The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me Review - Je kan inchecken maar of je nog wegkomt?

Seizoen één van The Dark Pictures Anthology loopt op zijn einde en sluit af met een knaller. De Devil In Me is het meest realistische, klassieke horrorverhaal in de serie tot nu toe. Maakt dit de game ook goed? Dat gaan we zien!

Het eerste seizoen van de horror gameserie onder de naam The Dark Pictures Anthology loopt ten einde. Wat startte in 2019 met Man of Medan komt nu tot een spetterend einde in The Devil in Me. Dat spetterende mag je gerust letterlijk nemen, Supermassive Games is niet vies van wat liters bloed hier en daar.

The Devil in Me is het meest realistische en meest 'standaard' horrorverhaal uit de serie tot nu toe. Waar Man of Medan op een spookschip plaatsvond, Little Hope een spookstad en House of Ashes een eeuwenoude, vervloekte tempel bezochten, vindt The Devil in Me plaats in een afgelegen hotel. De game heeft dan ook grote parallellen met klassiekers als de film Cabin in the Woods en de games Until Dawn en The Quarry.

De diverse delen uit de Dark Pictures Anthology hebben een aantal elementen gemeen, die ook in The Devil in Me terugkomen. Elk deel wordt begeleid door The Curator, die de inleiding verzorgt en de voortgang regelmatig becommentarieert.

De games zijn stuk voor stuk horrorverhalen waarbij de speler alleen of in co-op keuzes kan maken voor de verschillende hoofdpersonen. In elk verhaal figureert een team van vijf personen die een onderlinge relatie hebben, en die je kan verstevigen of juist kan verzwakken. Elke keuze die je maakt heeft mogelijk invloed op de voortgang van het verhaal en kan het verschil zijn tussen leven en dood voor je hoofdpersonen.

Op belangrijke momenten kan je Quick Time Events voorgeschoteld krijgen, waarbij het falen hiervan ook weer gevolgen kan hebben, soms met een dodelijke afloop. Naast her verhaal kent elke game een groot aantal geheime scenes, verborgen munten om te verzamelen en veel documenten die het verhaal meer achtergrond geven. In elke game is het de bedoeling zo veel mogelijk teamleden te laten overleven, hoewel er ook een beloning (trophy/achievement) gegeven wordt als geen enkel teamlid het overleeft.

Zoals elk deel start The Devil in Me met een proloog. Hierin zien we H. H. Holmes, de eerste gedocumenteerde seriemoordenaar van de Verenigde Staten, die in zijn hotel een pas getrouwd echtpaar ontvangt. Raak niet te gehecht aan het echtpaar, traditiegetrouw loopt het met hen niet bepaald goed af. Holmes heeft zijn hotel volledig verbouwd en er een heus hotel-des-doods van gemaakt.

Na deze introductie zit de sfeer er goed in en schakelen we door naar de huidige tijd. Ons team van dienst is een filmcrew van Lonnit Entertainment die true-crimes documentaires maakt maar die wel een flinke hit kunnen gebruiken. Je team wordt door ene Granthem Du’Met uitgenodigd om op een afgelegen eiland zijn hotel te bezoeken dat een replica vormt van het horror-hotel van Holmes. Al snel blijkt het hotel van Du'Met meer gemeen te hebben met het originele hotel van Holmes dan alleen de buitenkant en moeten de crewleden vrezen voor hun leven.

Du'Met heeft kosten nog moeite gespaard om het hotel om te vormen tot een heus moordkasteel waarin spaarzaam verlichte gangen toegang geven tot diverse locaties die bevolkt worden door creepy animatronics. Het hotel is groot van opzet, waardoor het ruimte biedt aan een bar, toneel, zwembad en restaurant, maar -naar later blijkt- ook aan wat minder vrolijke locaties als een eigen abattoir.

Voelt de locatie al creepy aan, dan wordt dat versterkt doordat hun host zich uit de voeten lijkt te hebben gemaakt en plotsklaps de buitendeur gebarricadeerd blijkt. Vanaf dat moment verandert het verblijf van het team in een echt nachtmerrie en een gevecht tegen de alomtegenwoordige Du'Met die niet alleen zelf, maar ook het hotel tegen hen kan gebruiken.

Het verhaal van The Devil in Me wordt goed verteld en de spanning wordt gaandeweg mooi opgebouwd. je kan zien dat Supermassive geleerd heeft van eerdere delen en zich de kritiek daarop heeft aangetrokken. The Devil in Me is vrij traditioneel, maar dat komt de game eigenlijk alleen maar ten goede. Hier geen bovennatuurlijke elementen die de geloofwaardigheid ondergraven, maar een verhaal dat (theoretisch dan) echt gebeurd zou kunnen zijn.

Hoewel velen de QTEs uit de eerdere delen verfoeien, heeft Supermassive ze hier nog niet helemaal weg weten te poetsen. Om ze toch wat dragelijker te maken worden ze nu van tevoren aangekondigd en zijn ze over het algemeen niet al te moeilijk. Je hoeft dus tijdens een tussen-scene niet constant met je controller paraat te zitten 'voor het geval dat'.

De nadruk ligt op de keuzes die je maakt, zowel in de onderlinge gesprekken, als in hoe je de valstrikken probeert te overleven. Als twee teamleden in een separate kamer opgesloten zitten en de lucht er langzaam uit gezogen wordt, wie laat je leven en wie offer je op? Of maak je geen enkele keuze, met het risico dat beide stikken? Het zijn vooral deze momenten waarop de stress omhoog schiet terwijl de tijdsbalk hard terugloopt.

De game wisselt stressmomenten af met ruime rustiger periodes waarin de teamleden, in verschillende samenstellingen, zich een weg door het hotel moeten banen.

De gemaskerde Du'Met ontpopt zich tot een soort onstopbare tank, die de verschillende teamleden constant op de huid zit. Hij duikt overal en nergens op en kan ook nog eens het hotel zelf tegen onze helden gebruiken. Pas na zo'n zeven uur weet je hoe het afloopt met het team en wie het overleefd heeft.

Du'Met zelf is misschien wel de zwakste schakel van The Devil in Me. Hij is letterlijk alom vertegenwoordigd, zelfs als de crewleden van elkaar gescheiden zijn en elk voor zich een route naar de veiligheid moeten zien te vinden is hij een constante bedreiging. Wie even nadenkt weet dat zélfs Du'Met niet op meerdere plekken tegelijk kan zijn en bovendien duikt hij steeds op plekken op waar hij fysiek nog niet kan wezen.

Als we dan toch met kritiek bezig zijn: soms merk je dat de personages, en dit gebeurt vooral bij de dames, niet lekker samensmelten met de achtergrond. Doordat ze wat piekerig haar hebben hebben ze een aura om zich heen waar de achtergrond niet overal even 'vaag' is, waardoor net echt te duidelijk waar het karaktermodel ophoudt. Het is een klein ding, maar dit kan je soms net even uit de sfeer van de game halen. Hetzelfde gebeurt soms met pop-ups van licht als je net nieuwe ruimte binnenloopt. Het is niet super storend, maar komt nét even niet helemaal afgewerkt over.

The Devil in Me is een passend slot van het eerste seizoen van deze anthology. Met een sterk, geloofwaardig verhaal, minder QTEs en een uitgebreider verhaal waarin ook tijd is voor het uitbouwen van de onderlinge relaties, is The Devil in Me het sterkste deel in de serie tot nu toe. Supermassive bewijst dat het goed is in het vertellen van een spannend verhaal en steeds beter wordt in de manier waarop. Na dit eerste seizoen kijken we alweer uit naar wat het tweede seizoen ons gaat brengen.