The Last Dogma Review - Oninteressante bruine derrie

Wie de Steam-pagina van The Last Dogma bekijkt, of beschrijvingen ervan opzoekt, wordt bedolven onder titels waarop de game is gebaseerd: Killer 7, Deadly Premonition, The Stanley Parable en andere absurdistische games. Maar kan The Last Dogma zich meten aan deze veel geprezen titels? Lees het in deze The Last Dogma Review.

Het absurdisme van The Last Dogma komt al snel naar voren na de tutorial- en intro-video, waar de setting van de game wordt neergezet. We tellen het jaar 1999 in een alternatieve dimensie, waarin de Verenigde Staten niet blij is met de uitkomst van de Koude Oorlog – de Russen waren blijkbaar maar een stelletje incompetente idioten en ze willen dolgraag hun stempel op de wereld achterlaten. Dat kan uiteraard alleen door werelddominantie, volgens de nieuwe president Sam Shotgun, ook wel bekend onder zijn liefkozende naam Uncle Sam.

Al snel staat de wereld flink op zijn kop. Afrika is gevallen voor de charme van Amerika en erkent de Christelijke kerk als het ware geloof, nadat er Bijbels uit de lucht zijn gevallen door middel van vliegtuigen. Blijkbaar weten Afrikanen anno 1999 nog steeds niet wat een vliegtuig is. Ondertussen is een Iraanse dictator de baas in het Verenigd Koninkrijk en is het land overspoeld met immigranten uit het Midden-Oosten. De Verenigde Staten zijn ondertussen doorgetrokken naar Oost-Europa en hebben nieuwe hoofdkantoren van de FBI en ATF opgericht in Joegoslavië.

Dat is het moment waarop de speler – een ATF-agent onder de naam Sebastian Arise - bij het verhaal wordt betrokken. Het is aan jou de taak om een groep wapenhandelaren te volgen in Joegoslavië en erachter te komen voor wie de wapens zijn bestemd. Het duurt echter niet lang voordat je van de weg wordt verwijderd door middel van een enorme rots en vlak daarna de eerste – en enige – normale persoon in de game tegenkomt. Hij kan je vertellen dat de wapens waren bestemd voor een Christelijke cult vlakbij en dat de handelaren ondertussen al waren opgegeten.

Uiteraard gaat Sebastian Arise, gewapend met een revolver, in z’n eentje op jacht naar de kannibalen. Niet om iemand te redden of omdat het juist is, maar omdat er schijnbaar een hele stapel geld ligt en hij niet blij is met zijn salaris. Lopend door het bruin uitgesmeerde dorp kom je er al snel achter wat er allemaal mankeert aan The Last Dogma, en dat is niet alleen Sebastians geweten.

De game ziet er bovenal afschuwelijk lelijk uit, met een kleurenpalet van bruin, bruiner en een mix tussen rood en bruin. In latere levels krijgt de game er gelukkig een paar kleuren bij. Het is niet alleen een aanslag op je netvlies, maar het belemmert je ook nog eens flink in het verkennen van de wereld; iets dat volgens de maker juist de kracht van het spel zou moeten zijn. Dat is niet het engie: aangezien elke NPC aan het begin ingesmeerd is met dezelfde mix van uitwerpselen, zie je ze pas als ze een meter voor je staan. Dat is niet zo’n probleem als ze niks doen, maar wel als ze van een kilometer afstand op je gaan schieten.

Ben je eindelijk door het bruine kannibalistische dorp heen gekomen – alvast gefeliciteerd – dan verandert de game ineens compleet van setting. Je maakt een praatje met een demoon, die je vertelt over andere demonen die wat minder vriendelijk zijn dan je huidige gesprekspartner en vervolgens wordt je voor het eerst – en zeker niet de laatste keer - geteleporteerd naar een andere dimensie, zoals het jaar 1366. Wij zijn niet vies van absurdisme, maar bij The Last Dogma neemt het een stapje te ver richting 'Pure Onzin'.

Tel bij alle bruine derrie ook nog eens de enorme wagonlading aan bugs en glitches op en je hebt een game die vrijwel onspeelbaar is. Het kwam meerdere keren voor dat we een kwartier op een knop hebben staan rammen, voordat de game eindelijk registreerde dat we de sleutel op wilden pakken die nodig was om het level te voltooien.

The Last Dogma kost maar een luttele zeven euro, maar die kan je wat ons betreft een stuk beter besteden aan iets anders. De paar levels die het spel rijk is kan je uitspelen in ongeveer twee uur, maar het is de vraag of je dat ook echt wil doen. Het kleurenpalet maakt de game er echt niet mooier op en samen met de talloze bugs en glitches is het vrijwel onspeelbaar. Het belangrijkste is nog dat het verhaal van The Last Dogma totaal oninteressant is en alleen maar absurd is om het absurd zijn, en dat voor een verhalende game.