Toren Review - Enkel een mooie smoel

Toren is een indietitel uit een Braziliaanse stal. Bij Brazilië, dat zo ver weg is, denk je al snel: exotisch. Toren biedt inderdaad iets exotisch met allemaal warme en vrolijke kleuren. Hoe de game verder uitpakt, lees je in deze Toren review.

Toren is gemaakt door de studio Swordtales. Spelers kruipen in de huid van het jonge meisje Moonchild dat maar één missie heeft: een toren beklimmen. Aan het begin van de game is ze een jong meisje dat moet groeien. Op het einde is ze een volwassen vrouw die in staat is de eindbaas, een draak, te verslaan. Iets wat nodig is om een vloek op te heffen.

Wat Toren zeer goed doet is het neerzetten van een mysterieuze en authentieke sfeer. Niet alleen door het kleurenpalet, maar vooral door de vertelling. Een oude wijze man spreekt je steeds toe en continu rollen er mystieke uitspraken over het scherm waarbij je het gevoel krijgt een sprookje te spelen, zoiets als Child of Light.

Daarbij is het begin van de game ook goed. Je wordt niet bij het handje genomen, maar moet zelf uitzoeken hoe de besturing werkt en vooral wat nu de bedoeling is in de game. Sommige gamers kan dit afschrikken, maar zelf rondlopen en uitzoeken wat de bedoeling is, draagt bij aan een ietwat interessant en mystiek sfeertje.

Bovendien krijg je al gauw in de gaten wat de bedoeling is. Er is een draak, en daar moet je eens in de zoveel tijd mee vechten. Maar je bent niet sterk genoeg. Je moet groeien en de toren verder beklimmen. Tijdens die tocht ben je kleine puzzels aan het oplossen en verken je twee werelden: de echte wereld en een droomwereld. Soms heb je geen idee wat de bedoeling is, maar het ziet er allemaal zo mooi en betoverend uit.

Het is dan ook zo zonde dat een deel van het plezier wordt verstoord door een gebrekkige besturing en bugs. Je karakter bestuurt alles behalve soepel, al is dat iets waar je aan kunt wennen. Wel moet je er rekening mee houden dat je regelmatig moet springen en het echt niet aan jou ligt als je een sprong niet haalt. Dat ligt aan een slechte besturing. Een die ook zichtbaar wordt in gevechten waardoor je net niet accuraat genoeg kan handelen en af en toe kleine stukjes opnieuw moet spelen.

De bugs zijn ook lelijk: Moonchild die opeens in een stuk hout verdwijnt, terwijl je weet dat ze daar duidelijk niet thuishoort. Al vergeef je zo'n foutje wel, door de bijzondere ervaring. Maar één ding verstoort het hele speelplezier en dat is tegen het einde een level waarbij je zo goed als in het donker moet puzzelen.

Slechts tijdens een paar seconden krijg je af en toe licht. En dan moet je weer een groot deel in het donker handelen. Door de tergende besturing is dit het meest irritante stuk level uit de gehele game en moet je over doorzettingsvermogen beschikken om de game af te willen ronden. Al duurt die maar zo'n drie uur, het is zeker dat dat ene level te lang duurt. Welke ontwikkelaar verzint het om te puzzelen in het donker?

Hoewel je de game dan wel door de w.c. kunt spoelen, komt er daarna nog een leuke puzzel en denk je: 'Goh, de ontwikkelaar heeft wel degelijk zijn best gedaan.' Maar om nu te zeggen dat Toren echt een pareltje is geworden. Nee, verre van zelfs.

Hoewel de game een mooi sfeertje heeft en je het gevoel krijgt in een sprookje te zijn beland, valt Toren toch niet aan te raden. De besturing is te ouderwets en gooit roet in het eten, wat al helemaal gezegd kan worden van een stuk level dat bijna compleet in het donker gespeeld moet worden. Op papier klinkt Toren leuk, maar tien euro is te veel voor een game die op geen een punt volledig is afgewerkt.