Until Dawn Review - Durf jij het aan?!

In de PlayStation 4 exclusive Until Dawn komen acht vrienden vast te zitten in een resort op een berg. De langste nacht van hun leven begint en jij hebt hun lot in handen in deze moordend goede game. Waarom de game zo goed is lees je natuurlijk in deze Until Dawn review!

Veel mensen zullen het ongetwijfeld gedaan hebben: Naar de tv roepen hoe dom iemand is tijdens een horrorfilm. Leuzen als “Lekker handig om op te splitsen” of “Ik was allang weggegaan daar” en “Pak eens een wapen in plaats van de hele tijd wegrennen!” klinken dan ook vast wel bekend.

Personages in slasher films zijn vaak niet zo slim, maar ben jij dan slimmer en maak je betere keuzes? Je kunt het vanaf nu zelf proberen in Until Dawn. Jij krijgt namelijk de regie in handen over de keuzes die acht tieners maken als ze in de penarie komen te zitten. Maar we zullen je eerst over het verhaal vertellen.

Een groep van acht tieners komt ieder jaar terug de Blackwood Mountain Ski Lodge. Afgelopen keer is er alleen iets vreselijks gebeurd, waarbij de tieners Hannah en Beth verdwenen en nooit meer gevonden werden. Deze gebeurtenis was naar, maar toch heeft Josh, de broer van de verdwenen zusjes, de groep weer uitgenodigd naar het huisje.

Een gezellig weekend ligt in het verschiet, tenminste, dat was de bedoeling. Niets is minder waar in Until Dawn. Onderweg naar het huisje begint het verhaal meteen met een aantal vreemde dingen die je ontdekt en natuurlijk de nodige onschuldige schrikmomenten.

Een hert dat ineens voorbij springt of een vogel die ineens uit de struiken komt fladderen zorgen voor de eerste poepbroeken. Natuurlijk allemaal onschuldig geplaag van Supermassive Games en de befaamde horrorschrijvers Larry Fessenden en Graham Reznick, die verantwoordelijk zijn voor het verhaal.

Later in de game komt het echte werk pas voorbij, als het verhaal zich ontpopt tot een slasher of horrorverhaal met jou in de regie. Maar eerst moet je op je gemakje kennis maken met de groep.

De groep bestaat uit Sam (Hayden Penetierre), Mike (Brett Dalton), Ashley (Galadriel Stineman), Chris (Noah Fleiss), Matt (Jordan Fisher), Emily (Nichole Bloom), Jessica (Meaghan Martin) en Josh. Het betreft allemaal tieners, waardoor je te maken krijgt met de typische taferelen hier omheen.

Het toffe van de personages is dat het wel geanimeerde karakters zijn, maar dan wel bijna één op één overgenomen van de acteurs zelf. Je speelt dus eigenlijk niet met verzonnen personages, maar deze mensen zien er echt zo uit. Doordat je nu met 'echte acteurs' in de weer gaat, komen de hiervoor genoemde personen dan ook veel realistischer over.

Natuurlijk bestaat de groep uit een aantal typetjes die je er zo uithaalt. De ietwat sletterige vriendin, de patser, de nerd en zo nog wat typetjes. Maar vergis je niet: waar het in veel films bij deze typetjes blijft, zijn de personages in Until Dawn bijzonder diep uitgewerkt en hebben ze allemaal karaktereigenschappen, zoals romantiek, vrijgevendheid en eerlijkheid.

En ook de onderlinge relatie is helemaal in kaart gebracht. De een heeft bijvoorbeeld wat gehad met de ander, maar heeft nu iets met weer een ander. De ex en huidige vriendin mogen elkaar niet en dat leidt tot spanning in de groep. Hoe dan ook; iedereen heeft zijn eigen persoonlijkheid en dat zorgt ervoor dat je echt verbonden raakt met de personages.

De combinatie van de gebeurtenissen op je scherm in Until Dawn, de personages, de bediening, de soundtrack en de spanningsopbouw, zorgen ervoor dat je de hele tijd op het puntje van je stoel zit. Relaxt gamen? Niks ervan, broekpoepen zul je! Al vanaf het begin zit Until Dawn vol met jumpscares en regelrechte horror als een maniak je achterna.

En de game volgt niet op een normale manier het verhaal. In een relatief laag tempo leidt Supermassive Games jou en de personages in het begin richting het huisje, terwijl steeds je morele keuzes gepeild worden. Neem je risico of speel je het op safe? Hang je de held uit of blijft het bij grootspraak? Ga je voor links of kies je toch rechts?

Al deze onschuldige keuzes veranderen de loop van het verhaal en de onderlinge relatie tussen de personages door onder andere het Butterfly Effect. De keuzes die je maakt hebben niet altijd direct impact, maar dit kan ook later pas tot uiting komen. Je hoeft ook niet altijd iets te kiezen wat dan het beste is. En zo fuckt het spel de hele tijd met je gedachten.

En om de mindfuck compleet te maken heb je tussen het verhaal door ook nog eens sessies met Dr. Hill (Peter Stormare); een mysterieus persoon met een petje op. Deze sessies beginnen onschuldig met het kijken naar een foto, maar krijgen al snel een bizarre twist. Ben je bang voor een vogelverschrikker of voor clowns? Nee? Misschien voor naalden dan?

Dr. Hill kijkt naar alles wat je doet en als iets niet overeenkomt met je speelstijl, laat hij je dat ook weten. Until Dawn houdt namelijk alle keuzes bij die je maakt, hoe je speelt en (als je de PlayStation camera hebt) je reacties op bepaalde situaties. Je moet de hele tijd keuzes maken. Until Dawn lijkt hierin het meeste op Heavy Rain en Beyond: Two Souls.

Alle keuzes beïnvloeden het verhaal. In het begin is het de keuze om een high five te geven of niet, maar al snel moet je keuzes maken tussen leven en dood, als er een mafkees met een kapmes achter je aan zit.

Kies je er dan voor om te rennen of om je te verstoppen? Vecht je terug of sla je op de vlucht? Naai je je vriend eraan of red je elkaar? Allemaal keuzes die beïnvloeden of iemand blijft leven of sterft, en belangrijker, hoe diegene sterft. Soms ben je gedwongen een keuze te maken en soms ook niet en mag je zelfs niet eens bewegen; je weet het nooit.

Until Dawn heeft dan ook honderden eindes om vrij te spelen en je moet de game wel meerdere malen (á ongeveer negen uur) doorspelen wil je alles snappen. En niet alleen de keuzes bepalen welk einde je voorgeschoteld krijgt. Ook de dingen die je onderweg vindt zijn van invloed op het geloofwaardige verhaal.

De grafische kant en het acteerwerk helpen hier natuurlijk ook enorm bij. De personages zien er namelijk bijna levensecht uit en lijken ook daadwerkelijk op de acteurs, waardoor je makkelijker een link legt met een echt persoon. De gezichtsuitdrukkingen, de animaties en het stemacteerwerk in Until Dawn is subliem te noemen en nadert perfectie.

Als de resolutie net iets hoger was geweest zou je denken dat je een film zat te kijken. Ook de omgeving in Until Dawn zorgt ervoor dat je helemaal opgaat in de game. De bossen en het interieur van het huis zien er bijvoorbeeld fantastisch uit en de belichting geeft alles net die extra dimensie die de game nodig heeft.

Om het af te maken heeft Supermassive Games het geluid ook geweldig uitgewerkt. De game is voorzien van een subtiele soundtrack, die veelal uit omgevingsgeluid bestaat met soms een beknellend deuntje eronder. Denk hierbij aan de wind die door de bomen suist en het geluid van een kabbelend beekje, op de achtergrond ondersteund door het geluid van een uil.

Op een gegeven moment loop je bijvoorbeeld door het donkere huis met een aansteker, op zoek naar een bus deodorant. Dan hoor je alleen maar de geluiden van het huis en je eigen voetstappen. Als je dan later in een spannende situatie zit, zit daar ook een behoorlijk opzwepende horrormuziek onder, waar je hart al sneller van gaat kloppen.

Alles sluit perfect op elkaar aan: de graphics, de geluiden, het acteerwerk, maar ook de camerastand en de bewegingen. De camera is gefixeerd, maar je kunt wel een beetje rondkijken met het rechterpookje of, als je bewegingsbesturing aan hebt staan, door de controller te bewegen. Dit laatste werkt niet altijd even accuraat, maar dat is meer zeiken dan echt een issue.

Met het rechterpookje of het draaien van je controller bedien je ook de zaklamp en maak je de keuzes. Het lopen an sich doe je door het linkerpookje te bewegen en sneller lopen doe je door L1 in te drukken. De andere knoppen gebruik je voor interactie met de omgeving of tijdens Quick Time events, die de game volop heeft.

R2 gebruik je om te schieten of iets te gooien als dit van je gevraagd wordt. Het touchpad gebruik je om door boeken te bladeren of je telefoon te bedienen. Op sommige momenten in de game mag je ook niet bewegen. Je moet de controller dan zo stil mogelijk houden, terwijl soms je hart bijna letterlijk je keel uit klopt van angst.

Dit is erg tof gedaan en draagt enorm bij aan de sfeer van de game. Je ziet hieraan wel goed dat de game eigenlijk voor de PS Move ontwikkeld werd, maar hoe dan ook, het trekt je zo de game in.

Until Dawn is een game die redelijk laag in tempo ligt, maar dusdanig perfect in elkaar zit dat je er eigenlijk niks negatiefs over kunt vinden. Grafisch is de game bijna perfect en het geluid, stemacteerwerk en animaties sluiten daar naadloos op aan.

Vanaf begin tot eind worden je keuzes bijgehouden en word je gemindfucked bij de vleet. Daarbij zit er nog een moordenaar achter je aan en moet je diverse mysteries ontrafelen. Het gevolg is een beknellende sfeer, de hele game lang. Het enige puntje van kritiek zit in de motion controls, die niet altijd meewerken. Dit is echter een keuze die je hebt en als kritiekpunt is het een beetje zeiken om het zeiken. Until Dawn is gewoon een game die iedere PlayStation 4 bezitter in zijn kast moet hebben staan!