The Division 2 Review - Voorkom de ondergang van Washington DC

Na te hebben overleefd in Manhatten is het nu tijd om ook Washington DC te bevrijden van het kwaad. Als Division agent kun je weer op pad om de bevolking te beschermen tegen de Green Poison en alle vijandelijke facties. The Division 2 review geeft je een kijkje in de keuken van dit gloednieuwe looter shooter avontuur.

Wie The Division gespeeld heeft, weet alles over het dodelijke virus dat op Black Friday is verspreid en in een maand tijd voor wereldwijde chaos zorgde. New York was er tamelijk slecht aan toe en werd door diverse gevaarlijke groepering overrompeld. Een geheim netwerk van agenten onder de noemer Strategic Homeland Division was opgericht om juist dit soort gevaren te bestrijden en zo vocht je je door de originele game heen om New York te bevrijden.

Helaas was die overwinning maar een druppel op een gloeiende plaat, want de rest van de Verenigde Staten zit nog volop in de penarie. Zeven maanden na de initiële uitbraak begint het avontuur van The Division 2, een nieuw deel in de serie met een gloednieuwe setting: Washington DC. Ook hier heeft de ziekte huisgehouden en dat gaf de gelegenheid aan vijandelijke groepen om de stad over te nemen.

Je voelt hem al aankomen, wederom mag jij samen met andere Division agenten aan de slag te gaan om Washington uit de greep van het kwaad te bevrijden. The Division 2 heeft, net als het origineel, geen diepgaand verhaal dat je weet te boeien van begin tot eind. Het is enkel een rode draad om je op gang te brengen. Toch weet de game je vast te grijpen en niet meer los te laten. Verhaalvertelling gebeurt hier namelijk op een andere manier.

De primaire focus binnen The Division 2 ligt namelijk op de gameplay en de manier waarop jij jouw karakter laat groeien. De game is een echte loot-based shooter, wat inhoudt dat je tijdens het spelen constant nieuwe wapens, uitrusting en upgrades aan het oprapen bent om jouw strijder een stukje sterker te maken. Het is een bekend systeem uit het origineel en ontwikkelaar Massive heeft de formule op sommige punten merkbaar gefinetuned.

Eén van die merkbare verschillen zie je terug in je levensbalk. Bestond die in de vorige game enkel uit HP of health points, ditmaal heb je daar overheen nog een laag met bepantsering. Het klinkt als een simpel verschil, maar het verandert de manier waarop je speelt drastisch. Je bepantsering vult tijdens gevechten niet automatisch aan en daar zul je jouw speelstijl op moeten aanpassen.

De veelal nieuwe gadgets vullen die nieuwe mechanieken goed aan. Oude bekenden als de seeker mine en de turret maken hun comeback en ze worden aangevuld met gloednieuw speelgoed. Sommigen vervangen oude gadgets, terwijl andere nieuwe opties bieden. Al dat leuks kun je gebruiken om je teamleden te helpen of vijanden onder vuur te nemen. Vijanden die dit keer verrassend minder ‘bullet sponges’ zijn; het doden van vijanden gaat sneller dan in deel één.

Een welkome verandering, want soms koste het je letterlijk magazijnen vol kogels om een losse vijand naar het hiernamaals te sturen. Het zijn allemaal geen schrikbarend grote veranderingen, maar het zijn wel het soort quality of life-upgrades die de serie zeker kon gebruiken. De verdere gameplaykern van het origineel is grotendeels onveranderd gebleven in de digitale versie van Washington DC.

De kaart is wederom opgedeeld in diverse districten met elke een safe house om vrij te spelen en talloze optionele activiteiten om XP te vergaren, net als verse loot en materialen om upgrades mee vrij te spelen. Daarbij is de Base of Operations het hoofdkwartier van de Division in Washington, dat zich dit keer in het Witte Huis heeft gesitueerd. Deze locatie fungeert als hoofd-hub waar je al je aanpassingsopties kunt terugvinden, waaronder het craften, upgraden van uitrusting en wapens.

Hoewel het allemaal dus wel erg herkenbaar is, zeker voor Division-veteranen, blijft The Division 2 de gehele campagne lang boeiend. Elke missie die je speelt schotelt je een nieuwe locatie binnen Washington voor die uniek aanvoelt en goed wordt opgebouwd qua spanning. De sfeer die neergezet wordt tijdens het spelen maakt een heleboel van het verder oppervlakkige verhaal goed. Qua vijanden weet The Division 2 wat minder te imponeren, met grotendeels vergelijkbare tegenstanders als in New York.

Andere namen en een vernieuwd uiterlijk doet natuurlijk iets, maar in de kern zijn het dezelfde type vijanden die je tegenkomt. Een paar melee-gefocuste soldaten, machinegunners, vlammenwerpers, granaatwerpers. Het is tijdens het spelen te merken dat Ubisoft met The Division 2 niet voor de innovatieprijs is gegaan en dat is best jammer. Wat meer vernieuwing binnen het rooster aan bad guys was niet verkeerd geweest.

Op veel fronten is The Division 2 dus meer een evolutie dan een revolutie, op één aspect na: de end game. Voor de release focuste Ubisoft de marketing hier al op en dat is met een goede reden. Deel één had op launch een vrij karige selectie aan content voor spelers die het maximale level bereikt hadden en daar hebben ze duidelijk van geleerd. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de game pas echt begint als je de campagne na zo’n kleine 25 uur hebt uitgespeeld.

Die campagne eindigt met drie missies waarbij je het hoofdkwartier van elke vijandelijke factie uitschakelt, vergelijkbaar met de Incursions in deel één. Eentje voor de Hyena’s, Outcasts en de True Sons. Rond je die drie eindgevechten af, dan is Washington bevrijd en vier je feest. Dat denk je tenminste.

Op dat moment kom je namelijk tegenover een gloednieuwe factie te staan: de Black Tusk. Deze gespecialiseerde soldaten hebben de meeste gadgets, beste wapens en de sterkste bepantsering in de game. Een echte uitdaging dus. De hele stad wordt door hen overgenomen en gespeelde missies worden opnieuw opgegooid, maar de opbouw is veelal net iets anders dan de eerste keer. Een effectieve manier om oude content opnieuw in te zetten en te spelen.

Daarbij telt vanaf dat moment je level niet meer, maar krijgt elk onderdeel van je karakter een gearscore opgeplakt. Die score geeft aan hoe sterk jouw karakter is en vanaf dat moment is het aan jou om naar het maximale level te klimmen en zo krachtig mogelijk te worden. Verder speel je drie specializations vrij die de gameplay verder verrijken. Naast nieuwe upgrades geeft elke specialization je ook een zogenoemd signature wapen, waarmee je nog meer schade kunt aanrichten. Een toffe bonus en een soort beloning dat je de end game hebt bereikt.

Het is de bekende grind die je ook in bijvoorbeeld Destiny of het recentere Anthem ziet, maar door de vele activiteiten is het vergaren van de beste loot wel een stuk leuker dan in veel andere titels. Want naast de strijd tegen de AI, kun je ook een bezoekje brengen aan de Dark Zone. Deze geïnfecteerde zone heeft de beste loot in de game verstopt zitten, maar iedereen is hier vrij om elkaar te helpen of tegen te werken. Er zijn dit keer drie zones in plaats van een en elk gebied is een stukje kleiner gemaakt, om zo de actie wat constanter te maken. Toch blijft de Dark Zone de spannendste manier om de Division te spelen, net als in het eerste deel.

Wil je alleen PvP-actie, dan kun je de multiplayer proberen, al is die vrij karig. Met slechts twee modi en een handvol maps is dit onderdeel van de game alles behalve indrukwekkend. Maar dat maakt niet uit, want het is helemaal niet de focus van The Division 2. Die focus ligt op de levende wereld en de loot die daar in te vinden is. En op dat front weet Ubisoft zeker te imponeren.

The Division 2 weet dus een heleboel goeds te brengen, maar helaas zijn er ook zeker wat schoonheidsfouten te bespeuren. Glitches en bugs zijn niet zo talrijk aanwezig als bij de release van bijvoorbeeld concurrent Anthem, maar ook het digitale schatzoeken in Washington gaat gepaard met de nodige technische frustraties. Zo is de game tijdens de campagne minstens zes keer compleet gecrasht, waardoor een herstart nodig was. Ook voelt de schaling van vijanden soms wat scheef, zeker als je een lager level hebt dan de hostspeler.

Het zijn fouten die je soms letterlijk uit de spelervaring rukken en dat is zonde. Want onderaan de streep is The Division 2 een hele toffe shooter die veel dingen goed verbetert of introduceert. De kern van het origineel is waar nodig aangepakt, zonder dat al het goeds is gesneuveld. Een grote open wereld vol activiteiten, tal van gadgets en wapens om uit te kiezen en genoeg missies om je makkelijk tientallen uren mee zoet te houden.

Je zou kunnen zeggen dat Ubisoft misschien wel iets té veel op safe heeft gespeeld. Het vervolg is geen innovatief meesterwerk, maar biedt meer van hetzelfde. Alleen op het gebied van de end game heeft ontwikkelaar Massive echt goede stappen gezet en dat biedt hoop voor de toekomst van de game. Of je nou een fan van het eerste uur bent of een nieuwkomer binnen de serie, The Division 2 heeft voor iedere shooterfanaat een spannend avontuur klaarliggen.