Shadow of the Beast Review - beestachtige reboot

27 Jaar geleden wist Shadow of the Beast de lat hoog te leggen. De franchise kreeg nog twee delen, maar daarna werd het stil. Tot nu dan, want Shadow of the Beast heeft eindelijk een reboot gekregen. Was het voor dit beest wel wijs om uit de schaduw te komen? Je leest het in de Shadow of the Beast Review!

Toen Shadow of the Beast in 1989 uit kwam voor de, inmiddels 31 jaar oude, Commodore Amiga herdefinieerde de game het genre en liet andere ontwikkelaars zien dat je veel meer kon doen met side scrolling actiegames dan lopen en slaan. Het was wel een actiegame, maar bevatte puzzel- en platformelementen die de game uniek maakten.

Nu komt Shadow of the Beast opnieuw uit in een modern jasje. Voor ongeveer 15 euro krijgen we de gelegenheid om het verhaal opnieuw te beleven, exclusief voor de PlayStation 4.

In Shadow of the Beast kruip je net als toen in de huid van Aarbron. Hij is de zevende zoon van een zevende zoon en dat heeft hem in ellende gebracht. De magiër Maletoth heeft hem namelijk veranderd in een moordlustig beest en met een magische spreuk tot slaaf gemaakt.

Maar de magische spreuk die Aarbron tot slaaf gemaakt heeft, wordt bruut verbroken als hij zijn eigen vader vermoord terwijl de magiër een andere baby ontvoert. Aarbron wil wraak en dat zal hij krijgen. Meer dan dat weet je eigenlijk niet in het begin en dat werkt deels in het nadeel van de game.

Niemand praat echt, maar slaakt wat onverstaanbare kreten. Die kreten worden vervolgens ondertitels met wat rare tekens waar je ook al niet zo veel mee kunt. Van het verhaal moet de game het in het begin dus niet hebben.

Het design van Shadow of the Beast is een ander verhaal. In totaal zijn er zeven levels die elk een eigen unieke stijl hebben. Het ene moment zit je in een bos, en het andere moment ren je in een kerker rond. Ieder level voelt anders aan. Er wordt met ideëen gespeeld uit het origineel, maar dan met de kracht van nu.

Zo kun je in een level heen en weer teleporteren en gebeurt er ook van alles op de achtergrond wat erg tof is om te zien. En dan is er het puzzelelement in de game, wat klein is, maar wel voor variatie zorgt in de gameplay. Ook draait de camera steeds vanzelf mee in deze tweedimensionale game, waardoor het toch als een driedimensionaal avontuur aanvoelt.

De game is dan ook netjes uitgewerkt tot op de karakters toe. Zeker Aarbron, die natuurlijk in de hoofdrol schittert. Een klein kritiekpuntje is alleen dat zijn mond steeds in dezelfde houding staat, waardoor hij wat statischer aanvoelt.

De enorme mond van Aarbron is gelukkig ook niet de hoofdattractie in Shadow of the Beast. Nee, dat zijn zijn vuisten en klauwen. Die gebruik je namelijk vanaf het begin tot het eind om iedereen die je in de weg staat te vermorzelen. Je slaat vijanden de dood in, gooit met ze of duikt er simpelweg op om ze een keer of tien met je klauwen te steken.

Het vechtsysteem in Shadow of the Beast is goed, heel goed. Maar de game is zeker niet makkelijk, gezien je veel verschillende vijanden tegenkomt. Die reageren allemaal anders en daardoor moet je ze op een andere manier aanpakken. De een slaat sneller dan de ander of kan niet met een normale aanval geraakt worden en dat kan best wel eens voor een uitdaging zorgen.

Daarbij komen vijanden vaak van twee kanten wat voor de nodige dynamiek zorgt. Gelukkig heeft Aarbron zelf ook de nodige trucs om vijanden snel om zeep te helpen.

Zo kun je de aanvallen van je vijanden counteren als je een beetje timing hebt, een vijand stunnen of met vijanden gooien. Ook krijg je voor (bijna) iedere afgeslachte tegenstander bloed. Daarmee kan je speciale bewegingen uitvoeren zoals het bespringen van een tegenstander om zijn leven letterlijk te stelen of simpelweg om hem bloederig naar het hiernamaals te helpen.

Deze speciale bewegingen zijn tof, maar niet zo effectief als de Frenzy, waarbij Aarbron in rap oplopend tempo de ene na de andere vijand uitschakelt. Dit is een soort quick time event waarbij de richtingstoets en de aanvalsknop op tijd ingedrukt moeten worden om de volgende vijand te lijf te gaan.

Naast de Frenzy zijn er veel meer aanvallen die allemaal voor een verhoogde score zorgen. Tenminste, als je maar een dikke combo weet te maken. Hoe hoger de combo, hoe hoger je score en hoe hoger je voldoening is. Als je het spel goed speelt voel je je een waar beest, alleen schuilt ook een minpunt in het ritmisch afslachten van vijanden.

Vaak gebeurt het je namelijk dat je tijdens een aanval in de rug geslagen wordt, terwijl je dus niets kunt doen. Dat zal meer dan eens leiden tot een, voor je gevoel, onterechte ondergang. En dat frustreert behoorlijk als je ver in een level bent.

Gelukkig maakt het niet heel veel uit als je tijdens een level doodgaat. Je krijgt dan de keuze om een elixir te gebruiken, waardoor je weer levend wordt zonder gevolgen. Maar je kunt ook een onschuldig ziel consumeren, wat je terugbrengt uit de dood, maar ook het einde kan beïnvloeden. Tenslotte kun je ook terug gaan naar de wereldmap om het level opnieuw te kunnen starten.

Je houdt in het laatste geval wel je score en alles wat je vrijgespeeld hebt. Met die score kun je Aarbron upgraden met bijvoorbeeld meer levenspunten of sterkere aanvallen. In Shadow of the Beast word je dus eigenlijk altijd beloond, zelfs als je doodgaat. Op zich prima, maar het past niet helemaal in het plaatje van de game uit 1989 die dat zeker niet deed (deze game is ook vrij te spelen).

Als je een level doorspeelt kom je zo nu en dan zegels tegen op de vloer, die elk een talisman vrij spelen als je ze verbreekt. Deze talismans kun je vervolgens ook kopen en meenemen om een voordeel tijdens het spelen te krijgen. Erg handig, maar dat is nog niet alles.

Voor de mensen die toch graag het verhaal willen volgen is er namelijk ook nog het nodige aan Orbs te vinden. Deze spelen ieder een klein stukje verhaal vrij zodat het allemaal net wat duidelijk wordt. Doe je dit niet, dan speel je de game binnen een middag met gemak uit, maar mis je dus de achtergrond van Aarbron voor het grootste deel.

Als je wel de verhaallijn wil vrijspelen moet je de levels compleet afstruinen, bakctracken en hoge scores halen tijdens te gevechten om alle geheimen te ontdekken. Dit (en de score die je daarmee weer haalt om dingen vrij te spelen) geeft de nodige motivatie om een level vaker dan eens te spelen.

Waar Shadow of the Beast nu nog steeds weet te motiveren om flink wat speluren te maken, is het zeker geen trendsetter meer. Maar dat neemt niet weg dat de reboot erg tof is. De game ziet er prima uit, speelt soepel en is uitdagend door de varierende vijanden en gameplay. Het frustreert soms wel als je weer eens onterecht klappen krijgt.

De game heeft dan maar zeven levels die je binnen een middag door kunt spelen, maar dan ben je er nog lang niet. Er is van alles te vinden en vrij te spelen waardoor de replaywaarde enorm is. Zeker als je het hele verhaal wil kennen. Shadow of the Beast doet het origineel dan ook eer aan!