door. En niet elke dakloze sleept een boekcontract in de wacht om vervolgens geen geldzorgen meer te kennen. Het overkwam James Bowen wiens geluk begon bij een rode kat. Lees er alles over in deze A Street Cat Named Bob Review.

James Bowen, een Engelse man, was ooit dakloos en straatmuzikant. Hoewel hij uit een goed milieu kwam, raakte hij al op jonge leeftijd verslaafd aan drugs en daardoor was hij vooral op zichzelf aangewezen. En de drugs natuurlijk. Al heeft hij op een gegeven moment bedacht om af te kicken. En het is precies in deze fase van zijn leven waar de film begint.

Dat is een raar begin. Want meteen wordt duidelijk dat Bowen als een super sympathieke kerel wordt neergezet, terwijl er geen tekst en uitleg wordt geboden waarom hij überhaupt zo verslaafd is geweest aan drugs. Dit heeft te maken met het boek. A Street Cat Named Bob is het waargebeurde verhaal van Bowen wiens leven weer min of meer op het rechte pad kwam door een rode kat, waarover straks meer. En de film volgt het verhaal van dat gelijknamige boek.

Wie dat boek, dat uitkwam in 2012, heeft gelezen weet dat ook hier weinig context wordt geboden over het leven van Bowen. De focus wordt bewust gelegd om de vriendschap tussen mens en dier. Op zich is dat een prima keuze. Maar daardoor is het vreemd dat het zo lang duurt in de film voordat we Bob, de rode kat waar James een band mee krijgt, überhaupt te zien krijgen.

Dit duurt toch al gauw 15 á 20 minpunten. Voor een film die maar iets meer dan anderhalf uur duurt is dat te lang. En het begin is dan ook vreselijk saai. Gelukkig wordt het wat levendiger wanneer Bob in beeld komt. Bowen (gespeeld door Luke Treadaway) komt het beestje opeens tegen in zijn huis wanneer de kater zijn cornflakes aan het opeten is. Wanneer het diertje kort daarop gewond raakt, besluit hij naar de dierenarts te gaan.

Van zijn laatste geld, wat bedoeld was voor eten en drinken voor zichzelf, betaalt hij de kosten voor Bob en moet hij hem verzorgen. Sindsdien zijn de twee onafscheidelijk. Een vriendschap tussen dier en mens is niet zo vreemd, maar wat Bob vooral bijzonder maakt is dat hij al gauw met Bowen meegaat. Bowen speelt namelijk muziek.

En Bob vindt het heerlijk om op de nek van zijn baasje onderweg mee te gaan, hem tijdens een optreden een high five te geven en ga zo maar door. Hij trekt de volle aandacht. En daarmee verdient Bowen opeens meer geld met zijn optredens. Toch wordt het eigenlijk onvoldoende in de film belicht wat Bob zo anders maakt dan andere katten. Daarvoor kun je beter het boek lezen.

En wat vooral storend is dat als je de film kijkt is dat je letterlijk het gebruik van ‘doubles’ ziet. De echte kat is niet altijd gebruikt, er zijn ook allemaal andere katten gebruikt. En als klap op de vuurpijl zijn veel geluiden nep. Dus zodra een rode kat, die Bob moet voorstellen, gaat miauwen, spinnen of wat dan ook, dan is het meestal een geluidseffect.

Het is aan de ene kant te begrijpen: want hoe ga je een waargebeurd verhaal echt maken met een bestaande kat? Katten zijn geen mensen en zó slim is Bob ook weer niet, dat hij spontaan kan acteren. Dus het valt absoluut te begrijpen. Maar toch is het storend, want daarmee voelt de film lang niet altijd even echt aan. En dat deed het boek wel.

Daarmee is A Street Cat Named Bob interessanter voor de mensen die niet van lezen houden en toch dit waargebeurde verhaal mee willen krijgen. Want het verhaal an sich is hartverwarmend en de moeite waard. Maar de mensen die het verhaal gelezen hebben, halen geen meerwaarde uit de film. Daarvoor is het eigenlijk te saai. Al is het wel grappig om te zien hoe Bowen zelf op het einde nog even in beeld komt.

De cast doet zijn werk prima. Hoofdpersoon Treadaway zet een overtuigende rol neer en zijn medespelers geloof je ook. Dus daar ligt het allemaal niet aan. Maar regisseur Roger Spottiswoode heeft duidelijk wat te flauwe keuzes gemaakt. Het is ook stierlijk vervelend dat de film wel heel letterlijk het boek probeert te volgen. Een eigen creatie om meer verdieping van de hoofdpersoon had geen kwaad gekund. Nu krabbelt het allemaal te veel voort en is Bob lief, maar te saai om ons anderhalf uur te kunnen vermaken.