13 Hours Review (Blu-ray) - fantastische vertelling

Waargebeurde Amerikaanse oorlogsgebeurtenissen komen steeds vaker in films voorbij. Denk aan films als American Sniper en Zero Dark Thirty. Michael Bay heeft nu de aanslag op het Amerikaanse consulaat in Libië uit 2012 voor zijn lens genomen. Weet hij dit te vertolken zoals het hoort of maakt hij hier een slappe knalfuif van? Lees het in de 13 Hours Review.

De gebeurtenissen van 11 september 2001 kennen we allemaal: er was een aanslag die Amerika op haar grondvesten deed schudden. Minder bekend zijn de gebeurtenissen van 11 september 2012. Toen werd er een aanslag op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, Libië gepleegd. Maar liefst 150 militanten bestormden het pand toen en trokken vervolgens door naar een geheime CIA post.

Deze gebeurtenis voltrok zich een tijdje nadat Moammar al-Qadhafi eind 2011 viel. Libië werd een gevaarlijke plek, zo niet dé gevaarlijkste plek ter wereld. Qadhafi’s wapens werden gestolen en zijn gepantserde voertuigen en andere spullen vielen ten prooi aan hebberige mensen. Enkele maanden later komt Jack Silva (John Krasinski, The Office) aan in Benghazi om zich aan te sluiten bij zijn eenheid, GRS. Zij zijn ex-militairen ingehuurd door de CIA.

Hun taak is het beschermen van Amerikaanse ambassadeur Christopher Stevens (Matt Letscher) die daar op een diplomatieke missie is. En dat is nog niet zo eenvoudig als je niet eens kunt zien wie vriend of vijand is. De bewaking wordt namelijk door 13 februari verzorgd, een groep lokale en slecht betaalde militanten. Een magere bewaking die ook nog eens steeds verder wegbezuinigd wordt.

Daarbij maakt de leidinggevende van de CIA post het leven van GRS behoorlijk lastig met allerlei bureaucratische dingen. Vervolgens wordt dus de verblijfplaats van de ambassadeur bestormd, terwijl er nergens in de buurt hulptroepen zijn. Alleen Jack en zijn mannen zijn in de buurt, maar door bureaucratische onzin mogen zij niet ingrijpen. Dit met alle gevolgen van dien.

Voordat het spektakel losbarst, diept Bay zijn karakters behoorlijk uit. Dit zorgt voor een stukje binding met het verhaal dat er verteld wordt, maar ook met de karakters waar het over gaat. Jammer genoeg zorgt het ook voor de nodige clichés in de vorm van dramatische momenten tussen de ex-militairen en hun vrouwen en emotionele gesprekken die de mannen met elkaar voeren.

De film wordt de eerste drie kwartier (van de ruim twee uur durende film) vooral gedragen door acteurs die hun rollen bijzonder goed neer weten te zetten. Vooral Krasinski en James Badge Dale spelen hun rol erg overtuigend. Alleen is het jammer dat het script wat ongemakkelijke momenten bevat voor de acteurs. Denk hierbij aan slecht geplaatste grappen.

Terwijl de film in de eerste (alsook een deel in de tweede) helft gedragen wordt door de acteurs, doet Bay hier de irritantste dingen. Want terwijl hij de karakters uitdiept, weet hij de kijker met honderd shots per minuut behoorlijk te irriteren. En op de momenten dat er in de eerste helft van de film actie is, krijg je ook nog eens te maken met een shaky cam.

In de tweede helft van de film slaat alles ineens om. De cameraman met Parkinson is vroegtijdig naar huis gestuurd en heeft plaats gemaakt voor een stabiele cameraman. Het acteerwerk blijft goed op niveau, terwijl de actie gedoseerd losbarst. En Bay lijkt zowaar eens iets anders te doen dan in zijn voorgaande films (Transformers, Ninja Turtles).

Hij laat niet meer te pas en te onpas dingen ontploffen, maar controleert zijn drang voor explosieven. Het gevolg is een ijzersterke tweede helft met goede actie en een sterk staaltje regie. De spanning wordt goed opgebouwd in 13 Hours en dit waargebeurde verhaal weet je mee te slepen in dit deel van de film.

Bay ontwijkt in 13 Hours ook een heel vaak gezien element in deze film (grotendeels, want je proeft het wel een beetje): Het 'Murica' element. De wapperende Amerikaanse vlag is niet prominent in beeld en de karakters gedragen zich verre van superieur, wat je vaak in dergelijke films ziet. Het voelt op deze manier veel echter.

Hoe triest de gebeurtenis in Benghazi ook was, zo goed komt het in deze film voorbij. In de eerste helft gaat Michael Bay nogal eens rommelig te werk. Denk aan shaky cams en clichés die niet goed overkomen.

In de tweede helft herpakt Bay zich en maakt hij de eerste helft ruimschoots goed. De film is een vertelling van een waargebeurde aanslag en zo voelt deze op momenten ook. Het is simpelweg één van de beste Michael Bay films ooit!