Prey Review - Een rijzende ster binnen het universum

Al maandenlang is er van alles te lezen over Prey, de nieuwe game van Bethesda. Het IP is na tig jaar eindelijk herrezen onder het creatieve gezag van Arkane Studios, ontwikkelaar van de Dishonored-franchise. Of dit science-fiction verhaal je bloed sneller doet stromen, lees je in de Prey Review.

Op een alternatieve tijdlijn heeft de mensheid niet bepaald stil gezeten, wat technologische ontwikkelingen in de ruimte betreft. Als gevolg werd de aandacht getrokken van zogeheten Typhon, organismen die lijken op gecompliceerde schaduwwezens. Zonder vredige intenties zagen ze het leven zoals wij dat kennen als prooi. Gelukkig wist de mensheid terug te slaan, om vervolgens deze monsters voor financiële doeleinden te gebruiken.

Dit zijn de globale omstandigheden die het begin vormen voor de setting van Prey. Een singleplayer game die sci-fi, role-playing, shooter, survival en horror-elementen in een geheel weet te stoppen. Door in de huid te kruipen van protagonist Morgan Yu, bevind je je tijdens de 12 tot 32 uur durende gameplay in een zenuwslopende vertelling.

Het verhaal begint namelijk al gelijk met één van de grootste complottheorieën die je ooit in een videogame hebt gezien. De eerder genoemde Typhon breken uit, waardoor Morgan er al snel achter komt dat niets is zoals het lijkt. Hij (of zij, afhankelijk van je keuze) blijkt namelijk een proefpersoon te zijn voor Neuromods, oftewel modificaties aan het menselijk lichaam. Voordat deze verwarring bij de speler opgelost is, is de hel al losgebarsten.

Het ruimtestation Talos 1, waarop Prey zich afspeelt, is geheel overrompeld door de Typhon. Aan Morgan de taak om te overleven en te redden wat er te redden valt. Je eigen hachje is niet het enige dat op het randje van de afgrond balanceert, want gedurende je playthrough kom je een flink aantal andere slachtoffers tegen die je zo nodig voorzien van missies. De manier waarop je met hen omgaat, heeft impact op hun levens.

Het verhaal van Prey zit bijzonder goed in elkaar, waarbij de speler als het ware zijn eigen ervaring schept. Een vrij uniek concept wordt gecombineerd met een typisch vleugje Arkane Studios, waardoor je dus à la Dishonored verschillende eindes kan verwachten. Bovendien staat er aan het einde van de rit, zonder al te veel te spoilen, nog een enorm grote verrassing op je te wachten, die de funderingen van je overtuigingen doet schudden.

De overtuigingskracht van het verhaal zou niet zo goed uit de verf zijn gekomen, als er een andere setting dan Talos 1 was gekozen. Het gigantische ruimteschip staat vol met informatie in de vorm van audio-logs, e-mails en toeristische attracties die meer over het leven aan boord vertellen. Gelukkig kan je op een soort Metroid-achtige manier backtracken, om steeds weer nieuwe paden te openen. Talos 1 is namelijk geheel naar eigen smaak te exploreren, wat echt geen straf is.

De zwevende wereld waarin Morgan de Typhon te lijf gaat, is zowel indrukwekkend als intrigerend. Met stijlen die doen denken aan franchises als Bioshock, System Shock en Dishonored, is er genoeg te beleven. Van de enorme lobby tot het “bosrijke” Arboretum, grafisch weet het spel je bij je nekvel te grijpen. Gelukkig heb je de tijd om alles om je gemak te bewonderen.

In plaats dat ervoor gekozen is een rondleiding te geven door middel van (optionele) missies, is de speler geheel vrij om zelf een weg door het zwevende bouwsel heen te zoeken. Dit betekent dat je altijd vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. De free-roaming die hiermee geïmplementeerd is, werkt als een zonnetje en brengt de ware ontdekkingsreiziger in je naar boven. Vooral als je wat meer oog voor detail hebt.

Gedurende de gameplay wordt er van de speler vaak een creatieve oplossing gevraagd om voorbij obstakels te komen. Alhoewel de game vaak de mogelijkheid tot gemakzucht geeft, zoals het zoeken van een keycard voor de juiste deur, zijn er ook andere opties mogelijk. Sluiproutes door luchtschachten, het hacken van computers en het doorbreken van verborgen muren, spelen allemaal een grote rol.

Erg tof in Prey is dat je de tools krijgt om je eigen paden te creëren. Met de GLOO Cannon kan je geïmproviseerde trappen in elkaar zetten, maar ook brandende pijpen dichten. Gooi een Recycler granaat naar een zware kast die een opening blokkeert en (nog) niet op te tillen is, en je schept een nieuwe doorgang.

Echter vindt het naar wegen zoeken niet alleen binnen de muren van Talos 1 plaats. Zo kan je via bepaalde luchtsluizen de grote open ruimte in vliegen, om het exterieur van het station te onderzoeken. Deze Zero-G tripjes zijn allesbehalve saai, want er valt veel plezier te beleven tijdens het zoeken van voorwerpen door middel van je vliegaandrijving. De controls werken dan namelijk totaal anders, waarbij je moet oppassen niet tegen de Typhon te botsen.

De vreselijke wezens kom je overal tegen, soms zelfs tot frustratie van de speler. Prey is namelijk een behoorlijke pittige game, die zelfs op normale moeilijkheidsgraad alles van je overlevingsinstinct eist. Deze unieke wezens, die stereotype aliens te buiten gaan, jagen voornamelijk in gezelschap van anderen. Waar een individuele Typhon al levensbedreigend is, neem bijvoorbeeld het Phantom-type, betekent een tweede zo goed als de dood van Morgan Yu.

Alhoewel een uitdaging altijd welkom is en Prey daar ook goed in bedient, zijn bepaalde Typhon-categorieën een beetje te ver doorgeschoten. Vooral tegen het einde van de game komen er vijanden voor die alle munitie en levensmiddelen vereisen, terwijl er een kamer later nog zo’n belager staat. Daarmee is er ook een verschuiving in focus te constateren.

Naarmate je meer naar het einde komt, verandert de balans in wat de game overbrengt. Waar de Typhon je eerst nog de stuipen op het lijf jagen door gebruik te maken van verrassing, kom je hier later nog weinig van tegen. Tegen het eind aan worden gevechten gereduceerd tot een opeenhoping van (ook mechanische) tegenstanders, waarmee het mysterieuze aspect van Talos 1 zo goed als vaarwel gezegd wordt.

Toch is het keer op keer bestrijden van de monstruositeiten geen straf. Met een handjevol verschillende granaten en te upgraden wapens, zal je zeer tactisch te werk moeten gaan. Heel veel variatie heb je niet qua schietgerei, maar sommige gadgets zijn wel aardig. Een geweer als de GLOO Cannon is en blijft een prima wapen om je vijanden mee te verrassen, maar ook de knallende Q-Beam laser kan er wat van.

Talos 1 is enigszins schaars op het gebied van munitiedistributie, maar gelukkig kan je deze zelf maken bij speciale werkbanken. De futuristische setting kent een vrij compacte recycler, waarmee je ongewenste voorwerpen in grondstoffen kan veranderen. Met deze bouwstoffen kan je vervolgens weer nieuwe producten in elkaar knutselen, zoals kogels en medicijnen. Een originele invalshoek voor het traditionele crafting systeem.

Mocht je helemaal geen voer voor je wapens meer hebben, dan heb je altijd je trouwe moersleutel nog. Aanvalsbewegingen met dit wapen kosten uithoudingsvermogen, waardoor je niet als een gek door kan blijven knuppelen. Helaas blijft dit vrij lomp aanvoelen en is het zeker geen aanpak die tegen sterkere vijanden als Telepaths en verschillende Phantom-variaties te gebruiken is.

Prey heeft nog een verrassing in petto, want niet alleen fysieke wapens zijn van de partij. Met de modificaties op het gebied van krachten kan je je omgeving en de bijbehorende bewoners het leven flink zuur maken. Door het scannen van vijanden ontgrendel je gehele rijen aan alien-vaardigheden, die op te kopen zijn door het spenderen van Neuromods. Deze items gelden als brandstof voor je techtrees.

De ene tak van je vermogens uitbreidingen zorgt ervoor dat je net als de Typhon kunt worden. Zo zijn er mogelijkheden aanwezig die je, net als de Mimic aliens, in een alledaags object laten veranderen, maar krijgt Morgan ook de optie om net als de Poltergeist alles en iedereen de lucht in te blazen. Aan het implementeren van alien-DNA zit wel een groot nadeel: zo keren de machines van Talos 1 zich tegen je.

Neuromod modificaties van de andere tak, de menselijke kant, hebben een geheel andere insteek. Hiermee krijg je geen actieve Typhon-krachten tot je beschikking, maar kan je bijvoorbeeld wel je inventory uitbreiden, hogere levels technologie hacken en zwaardere objecten tillen. Daardoor zijn beide techtrees handig voor het effectief exploreren van Talos 1. Wel moet je er rekening houden dat je niet alle vaardigheden kan aanschaffen.

Naast al deze features, zijn er meer aspecten waarop Prey indruk weet te maken. Zo is er een hulde te brengen aan de soundtrack en alle geluidseffecten die de game in huis heeft. Relaxte deuntjes gaan perfect over in dreigende tonen zodra de kolossale Nightmare Typhon achter je aan kruipt. Je zal maar heel weinig momenten tegenkomen waarbij de muziek niet prettig aansluit op de omgeving.

Een ander element dat goed bij je futuristische expeditie past, is de manier waarop je inventory ingedeeld is. Deze bestaat, net als in Resident Evil, uit vakjes waarin je je items moet indelen om zoveel mogelijk ruimte over te houden. Upgrades voor je kostuum worden daarentegen weer in een apart scherm opgenomen. Hoewel je ook hierbij keuzes moet maken op het gebied van de verbeteringen die je met je mee draagt.

Alhoewel er lyrisch te spreken is over Prey, is de game niet geheel smetteloos. Zo zijn er op het moment genoeg bugs te vinden, die afdoen aan het plezier dat er te beleven valt. Voorwerpen zakken door de grond, personages verdwijnen uit het niets en locatiemarkeerders zijn geheel de weg kwijt. Eén van meest irritante fouten, was dat elke keer als er een nieuwe audio-log opgepakt werd, de hele tijd hetzelfde bandje werd afgespeeld.

Daarnaast kent de game nog wel wat dipjes in prestatie, waarbij flinke framedrops roet in het eten kunnen gooien. Tel hierbij op dat de laadtijden van de transitie naar andere gebieden rustig een minuut kunnen duren, en een gedeelte van de magie verdwijnt. Er is hoop dat problemen als deze de komende tijd flink gepatched gaan worden.

Nu een antwoord op de vraag of deze Prey reboot een geschenk voor de gamer is geworden. Hierop krijg je van ons een volmondige “ja”. Een uniek verhaal is gemengd met een hoop positieve aspecten uit andere games. Het eindproduct is een ruimtestation waarin je jezelf kan verliezen door alle mogelijkheden die je voor ogen krijgt.

Ondanks dat de game last heeft van wat schoonheidsfoutjes en dat de balans met vlagen zoek is, weet Prey te overtuigen. En dat keer op keer, want tijdens elke playthrough is een andere aanpak te hanteren. Je hoeft in ieder geval geen Neuromod te laten implementeren om heel wat plezier te beleven op Talos 1. Prey is terug, en hoe!

Meer lezen over Prey? Check dan ook de mini-site waarop informatie over de game te vinden is. De game is sinds 5 mei al beschikbaar voor Xbox One, PS4 en PC.