Persona Q Review - Japanse RPG, yeah!
“Welcome to the Velvet Room. This place exists between dream and reality, mind and matter.” Dit zijn de eerste woorden waar je in Persona Q: Shadow of the Labyrinth mee wordt begroet en het zet perfect de toon voor een bizarre, maar uiterst vermakelijke JRPG.
Het debuut van de RPG-serie op de Nintendo 3DS is een spinoff van de Persona serie, die weer een spinoff van de Megami Tensei serie is. Best een mindfuck.
Neem de tijd
Persona Q is een game waar je echt de tijd voor moet nemen. Voor dat de game je überhaupt iets laat doen moet je door ellenlange dialoogscènes worstelen. Leuk voor fans van de serie, maar voor de achteloze 3DS bezitter een tikkeltje irritant.
In het begin tenminste, want op een gegeven moment krijg je de humor van de game door. De grappen zijn ook zonder kennis van de personages uit Persona 3 en 4 goed te pruimen, maar er zijn nog steeds momenten bij waarop je zou willen dat de game eens een keer zijn smoel houdt.
Een positief punt is dat bijna alle dialoog in de game met redelijk goede voice acting gedaan is en dat de game niet tot nauwelijks gelokaliseerd is. Japanse termen als san, chan en senpai blijven intact. Takoyaki (een soort octopus-deeg-bal) wordt niet nodeloos vertolkt als hamburger of iets dergelijks.
Geen Japanse stemmen? Baka!
Wat vervolgens nergens op slaat is dat er geen optie is om de Japanse stemmen aan te zetten. Eén van de belangrijkste elementen van welke JRPG dan ook is het kunnen aanzetten van de originele Japanse stemmen, maar deze optie ontbreekt glorieus in Persona Q.
Persona Q is een spinoff van Persona 3 en Persona 4 die meer functioneert als een soort dungeon (hier labyrinth genoemd) crawler. De term dungeon crawler moet je letterlijk nemen, want in Persona Q kruip je in een first-person perspectief door de doolhoven heen.
Wat Secret of the Labyrinth zo leuk maakt is het feit dat je niet hersenloos van punt A naar punt B in een doolhof aan het wandelen bent. Het doel is nog steeds hetzelfde, naar de volgende verdieping komen. In Persona Q moet je alleen helemaal zelf de kaart van het doolhof tekenen, iets waar je echt de tijd voor moet nemen.
Als je namelijk niet de moeite neemt om alle deuren, geheime doorgangen, doodlopende eindes en andere obstakels op de kaart noteert loop je al snel als een kip zonder kop rond.
Als een kip zonder kop
Als een kip zonder kop rennen is iets wat je echt niet wilt in Persona Q, want als je doelloos gaat rondrennen in een doolhof word je sneller afgemaakt dan een impotente legbatterijkip. De moeilijkheidsgraad in Persona Q is zelfs op medium namelijk opgeschroefd tot standje ‘lekker pittig’.
Ga je dood in een dungeon? Tough shit.Het maakt niet uit of je de game van tevoren opgslagen hebt, je wordt zo terug naar het hoofdmenu gekieperd.
De gevechten zijn ook aan de moeilijke kant, wat goed én slecht kan zijn. Uitdaging is iets, maar het kan goedkoop en oneerlijk aanvoelen als je midden in een doolhof willekeurig een soort bad guy on steroids krijgt voorgeschoteld die je gehele team met een paar aanvallen compleet inmaakt. Een waarschuwing zou wel prettig zijn.
Aanstekelijke deuntjes
De muziek in Shadow of the Labyrinth is zo ontzettend catchy dat het niet eens uit maakt dat de muziek die je tijdens de gevechten hoort maar een nummer is van drie minuten. Het is zo’n aanstekelijk deuntje dat je na een paar uurtjes Persona Q het nummer fire up in the night gewoon niet meer uit je hoofd krijgt, zelfs al wordt het constant herhaald.
De verhaallijn is voor niet-ingewijden totaal niet te volgen. Niet dat het heel erg veel uit maakt, maar aangezien de personages in de game tot treurens toe alles wat er gebeurt moeten discussiëren is het vreemd dat er geen tijd wordt besteed aan wat uitleg. Zo wordt er nooit verteld wat een persona nou precies is en waarom bepaalde personages deze wel of niet kunnen gebruiken.
Tim Burtons natte droom
Games als deze teren gelukkig niet op de verhaallijn, maar op hun verslavende gameplay. Naast het verkennen van de doolhoven komen natuurlijk ook de turn-based gevechten van pas. Het is jammer dat je de personages (en personas) die je hebt gekozen niet echt kunt zien in de gevechten (Earthbound stijl), maar gelukkig komen ze voor de aanvallen toch nog even kort in beeld.
De meeste vijanden zien eruit als iets wat het beste omschreven kan worden als Tim Burtons natte droom. Elke heeft zijn eigen zwakte, maar het is niet meteen duidelijk waar vijanden zwak tegen zijn zoals in Pokémon. Dit zorgt er nets als de andere elementen in de game ervoor dat de gevechten niet hersenloos aanvoelen en dat elk gevecht op zijn minst enige hersenactiviteit vereist.
Persona Q
Als je normaal gesproken moeite hebt met het verteren van een JRPG, is Persona Q niet echt aan te raden, maar voor de liefhebbers is Shadow of the Labyrinth een waardige toevoeging aan de Persona serie. De humoristische toon, de verslavende moeilijke gameplay en het feit dat de game doordrenkt is met de Japanse cultuur betekent dat deze game een must have is voor JRPG liefhebbers.