Uno (2016) Review - Bekende gameplay in een nieuw jasje

Uno is een aloud kaartspel dat al jaren populair is. Ubisoft en Mattel brengen het spelletje opnieuw digitaal naar de consoles en de PC. Of de ontwikkelaar het analoge spel ook in digitale vorm leuk weet te houden, kun je lezen in de Uno (2016) review.

Het kan je soms verbazen hoeveel inspiratie iemand uit een bordspel kan putten. Zo is het simpele spelletje Zeeslag niet alleen talloze keren verschenen als gedigitaliseerde game, er is zelfs een heuse speelfilm die gebaseerd is op de strategische tweemansstrijd. In zekere zin heeft Uno een hoop gelijkenissen met het eerdergenoemde spel.

Ook het simpele kaartspel heeft talloze varianten die op de digitale platformen te spelen zijn. Ubisoft voegt een nieuw deel toe aan die reeks, met de originele titel: Uno. Een prijs verdient de uitgever niet met de titel van de game, maar je weet wel precies wat je op de harde schijf van je console zet. Gelukkig zit de prijs met tien euro mee, een goed begin.

Dan de game zelf. In Uno kun je naar hartenlust met het kaartspel aan de slag, zowel offline als online. Voor die ene persoon die Uno nog nooit te nimmer heeft aangeraakt, een korte uitleg. Iedere speler krijgt zeven kaarten uit een dek, en het doel van iedere speler is om zijn hand zo snel mogelijk uit te spelen. Dit doe je door een nummer op te leggen die gelijk is aan het nummer van de aflegstapel, of jouw kaart heeft toevallig dezelfde kleur als de laats gespeelde kaart.

Daarnaast kun je anderen dwarszitten met de diverse actiekaarten. Zo heb je kaarten waarmee je de kleur van de stapel kunt veranderen, of je kunt anderen dwarsbomen door ze een beurt over te laten slaan. De regels zijn alles behalve ingewikkeld, en dat is juist wat Uno zo’n krachtig en populair spelletje maakt.

De papieren kaarten zijn dit keer echter aan de kant geschoven, en in plaats daarvan moet je het doen met een controller. Heb je nog een vriend die mee wil doen? Dan kun je het in een team van twee opnemen tegen twee computergestuurde tegenstanders. Hier houdt de lokale multiplayer-ervaring helaas op. Het is namelijk niet mogelijk om je met meer dan twee mensen op de bank te wagen aan een potje.

Ergens ook wel logisch, aangezien je anders elkaars kaarten kunt aflezen, waardoor een eerlijk potje Uno wel erg lastig wordt. Wil je het toch tegen tegenstanders van vlees en bloed opnemen, dan kun je heil zoeken online, waar je mensen zonder pardon een kopje kleiner kunt maken. Voor de echte fanaten is er zelfs ondersteuning voor Kinect en de PlayStation Camera, zodat je kunt zien wie je aan het inmaken bent.

Als je het online-slagveld betreedt, verdien je tevens medailles voor bepaalde mijlpalen die je bereikt hebt. Op die manier heb je voor jezelf een doel om voor te kaarten, naast natuurlijk het intimideren van alle tegenstanders die je achterlaat. Offline heb je die mogelijkheid helaas niet, en moet je het dus doen met de overwinningen die je behaalt tijdens het spelen.

Ben je nou een doorgewinterde Uno speler, dan kun je het spelletje ietwat spannender te maken door een thema-deck te kiezen. Dit is een stapel kaarten met een ander thema, maar ook zitten er nieuwe kaarten tussen die het spelletje wat frisser over doen komen. In de game kun je dat doen met het – niet geheel verrassende – Raving Rabbids deck.

De iconische konijnen zijn een belangrijk exportproduct van Ubisoft, dus het is niet raar dat ze ook Uno onveilig maken. Het speciale deck met kaarten van de gekke konijnen herbergt, zoals eerder genoemd, een aantal nieuwe kaarten. Zo is er een kaart die een timer op je beurt plakt. Hierdoor is er geen tijd om na te denken, en moet je snel spelen.

Of wat te denken van een kaart die de eerstvolgende speler die een kaart moet pakken, er gewoon nog twee extra bij laat pakken. Ook al ben jij vervolgens de ongelukkige, de konijnen kennen geen genade. Juist deze gethematiseerde spelervaringen zijn de leukste momenten die je uit Uno kunt halen.

Het is dan ook zeer spijtig dat de game slechts een thema-deck bevat, namelijk die van de Raving Rabbids. Nieuwe thema’s kopen met echt geld is hierdoor vrijwel onvermijdelijk, getuige de DLC-knop die prominent in het hoofdmenu aanwezig is. Daardoor voelt Uno nu meer als een manier om makkelijk geld te verdienen, dan als een game die vol passie aan de speler is overhandigd. Erg jammer, en Ubisoft maakt hier zeker geen fans mee.

Ook het aantal modi in de game is erg karig. Toegegeven, het is lastig om een potje Uno veel origineler te maken, maar een beetje creativiteit is toch niet teveel gevraagd. Nu moet je het doen met de modus ‘traditioneel’ en ‘2-tegen-2’, die beiden reeds zijn besproken. Daar houdt het lijstje helaas al op.

Wel fijn is dat je de algemene regels van een potje wel ietwat naar eigen smaak kunt aanpassen. Zo heb je de mogelijkheid om gedwongen te worden speelbare kaarten op te leggen tijdens een beurt als je die hebt. Of dat je als je tijdens een beurt een kaart moet pakken, je kaarten moet blijven pakken totdat er eentje tussen zit die je op kunt leggen.

Baanbrekend is het zeker niet, maar het is altijd fijn om in ieder geval de mogelijkheid te hebben om de regels aan of uit te zetten. Zodoende blijft Uno voor de nieuwste generatie consoles nog enigszins fris voor de fanatieke fans van het kaartspel. De game werkt zoals het hoort te werken, maar Ubisoft heeft het zich makkelijk gemaakt door niet veel nieuws te introduceren.

Uno is daardoor vooral bedoeld voor de mensen die tussendoor gewoon graag een digitaal kaartje willen leggen. Je moet Uno kunnen spelen, en dat slaagt de game glansrijk in. Online werkt de game prima naar behoren, en heb je zelfs de mogelijkheid om elkaar via een camera uit te lachen of uit te dagen.

Tevens geven de thema-decks een leuke twist aan de bestaande formule. Het is echter spijtig om te zien dat er maar een thema-deck aanwezig is, en dat je in de toekomst eerst meer geld neer moet leggen om nieuwe pakketten te kunnen bemachtigen. Mensen die gehoopt hadden dat Ubisoft met Uno het spel opnieuw uit zou vinden, komen van een koude kermis thuis. De groep die overblijft, de mensen die gewoon lekker een kaartje willen leggen, die kunnen hun hart ophalen met de gekleurde digitale kaarten.