Taxi Teheran Review - Uiterst boeiende film van Iraanse regisseur

Als Iraanse regisseur is het niet makkelijk in de filmwereld. De regering is niet zo soepel als in West-Europese landen en dat terwijl er genoeg in het dagelijkse leven gebeurt om juist over de grens te krijgen. Regisseur Panahi toont het Iraanse leven in Taxi Teheran, nu uit op DVD.

Jafar Panahi vindt het belangrijk om maatschappelijke vraagstukken bloot te leggen in films, want in zijn land, Iran, gebeurt genoeg waarover gediscussieerd kan worden. Zo maakte hij in 2006 Offside dat het verhaal vertelt over vrouwen die niet naar voetbalwedstrijden mogen. Het verbod zorgt ervoor dat hij een film maakt waarin vrouwen verkleed, stiekem, toch gaan.

Review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201510/t/taxi-teheran-review.jpg" />

Minstens zo stiekem is Panahi nu zelf. Want ondanks een verbod van de overheid om films te maken, doet hij dat tóch en smokkelt hij ze ook nog eens de grens over. Nu zou je wellicht denken dat hij dan films maakt door achter gesloten deuren te werken. Niets is minder waar, want in Taxi Teheran stapt hij gewoon als taxichauffeur een taxi in met op het dashboard een camera.

Vanaf daar begint de pret. Pret? Jazeker, want de mensen die hij achtereenvolgens in zijn auto krijgt fascineren. Als kijker ben je dan ook meteen, maar dan ook echt meteen, geboeid. Er zijn mensen opgehangen en twee mensen in de auto praten erover.

De man begint over iemand die banden van een auto heeft lek geprikt en dat die ook wel opgehangen mag worden. Een vrouw achterin spartelt en vindt de man voor in de auto niet goed bij zijn hoofd.

Het is een spannend dialoog die de twee voeren. Ondertussen zit Panahi achter het stuur, hij luistert en kijkt toe. Net als wij kijkers. Het bijzondere is dat je als kijker in eerste instantie met een documentaire te maken denkt te hebben, totdat na een aantal minuten het roer omgaat en het lijkt alsof alles in scene is gezet.

Eén ding is zeker: Panahi heeft de touwtjes strak in handen. Hij zit letterlijk én figuurlijk achter het stuur. Hij is regisseur op elk vlak en na 1,5 uur weet je één ding zeker: niets was toeval of willkeur. Dit is een man die steevast keuzes heeft gemaakt.

De kunst is alleen dat dat op zo'n bizar natuurlijke manier is gebeurd, wat een hele prestatie is. Taxi Theran lijkt zo simpel, het lijkt een documentaire. Maar het is een uiterst strakke regisseerde film. Niet voor niets won de film 'Golden Bear' voor beste film tijdens het Berlijnse filmfestival.

Wat de film vooral erg interessant maakt zijn de mensen die in de auto stappen en de onderwerpen die aangeboord worden. Panahi's nichtje stapt bijvoorbeeld ook in en begint enthousiast te vertellen dat ze een project voor school moet maken.

Ze vertelt aan Panahi wat haar lerares allemaal gezegd heeft wat een goede film wel en niet mag bevatten. Geen geweld bijvoorbeeld. Eigenlijk is alles wat ze oproept klinkklare onzin en daarmee laat Panahi de kijker nadenken. Zó moeilijk is het dus voor een Iraanse regisseur om een film te maken!

Het mag alleen maar over koetjes en kalfjes gaan. Maar daarmee lever je toch geen spannend filmproject af?

Taxi Teheran is dus zeker spannend (en ook regelmatig grappig), let vooral ook op het openingsshot als je gaat kijken. Want daarin gebeurt van alles op de achtergrond. Het enige minpunt is dat niet elke persoon die in de taxi stapt even interessant is.

Maar over het algemeen wel en de manier waarop Panahi speelt met fictie en werkelijkheid is sterk gedaan. Het is ongelooflijk dat hij geen films mag maken en het is dan ook goed om te zien dat dit mooie (kunst)project wél het land uit is gegaan. Leve Pahani.