Ultra Street Fighter II Review - De ultieme versie?

Street Fighter II is 30 jaar en dat is reden voor een feestje! Capcom heeft ter gelegenheid van deze verjaardag de Ultra versie van de vechtgame naar de Switch gebracht. En dat in een nieuw jasje. Of de game met subtitel The Final Challengers genoeg vernieuwing biedt lees je natuurlijk in deze Ultra Street Fighter II review!

Toen Capcom met Street Fighter II op de proppen kwam, ging de game als een schokgolf over de wereld. De game was razend populair en heeft dan ook mede het genre van vechtgames gebracht tot waar het nu is. Voor veel fans van Street Fighter is Ultra Street Fighter II nog steeds de ultieme knokgame. En die fans kunnen nu samen met alle Switch bezitters er weer tegenaan!

Capcom heeft namelijk speciaal voor de 30e verjaardag van Street Fighter II de Ultra versie exclusief voor de Switch uitgebracht. En zoals de ontwikkelaar tien jaar geleden ook al deed met de Super Street Fighter II Turbo heruitgave, heeft ook Ultra Street Fighter II een nieuw jasje gekregen.

Capcom heeft wel de oude 16-bit graphics en geluiden in de game gelaten als optie, maar standaard start de game nu op met geliktere graphics (van UDON) en een geliktere soundtrack. Het oogt en klinkt allemaal erg tof, maar het had zeker toffer gekund. De game ziet er dus veel strakker uit, maar waarom niet op de details letten en net als in Street Fighter III de kleding ook laten wapperen en dat soort dingen?

Het is niet storend, maar het voelt een beetje als een gemiste kans. Als je toch alle frames opnieuw intekent, kun je net zo goed meteen alles goed aanpakken. Dat is tenslotte in de game op bijna alle andere vlakken ook gedaan.

Capcom heeft namelijk alles in de game flink aangepast. Om te beginnen loopt de game heerlijk soepel op de Switch zonder gestotter en voelt bijna als nieuw aan. Dat komt natuurlijk deels ook door de vernieuwde graphics, maar ook doordat hij op de Switch uitkomt. Met de release op de console van Nintendo brengt Capcom namelijk een paar mooie vernieuwingen.

Natuurlijk is er de mogelijkheid om de game via je tv te spelen, maar ook onderweg kun je aan de slag in handheld of tabletop modus. Erg tof dat dit zomaar kan en dat je daarbij met de Joy Con controllers altijd twee stuks bij je hebt. Alleen de besturing met de Joy Con controllers voelt een beetje onwennig.

De kleine Nintendo controllers lijken zich niet echt te lenen voor een vechtgame. Bij zowel los gebruik als bij gebruik in de Joy Con grip zijn de snelle draaiende bewegingen wat lastig uit je duim te krijgen en je zult merken dat je vinger al snel van het analoge knuppeltje schiet tijdens een gevecht. En dat levert natuurlijk de nodige tikken in jouw nadeel op.

Knokken gaat gelukkig een stuk beter met de Pro Controller. Naast de 16 standaard karakters waaronder Ken, Ryu, Chun Li, Cammy, Sagat, Dee Jay, Balrog, T.Hawk en Akuma), zijn er nu voor het eerst sinds lange tijd twee nieuwe karakters toegevoegd. En dat zijn niet zomaar karakters, maar bekende gezichten.

Evil Ryu en Violent Ken zijn namelijk allebei de boosaardige versie van de bekende karakters. De kwaadaardige versie van Ryu heeft namelijk de Dark Hadou omarmd en is meer Akuma dan Ryu. En Ken? Die is onder invloed van de Psycho Power van M. Bison waarna hij behoorlijk op bloed belust is. Twee toffe toevoegingen op een al indrukwekkende cast!

En dat is niet alles, de ultieme versie van Ultra Street Fighter II biedt wat betreft modi ook een heleboel extra’s. Zo is de game als vanouds spelen te spelen in de Arcade modus, tegen elkaar te spelen in de offline Versus modus en er is een uitgebreide Training modus.

Offline knokken was vroeger de ziel van een vechtgame, maar tegenwoordig moet er wel een online functie in zitten. Gelukkig heeft Capcom daar ook aan gedacht en kun je zowel Ranked al Unranked elkaar de kop in slaan. Het toffe is dat Capcom nog veel verder gegaan is dan dit. Ultra Street Fighter II heeft namelijk ook nog een Buddy Fight modus en een Dark Hado modus.

In de eerstgenoemde ga je, net als in Street Fighter Alpha 3 Seikyo Dojo, met zijn tweeën een gevecht aan tegen een computerspeler. En dat is een toevoeging waar fans altijd al om hebben schreeuwen sinds Seikyo Dojo. Deze modus is dan ook puur genieten voor de fans, maar werkt helaas alleen offline.

De Way of the Hado modus zet je in first person perspectief, waarbij je met de Joy-Con controllers iconische bewegingen van Ryu nabootst zoals een Hadouken of een Shoryuken. Je wordt in de modus belaagd door Shadaloo soldaten die je slaan als ze te dichtbij komen. Aan jou de taak om ze weg te houden met de speciale bewegingen uit Street Fighter II.

Alleen wat is het lastig om die bewegingen te onthouden, laat staan ze fatsoenlijk uit te beelden. Al snel val je dan ook terug op het achtereen gooien van Hadoukens. Het had een toffe toevoeging kunnen zijn, maar helaas is het nu niet meer dan een gimmick die maar even leuk is. Een stukje fanservice voor tussendoor als het ware.

En datzelfde kun je zeggen van de Color Editor, waarmee je alle karakters een nieuwe kleur kunt geven en de Artbook die boordevol Street Fighter schetsen staat. Je krijgt hierin niet alleen Street Fighter schetsen te zien, maar ook van andere Capcom games komen wat schetsen voorbij.

Het is tof dat Capcom zo groots uitpakt in deze ultieme Ultra Street Fighter II versie, want dat is hij: ultiem. Alle karakters zitten erin, de game loopt heerlijk soepel, heeft een berg aan toffe modi waaronder een Buddy Battle en deze versie vaart lekker mee op de mogelijkheden van de Switch.

Toch heeft de game wat mankementen. Grafisch had de game nog wel net wat extra opgeleukt kunnen worden. En verder lenen de Joy-Con controllers zich gewoonweg niet voor vechtgames. En de problemen met de besturing doen flink aan de ervaring af. Helaas. Wel zijn alle extra's de moeite waard.