Xeodrifter Review - Metroids uitdagende broertje

In Xeodrifter speel je een ruimtereiziger die op vier verschillende planeten naar onderdelen zoekt, om daarmee zijn warp drive te repareren. Levert dat een leuke game op? Je leest het in de Xeodrifter review!

Fans van Metroid waren tijdens de E3 niet blij. Hoewel ze al jaren hopen op een Metroid-game voor de Wii U, werd er op Federation Force na helemaal niets getoond. Gelukkig is er Xeodrifter, dat in veel opzichten doet denken aan de originele Metroid.

Zo lijkt de grafische stijl al direct op die van Samus’ eerste game. Xeodrifter is namelijk een 8-bit platformer, waarin je met een ruimtereiziger speelt die met zijn schip op een asteroïde is gebotst.

Hoewel de astronaut het overleeft heeft en het schip nog steeds kan vliegen, ligt de warp drive van het ruimtevaartuig aan diggelen. De astronaut is daardoor gestrand in een zonnestelsel met vier planeten.

Deze moet hij bezoeken om uiteindelijk onderdelen voor zijn schip te vinden. Daarbij krijgt hij gaandeweg nieuwe vaardigheden, waarmee hij eerder onbereikbare gebieden kan betreden. Klinkt bekend, nietwaar?

Ja, Xeodrifter heeft flink leentjebuur gespeeld bij Metroid. Zo heeft het spel, naast de vergelijkbare levelstructuur en het ruimtethema, ook een hoofdrolspeler die een vuurwapen gebruikt om vijanden mee te verslaan.

Tijdens de game kom je wapenpunten tegen die je kunt toevoegen of weghalen aan een bepaald wapenkenmerk. Zo kun je je vuursnelheid verhogen, maar je schoten ook krachtiger maken of de baan van je kogels veranderen.

Het fijne aan je schietijzer is dus dat je hem altijd kunt aanpassen. Dit gaat via het touchscreen van de Nintendo 3DS. Xeodrifter maakt daarmee handig gebruik van de unieke mogelijkheden die de handheld biedt.

De game weet zelfs gebruik te maken van het 3D-scherm van de 3DS, wat een hele prestatie is voor een 2D-game met 8-bit graphics. Het 3D-effect voegt niet heel veel toe, maar is op bepaalde punten wel merkbaar.

Op een gegeven moment krijg je namelijk de vaardigheid om tussen de voor- en achtergrond van bepaalde gebieden te wisselen. Daardoor kun je obstakels omzeilen en geheime plekken bereiken.

Het 3D-effect geeft bij deze onderdelen van de gameplay net dat extra beetje diepte, waardoor het schakelen tussen voor- en achtergrond wat natuurlijker aanvoelt. Deze klassiek ogende game krijgt hierdoor een modern smaakje.

Ook de moeilijkheidsgraad lijkt Xeodrifter te hebben afgekeken van de eerste Metroid. De game is vaak behoorlijk uitdagend en kan soms ook echt moeilijk zijn. Bij het ontwijken van vijanden moet je goed opletten hoe ze bewegen.

Zoals het een goede platformer betaamt, is timing essentieel in Xeodrifter. Weten wanneer je springt, schiet of schakelt tussen voor- en achtergrond vormt vaak het verschil tussen leven en dood.

Dit merk je vooral tijdens baasgevechten. Je zult ongetwijfeld een paar pogingen moeten doen voor je zo’n gevecht wint. Gelukkig heb je een onbeperkt aantal levens en is er een checkpoint vóór elke baas.

Dat maakt wel een belangrijk gebrek van Xeodrifter duidelijk: er zijn maar weinig plaatsen waar je het spel kunt opslaan. Naast de eerder genoemde checkpoints kan dat verder alleen in je schip, dat als een veilige haven dient.

Als je sterft (en dat gebeurt vaker dan je zou willen), ga je terug naar je laatste save point en raak je alles kwijt wat je sinds dat punt hebt weten te verzamelen. Dit zorgt voor behoorlijk wat frustratie.

Heb je bijvoorbeeld een upgrade gevonden in een verre uithoek van een level, dan moet je terug naar je schip om het spel op te slaan. Leg je onderweg het loodje, dan kun je die upgrade weer helemaal opnieuw gaan halen.

Het ontbreken van tussentijdse save points is niet het enige probleem waar Xeodrifter mee kampt. De vijanden zijn bijvoorbeeld erg eentonig. Op elke planeet kom je dezelfde wezens tegen, alleen met een ander kleurtje.

De bazen zijn het meest stuitende voorbeeld: om een nieuwe vaardigheid te krijgen moet je steeds hetzelfde monster verslaan. Een ander tintje en soms iets sterkere aanvallen vormen de enige verschillen.

Ook de levels zelf vallen al snel in herhaling. Er zijn wel verschillen tussen de diverse planeten, maar op een enkele planeet na is het uiterlijk van elk gebied één pot nat. Dit gaat op den duur vervelen.

Dat verklaart misschien ook de korte duur van de game. Na een uur of zes heb je alles wel zo’n beetje gehaald en kun je aan een andere game beginnen, want Xeodrifter heeft niet veel herspeelwaarde.

Xeodrifter gebruikt een boel elementen uit de Metroid-reeks, maar ontbeert de diepgang, variatie en schaal van Nintendo’s ruimtegame. Wel moet gezegd worden dat de besturing prima werkt en de game erg uitdagend is.

Daarmee is Xeodrifter vooral geschikt voor fanatieke platformliefhebbers, die een voorkeur hebben voor korte speelsessies. Want of je de game nou geweldig of vreselijk vindt, je bent er niet lang mee bezig.

Xeodrifter is zeker geen slecht spel, maar laat Federation Force ineens een stuk aantrekkelijker lijken.