Venom Review - Tom Hardy als held of schurk?

In 2007 liet antiheld Venom al even van zich horen in de Spider-Man 3 film. Eddie Brock werd vertolkt door Topher Grace in de (te) kleine rol voor de symbioot. Nu, elf jaar en drie Peter Parkers later, krijgt de gitzwarte antiheld in deze Venom Review eindelijk zijn eigen film met wederom Eddie Brock als gastheer. Kruipt Venom onder onze huid en gaan we van hem houden of zuigt hij alle energie uit ons?

Laten we beginnen om een onduidelijkheid uit de wereld te helpen. Deze Venom film is géén spin-off van de Spider-Man franchise. Integendeel, regisseur Ruben Fleischer (Zombieland, Gangster Squad) heeft er alles aan gedaan om deze film los te koppelen van de Marvel films, maar de film uiteindelijk wel in samenwerking met Marvel gemaakt. In het begin van de bijna twee uur durende film is dan ook het Marvel logo met groot ‘in association with’ te zien, omdat er toch wat links met dit universum gemaakt moesten worden.

Eddie Brock (Tom Hardy - The Dark Knight Rises, Mad Max: Fury Road) is een journalist in San Francisco. Oorspronkelijk komt hij uit New York, maar hij is verhuisd vanwege zijn liefje Anne Weying (Michelle Williams – Brokeback Mountain). Bovendien was zijn reputatie bij de Daily Globe, tevens de eerste link met het Marvel universum in de film, behoorlijk verpest. Eddie is namelijk nogal een agressieve journalist die geen blad voor de mond neemt tijdens interviews.

Op een dag krijgt Eddie van zijn hoofdredacteur een primeur. Hij mag Caltron Drake (Riz Ahmed – The Night Of), een rijke wetenschapper, interviewen. Drake is een omstreden man die met ruimtevluchten op zoek is naar nieuw territorium voor de mensheid. Tijdens de laatste ruimtereis is een van zijn schepen een komeet met een onbekende levensvorm op het spoor gekomen. Het schip heeft vervolgens vier van deze wezens mee naar Aarde genomen.

Om niet te veel te spoilen komt Eddie op een gegeven moment in aanraking met een van deze wezens: Venom. Het wezen vestigt zich als een soort parasiet in zijn lichaam en geeft hem superkrachten. Drake wil Venom koste wat het kost terug hebben en zo begint een kat- en muisspel waarbij Eddie, of eigenlijk Venom, uit handen van Drake's handlangers probeert te blijven. Spider-Man is hierbij in geen velden of wegen te bekennen.

De afwezigheid van Spider-Man stoort helemaal niet en datzelfde geldt voor de afwijking in de oorsprong van Venom. In de strips kwam Spider-Man namelijk op een vreemde planeet in aanraking met Venom die zich vervolgens meteen aan hem hechtte. Los van de verklaarbare afwijkingen in het verhaal is Venom een net wat te eenvoudige vertelling van een iconische antiheld.

Het verhaal kent weinig diepgang en wordt vooral door actie gedreven. De opzet van het verhaal voelt zelfs wat verouderd aan doordat het enige superhelden element vanuit de symbioten komt. Als je dit vergelijkt met de Marvel films van tegenwoordig, moet Venom nog behoorlijk wat meters maken om op hetzelfde niveau te komen. Regisseur Fleischer probeert het gebrek aan superhelden op te vangen door gebruik te maken van over de top actiescènes, maar dit heeft een averechts effect.

Zo zien we Brock op een motor door de stad scheuren terwijl hij door een leger van Drake's mannen op de hielen gezeten wordt. De halsbrekende capriolen die Brock op zijn motor uithaalt worden ondersteund door Venom, die met zijn tentakels vanalles naar de achtervolgers gooit en dingen vastgrijpt. Zonder Venom was dit ook een toffe scène geweest. Een symbioot geforceerd inzetten waardoor scenes aanvoelen alsof je naar een standaard The Fast and the Furious actiespektakel zit te kijken, is niet bepaald een goed idee.

Daarbij is de actie in de film bezaaid met continuïteitsfouten en dat had echt anders gemoeten. Op een gegeven moment in de film komt er zelfs een gevecht voorbij waarbij gretig gebruik gemaakt wordt van een shaky cam. De keuze om Venom hier per take telkens enkele seconden in beeld te hebben is bewust gemaakt om zijn snelheid te benadrukken, maar voor de kijker ontstaat zo een chaotisch patroon dat moeilijk te volgen is.

Zodra de camera langer dan een paar seconden op Venom gericht staat, valt des te meer op hoe indrukwekkend hij is. Het gitzwarte monster ziet er, in tegenstelling tot het veel te dunne en slecht geanimeerde wezen uit Spider-Man 3, precies zo uit als het monster uit de comics. Het enige dat ontbreekt is het verziekte Spider-Man logo op zijn borst en rug, maar dat is logisch gezien Venom Peter Parker nooit gezien heeft. Venom is simpelweg een sterk stukje CGI waar alle lof voor naar het animatieteam van Sony mag.

De krachten van Venom liegen er ook niet om in deze film. Brock kan door de parasiet bijna onkwetsbaar genoemd worden en deelt flinke klappen uit door de superkracht die de parasiet hem geeft. Bovendien kan Venom zijn tentakels uit alle onderdelen van Brocks lichaam laten komen, wat er geregeld spectaculair uitziet. Helaas zijn er ook op het vlak van Venom wat missers te vinden.

Zo wordt duidelijk dat het kwaadaardige wezen zich het liefst voedt met levende wezens en zijn gastheer parasiteert, maar hoe het verteld wordt is niet altijd even goed. Enerzijds wordt het soms net even te grappig gebracht doordat Venom Brock op ongemakkelijke momenten trakteert. Anderzijds kruipt Venom af en toe iets te dicht langs het horrorgenre, zoals een scène in het laboratorium van Drake.

Hiermee snijdt Fleischer zichzelf meer dan eens in zijn eigen vingers qua geloofwaardigheid. Dat is niet het enige gebied waarbij de geloofwaardigheid van de film aangetast wordt. Zo introduceert Fleischer karakters die bij fans voor teleurstelling kunnen zorgen. Bovendien krijg je op een gegeven moment het gevoel dat Venom goed geworden is en dat is écht niet logisch.

De grappige elementen die Venom en Brock samen vertolken dragen de films aan de andere kant wel voor een deel. Vooral een scène in een supermarkt en in een restaurant zijn om te gillen. De opmerkingen die de cynische Brock constant weet te maken zorgen tussendoor regelmatig voor een lach op je gezicht. Zeker wanneer Brock weer eens een discussie heeft met Venom.

Hardy verzorgt overigens niet alleen de rol van Eddie Brock, maar hij vertolkt ook de diepe, grommende stem van Venom. En hij overtuigt in beide rollen! Enerzijds schittert hij als een kwetsbare Eddie Brock, maar anderzijds zet hij een stem neer als Venom (enigszins geholpen door de geluidstechnici van de film) die weergaloos is.

Je kunt aan Hardy zien dat hij met volle teugen van zijn rol geniet. Daarbij is de ervaring die de acteur opgedaan heeft in The Dark Knight Rises en Mad Max: Fury Road goed terug te zien in deze rol. Hij steekt met kop en schouders boven het acteerwerk van de rest van de cast uit, Samen met Riz Ahmed die een soort geschifte Steve Jobs of Elon Musk vertolkt draagt hij de film.

Helaas kan niet hetzelfde gezegd worden van de andere acteurs in de film. Gelukkig hebben zijn niet een dusdanig grote rol dat het je gaat storen.

Het is duidelijk dat Tom Hardy van meerdere markten thuis is en dé man was om Venom te vertolken. Hij overtuigt als een kwetsbare Eddie Brock, maar rukt tegelijkertijd koppen af als Venom. Met regelmatige one-liners zal de film meerdere keren een lach op het gezicht toveren. Al gebiedt eerlijkheid te zeggen dat Venom zo uit iedereens geheugen zal verdwijnen.

De film heeft te veel missers: verhaaltechnisch, als gekeken wordt naar de comics, zijn er genoeg feitelijke onjuistheden aan te wijzen. En verder zit regisseur Fleischer zichzelf duidelijk in de weg. Venom lijkt een té ambitieus project waarbij zoveel mogelijk in een film gestopt is en al die ingediënten nu niet een geheel vormen waar je 'U' tegen zegt. Hardy is om van te genieten, maar weet de film als geheel niet naar een hoger niveau te tillen. Iets waar hij overigens weinig aan kan doen.