Collateral Beauty Review - Een neerwaartse spiraal doorbroken

Als geniaal directeur en reclameman Howard zijn dochter verliest, stort zijn hele wereld in. Hij keert in zichzelf en laat de wereld voor wat deze is. Het gevolg is een depressie waaruit zijn vrienden hem proberen te redden. Check in deze Collateral Beauty review of de film de juiste snaar raakt, of ons ook in een depressie werpt!

Howard (Will Smith – Independence Day) is een succesvolle directeur van een reclamebedrijf die grote klanten aan zich heeft weten te koppelen. Zijn motto is dat er drie hoofdzaken in het leven zijn: Liefde, Dood en Tijd. Daaraan kan hij alles koppelen en dit motto heeft hem dan ook geen windeieren gelegd. Maar als hij zijn dochter kwijtraakt is dit alles, inclusief het leven zelf, niets meer waard voor hem.

Hij brengt zijn dagen door terwijl hij domino bouwwerken maakt, op een bankje in het park zit, buiten staat bij een praatgroep (zonder deel te nemen) en zich compleet afsluit van de wereld. Om zijn gedachten te midden van zijn depressie te kunnen ordenen schrijft hij brieven aan Liefde, Dood en Tijd waarin hij ze compleet afzeikt.

Alleen Howard weet niet dat zijn vrienden en collega’s een detective in hebben gehuurd die deze brieven onderschept heeft. Zij maken zich ernstige zorgen om de depressieve man en willen hem koste wat het kost helpen. Dus zorgen ze ervoor dat Howard bezoek krijgt van niemand minder dan de drie hoofdzaken in het leven.

Een voor een komen ingehuurde acteurs als Liefde (Keira Knightley), Tijd (Jacob Latimore) en Dood (Hellen Mirre) bij hem langs om antwoord op zijn brieven te geven. Howard denkt dat hij nu compleet gestoord is geworden, maar stiekem duwt het hem stukje bij beetje uit de donkere wereld waarin hij zich bevindt.

Het is een zwaar verhaal wat je in Collateral Beauty voorgeschoteld krijgt, maar regisseur David Frenkel (The Devil Wears Prada) heeft dit op een toegankelijke manier neer weten te zetten. Zeker in het begin pakt de film je op emotioneel gebied vast en laat je het eerste half uur niet meer los.

Dit is voornamelijk dankzij de acteerprestaties van Will Smith, die deze rol echt goed weet te vertolken. Alleen na dat half uur verandert de film voor je gevoel op wat vlakken en wordt het ineens een stuk luchtiger. De oorzaak hiervan is de soms wat grappige manier waarop de acteurs Howard benaderen. Dit is een welkome afwisseling in het begin, maar al snel voelt het geforceerd.

In de tussentijd hebben de collega’s van Howard, Whit (Edward Norton), Simon (Michael Peña) en Claire (Kate Winslet) ook zo hun eigen sores. Whit ligt in scheiding en zijn dochter wil hem niet meer zien, Simon is terminaal ziek maar vertelt zijn familie niks en Claire kan geen kinderen krijgen en zoekt hopeloos naar een zaaddonor.

De goede acteerprestaties van bovengenoemde acteurs zorgt voor een sterk geheel, waarin de donkere ondertoon van alle ellende behouden blijft tijdens het luchtige gedeelte. Smith voert hierin zeker de boventoon, maar soms wordt de hoofdpersoon onterecht overschaduwd doordat er zoveel sores tegelijk in de film verwerkt zit.

Het is in anderhalf uur bijna niet te vertellen hoe de ellende van alle personages in elkaar steekt. Dit heeft als gevolg dat je al een belangrijk element kunt missen als je een seconde niet oplet. Het is niet zo dat de film dan niet meer logisch is, maar de impact die het verhaal zou moeten hebben wordt hierdoor wel negatief beïnvloed.

Als de rest van de personages wat luchtiger waren geweest of als de film wat langer geweest was, had alles simpelweg beter tot zijn recht kunnen komen, maar nu voelt het een en ander wat afgeraffeld aan. Dit afgeraffelde gevoel neemt toe naarmate je dichterbij het einde komt. En daarmee verdwijnt de emotionele ondertoon die je in het begin zo enorm pakte langzaam ook.

Gelukkig biedt de film soelaas in de ontmoeting tussen Howard en een dame die ook een nare scheiding heeft gekend en tevens een kind is verloren. En op de koop toe komen er nog wat verrassingen voorbij. De ene verrassing pakt enorm goed uit, maar de andere voel je al van mijlenver aankomen. En daarvan hoop je gedurende de film steeds dat het niet zo is.

Ondanks de wendingen in het verhaal, de enorme sores die de show een beetje stelen van het hoofdverhaal en de momenten die afgeraffeld aanvoelen, is Collateral Beauty absoluut een prima film. Hij pakt je in het begin vast en zorgt ervoor dat je, ondanks eerdergenoemde minpunten, geboeid blijft.

Er gebeuren wat dingen die afdoen aan het gevoel dat de film brengt. Gelukkig wordt de film gedragen door goed acteerwerk en een heftige emotionele lading die goed gebracht wordt. Geen donkere depressie dus, maar een film op Blu-ray die je zeker een keer wil zien!