The Evil Within Review

Oktober is niet alleen de maand van Halloween, maar ook van Bethesda’s nieuwste horrorgame The Evil Within. Een spel dat zich duidelijk heeft laten inspireren door de kenmerkende Japanse horror uit andere games. De vraag is alleen of het ook echt een griezelige titel is, of dat we juist bang moeten worden van het eindresultaat.

The Evil Within is het nieuwste project van Shinji Mikami en zijn studio Tango Gameworks. De man is praktisch verantwoordelijk voor het ontstaan van het survival horror genre toen hij met de Resident Evil serie begon. Met The Evil Within probeert hij weer terug te grijpen naar diezelfde horror met Bethesda als uitgever achter hem.

Een ding is duidelijk, de toon wordt al snel gezet wanneer je The Evil Within voor het eerst opstart. Je volgt het verhaal van detective Sebastian Castellanos, wiens leven een rare wending krijgt wanneer hij onderweg is naar een plaats delict. Om precies te zijn een psychiatrisch ziekenhuis, en dan weet je al hoe laat het is.

Een paar minuten later wordt Sebastian wakker, hangend aan het plafond tussen allemaal lijken en een met bloed besmeurde slager voor zijn neus. Wat volgt is een serie aan gebeurtenis vol met mysterieuze gebieden en rare gemuteerde mensen.

Hoewel dit misschien interessant in de oren klinkt, hoef je niet veel van het verhaal van The Evil Within te verwachten. De game springt van gebeurtenis naar gebeurtenis zonder echt dingen uit te leggen of te verklaren waar je nou mee bezig bent. Je loopt van plek naar plek, weert het ene gemuteerde gedrocht naar het andere van je af zonder een beeld te hebben van waarom.

Wel moeten we toegeven dat het verhaal aardig wat griezelige taferelen waarborgt. Niet de spooky horror die je misschien van een Japanse ontwikkelaar verwacht, maar wel dat van een goede slasher film. Dus met liters na liters bloed, veel afgehakte ledematen, en een aantal van de smerigste geluiden die je je kan inbeelden.

Wat ook duidelijk is, is dat The Evil Within geen makkelijke game is. Het label survival horror past goed, want in veel gevallen heeft Sebastian slechts een paar kogels en vaak heel wat meer vijanden die dood moeten. Je zult dus creatief moeten zijn, en die mogelijkheden biedt de game zeker.

Zo zijn er sluipmechanieken aanwezig. Als je hurkend naar iemand toe sluipt van achteren, kun je hem in veel gevallen met één klap uitschakelen. Weliswaar door een mes in zijn schedel te drukken. Dit is lang niet altijd de snelste manier om te werk gaan, aangezien er soms wat strategie en goed nadenken aan te pas moet komen, maar het is zeker de meest efficiënte.

Tijdens het sluipen moet je wel oppassen voor de valstrikken. Als je deze tegenkomt kun je ze onschadelijk maken en zo je weg veilig voortzetten. Je verzamelt dan gelijk onderdelen die je kunt gebruiken voor extra munitie voor je kruisboog. Al met al zorgt het ervoor dat je voorzichtiger te werk gaat, want veel vallen hebben een dodelijke afloop.

Naast het sluipen zijn er ook genoeg wapens om te gebruiken. Zo heb je bijvoorbeeld een typische revolver, maar een kruisboog met ontploffende kogels kan ook niet ontbreken. De wapens zijn fijn in gebruik en het wisselen ertussen werkt ook efficiënt.

Waar we minder over te spreken zijn is de camera. The Evil Within is een third-person game, wat heel handig is tijdens bijvoorbeeld het sluipen om net achter een muurtje te kunnen kijken, maar dan moet de camera wel goed meewerken. Dit is niet altijd het geval omdat je zelf weinig controle hebt over de camera.

De camera bevindt zich ongeveer een halve meter achter het hoofd en schouder van Sebastian wat je zichtveld redelijk blokkeert. Hier valt op zich nog wel mee te leven, maar dat je niet handmatig kunt schakelen van schouder naar schouder is al een stuk vervelender. Helemaal als je net voorbij dat ene hoekje probeert te kijken.

We meldden het eerder al, The Evil Within is tergend moeilijk. Soms zelfs iets té moeilijk. Begrijp ons niet verkeerd, we gaan een uitdaging nooit uit de weg, maar dan moet het wel op een eerlijke manier. In The Evil Within kom je regelmatig voor situaties te staan, vooral eindbazen, die je keer op keer het doodgaan laten ervaren zonder dat je weet wat je fout hebt gedaan.

Veel vijanden vereisen een specifieke manier om ze te verslaan, maar je bent veel tijd kwijt om uit te vinden wat dat nou is. Je leegt bijvoorbeeld al je kogels op een eindbaas, zonder te realiseren dat je juist moet weg rennen. Het is anders dan in bijvoorbeeld Dark Souls dat je om de een of andere reden nooit frustrerend dood achterlaat, maar eerder met nieuwe moed om het opnieuw te proberen.

De sfeer zit er gelukkig wel goed in. Je kunt zien dat Shinji Mikami aan het roer staat, want aan griezelige taferelen en de occasional jump scare is geen gebrek. Er zit veel variatie in de omgevingen en er wordt regelmatig afgewisseld tussen binnen en buiten. Alles ziet er keer op keer weer even mysterieus en eng uit.

Ook op het vlak van audio heeft The Evil Within veel te bieden. De game heeft een aantal van de smerigste squishy en bot krakende geluiden die we sinds tijden hebben gehoord. Je waant je af en toe echt in een van de oudere Resident Evil games die net zo sfeervol waren.

Maar dat kan ook komen door de beeldkwaliteit die niet heel goed is. Voor een game uit 2014 zijn er veel grafische imperfecties en dat is jammer. Texturen die niet goed geladen worden, armen en benen die in muren verdwijnen en een korrelige filter om alles te verhullen.

Hier valt op zich wel mee te leven, maar het begint vervelend te worden wanneer het de gameplay beïnvloedt. Bijvoorbeeld wanneer een vijand in een muur blijft haken of dat je zelf dwars door een object heen kan lopen.

Wanneer je The Evil Within opstart merk je al snel dat het niet de game is die we aan het begin verwachtten. Het verhaal weet je niet echt mee te voeren en de soms onhandige besturing doet de flow van het spel geen goed. Maar goed, hier dit kunnen we op zich nog door de vingers zien. Het begint pas vervelend te worden, wanneer bugs optreden en vijanden vast komen te zitten.

Maar al die punten terzijde, The Evil Within is nog steeds een erg sterke horrorgame, waarin Shinji Mikami weer eens laat zien dat hij zijn vak verstaat. De gameplay staat als een huis en vereist veel tactisch nadenken. En we kunnen maar niet genoeg benadrukken hoe luguber en sterk de sfeer wel niet is. Als het onlangs verschenen Alien: Isolation niets voor jou is, maar je wel op zoek bent naar een sterke horrorgame, dan is The Evil Within wat voor jou.