A Quiet Place Review (Blu-ray) - Een stille, maar geen stomme film

Stilte is de sleutel in deze A Quiet Place review. De film van debuterend regisseur John Krasinski poogt namelijk met dit element een beklemmend stukje horror af te leveren. De film is een stuk minder stil als je zou verwachten. Of de film zo eng en beklemmend is als Krasinski doet verwachten lees je in deze review!

Horrorfilms komen in alle soorten en maten voorbij. Populair de laatste jaren zijn geestenfilms. Denk hierbij aan de Conjuring franchise en de spinoffs hiervan zoals Annabelle en The Nurse. Regisseur John Krasinski (The Office) brengt ons met zijn horrordebuut een bijzondere film waarin de stilte een hoofdrol vertolkt.

A Quiet Place is een gewaagde film die draait om een gezin dat probeert te overleven. De wereld is ten prooi gevallen aan een mysterieuze dreiging die de mensheid ogenschijnlijk uitroeit. Stilte lijkt de enige manier te zijn waarop mensen kunnen overleven.

Het Abbott gezin, bestaande uit vader Lee (Krasinski –The Office), moeder Evelyn (Emily Blunt – The Devil Wears Prada) en hun drie kinderen, praat in de film dan ook amper met elkaar. Het meeste aan communicatie gebeurt middels gebarentaal en als er al gesproken wordt is het fluisteren. Diepgaande gesprekken biedt de film je dus niet. Het klinkt als een saaie opzet voor een film van 90 minuten, maar één ding dat deze film zeker niet is, is saai.

A Quiet Place is namelijk spannend vanaf de eerste minuut, wanneer het Abbott gezin spullen aan het inslaan is bij een verlaten supermarkt. Een van de kinderen, de jongste, zit de hele tijd te spelen met een raket die geluid kan maken. Vader maant het kind nog om dit niet te doen en pakt het speeltje af. Zuslief geeft de raket later stiekem terug, waardoor het op de terugweg gruwelijk misgaat.

Als kijker weet je tijdens de supermarktscène nog helemaal niet wat er aan de hand is en waarom het gezin zo stilletjes te werk gaat. Er zijn voor het oplettende oog wel hints te vinden in de vorm van kranten die verspreid liggen in de verlaten omgeving. Hierop staan koppen te lezen als “They use sound!”, iets dat duidelijk maakt waarom iedereen zo stil is en dat er meer dan één simpele dreiging is.

Zodra de Benjamin van het gezin zijn raketje aanzet wordt al snel duidelijk wat de dreiging precies is: een wezen van behoorlijk formaat dat razendsnel en meedogenloos is. Over de wezens zelf wordt bijzonder weinig uitgelegd in A Quiet Place. Er komt zo nu en dan in de achtergrond wat info voorbij, maar dit is de info die het gezin zelf verzameld heeft. Het vertelt kijkers niet waar de wezens vandaan komen of wat ze precies zijn.

Het is fijn dat er niet zo ontzettend veel uitleg voorbij komt in de film, want daardoor wordt de spanningsboog alleen maar groter. In de extra’s wordt ook niet al te veel uitgelegd over de achtergrond van de film. Wel wordt er een kijkje achter de schermen gegeven en kun je onder andere zien hoe de wezens bedacht zijn. Maar nog altijd blijven de wezens mysterieus wat betreft afkomst.

Je weet dus niet waar de wezens vandaan komen, maar ook niet hoe lang dit al gaande is of hoe lang het gezin al in stilte leeft. Het enige dat je weet is dat er een dreiging is vanuit de wezens, dat iedereen zijn mond moet houden en dat het binnen enkele seconden gruwelijk mis kan gaan als er ook maar één (te hard) geluid klinkt.

Dit laatste gebeurt een paar keer in de film, waarna je als kijker twee dingen denkt. Het eerste is ‘o jee, nu gaat er iemand aan’ en de tweede gedachte volgt na een paar onlogische elementen die A Quiet Place je voorschotelt: 'Waarom gebruikt het gezin zo veel voorzorgsmaatregelen om stil te zijn, maar is het anderzijds bijvoorbeeld zo onvoorzichtig in het gebruik van bijvoorbeeld glas en speelgoed dat geluid maakt?'

Zo zijn er nog een paar kleine en grote onlogische elementen te bespeuren in de film die verder behoorlijk trouw is aan zijn formule omtrent stilte. Geen van deze dingen nemen de spanning weg die de film je biedt en doen niet ernstig af aan de kwaliteit van de film op één element na, dat we hier niet gaan spoilen.

Los van deze mindere en onlogische puntjes maakt A Quiet Place ook nog gebruik van cliché jumpscares en horrorelementen. Mensen lopen weg van de groep, waarna ze natuurlijk in de problemen komen en een uitstekende spijker op een trap kondigt een moment van veel pijn (en dus geluid) aan. En de wezens die razendsnelle en goede jagers zijn, blijken op momenten ineens dommekrachten te zijn.

Toch is A Quiet Place een behoorlijk goed neergezette film die ondanks de stilte als een bom binnenkomt. De kracht van de film zit voornamelijk in het ijzersterke acteerwerk en de CGI, terwijl het verhaal redelijk simpel is. De wezens zijn behoorlijk goed uitgewerkt: ze wekken met hun uiterlijk angst op bij de kijker en hoe ze bewegen is behoorlijk realistisch.

De acteurs die het Abbott gezin vormen vertolken hun rol stuk voor stuk erg goed. Krasinksi steekt hier met kop en schouders bovenuit, maar Millicent Simmonds die de dove dochter vertolkt (en in het echt ook doof is) verdient ook alle lof. Deze dame ziet in de film de ernst van de situatie niet in, tenzij het van iemands gezicht af te lezen is.

Krasinski heeft met A Quiet Place een sterke film neergezet die een uniek onderwerp aanboort, namelijk dat van stilte vanwege een monsterlijke dreiging. Nu is stilte op het gebied van horror niet nieuw, maar wel in deze vorm. Het is dan ook een vermakelijke en spannende rit van 90 minuten die Krasinski je voorschotelt.

Helaas mist deze horrorfilm wel op een aantal belangrijke gebieden een eigen gezicht door gebruik te maken van cliché horrorelementen. Tot slot bevat de film wat onlogische elementen, waarbij er eentje toch echt afdoet aan de spanning. Maar die mag je zelf gaan ontdekken, want A Quiet Place is mede door zijn unieke concept een film om eens gezien te hebben.