Tears to Tiara 2 Heir of the Overlord Review

Porno. Zo, we hebben je aandacht. Niet zomaar beginnen we op deze manier. Dit prikkelende woord is onlosmakelijk verbonden met spelstudio Atlas. In hun bijna tien jaar oude RPG 'Tears to Tiara' stond seks immers centraal. De controversiële titel zag in Europa nooit het levenslicht, maar diens opvolger – Tears to Tiara 2 - doet dat wel.

Toegegeven, in Tears to Tiara 2: Heir of the Overlord voert pornografisch materiaal niet meer de boventoon. Enkele scènes tonen weliswaar referenties naar het origineel, maar voor het tweede deel ging de aandacht van de makers volledig uit naar het vertellen van een gelaagd en overtuigend verhaal. Sterker nog, er zit stiekem meer verhaal dan game in Tears to Tiara 2. De Japanse turn-based role-playing game is daardoor zeker niet voor iedereen weggelegd.

We durven zelfs wel te stellen dat Tears to Tiara 2 één van de minst toegankelijke games is die we ooit hebben gespeeld. Nu zijn Japanse rpg’s altijd al voor een niché markt bestemd geweest, maar met deze game nemen de makers pas echt een risico door hem op de Westerse markt uit te brengen. Het verhaal neemt ten slotte alle tijd om op gang te komen. Soms ben je zelfs twee uur onafgebroken teksten aan het lezen en naar stillistische karakters aan het staren.

Hoewel Tears to Tiara 2 in alles uitstraalt dat het gemaakt is in het land van de rijzende zon (de animé personages, de karakteristieke stijl), neemt het spel je mee naar het Westen van Europa, naar de hoogtijdagen van het Romeinse Rijk. De inwoners van het Spaanse ‘Hispanic’ worden door soldaten al jaren onderdrukt, nadat de leiders van het land in een grootse veldslag verslagen werden. Hoofdpersoon Hamil verloor zijn vader in die strijd en zint nog steeds op wraak.

Zijn drang om zijn vader te revancheren is er, maar die wordt eigenlijk geheel ondergesneeuwd door zijn angst en onnozelheid. De mensen verwachten dat Hamil ooit opstaat en het volk op sleeptouw neemt, maar daar lijkt niets van terecht te komen. Dat blijkt meteen tijdens de introductie van het verhaal: hij moet als dwangarbeid een tempel afbreken en heeft daar de grootste moeite mee. Niet alleen omdat de tempel niet aansluit bij het geloof van het volk, maar ook omdat hij er gewoon niets van kan.

Als Hamil plotseling een hoop stenen laat vallen, krijgt hij tientallen zweepslagen van het meedogenloze leger. Alhier wordt duidelijk hoeveel bezieling en emotie de stemacteurs in hun personages hebben gestopt. Tears to Tiara 2 bevat helaas alleen Japanse audio, maar die is zó overtuigend dat dat eigenlijk zelden stoort. De bonte verzameling van personages waar je mee kennismaakt maakt diepe indruk: alle karakters hebben iets eigens en zijn op een verbluffend sterke manier ingesproken. Het verhaal in Tears of Tiara 2 komt daardoor echt tot leven.

Het omslagpunt in het verhaal volgt na een aantal uur en maakt erg indruk. Langzamerhand zien we Hamil van een schuchtere, onzekere jongen veranderen tot een veerkrachtige jongeman met een wil, zonder dat het cliché overkomt. Dit komt voornamelijk dankzij de sterk geschreven dialogen en door het feit dat alles is ingesproken. Gelukkig maar, want het is in Tears to Tiara II voornamelijk lezen en dan is het handig dat de teksten nog ondersteund worden door stemmen.

Steeds meer naarmate je verder komt, ontvouwt het verhaal zich tot een gelaagd drama. We krijgen inzicht in de godsdienst van de bewoners van Hispanic, die voor hen levensbepalend is. We zien boeiende en intrigerende discussies tussen de hoofdpersonages waar moeilijk een ‘winnaar’ uit valt te kiezen. Hun argumenten en normen en waarden maken zo’n indruk dat het niet uitmaakt of je het nu wel of niet met ze eens bent.

Neemt niet weg dat het toch vooral lappen tekst blijven waar je je door heen moet ziet te worstelen. Het helpt om Tears to Tiara II niet als een game te zien, maar als een visuele strip. Helaas helpt het niet dat de stijl nogal simplistisch is en strookt met andere segmenten in de game. Tijdens gevechten hebben de personages een ietwat ludieke uitstraling, met belachelijk grote hoofden en kleine ledematen. Deze stijl strookt nogal met de ‘verhaalscenes’, waar de personages wel overtuigend geanimeerd zijn.

Het ironische is dat Tears to Tiara 2 het minst overtuigt als er daadwerkelijk gameplay komt kijken. Speltechnisch is een vergelijking met Final Fantasy Tactics snel gemaakt, maar eenzelfde diepgang of uitdaging ontbreekt. Ook hier vinden de gevechten plaats in vierhoekige arena’s waarbij je om beurten je karakters kunt bewegen en acties kunt laten uitvoeren. Je soldaten variëren van zwaardvechters, magiërs tot boogschutters en dus moet je deze tactisch plaatsen op het speelveld.

Erg uitdagend wordt het echter allemaal niet. De aanpak van je vijanden is na een paar gevechten te makkelijk te doorgronden, geheel te wijten aan de beperkte kunstmatige intelligentie. Als je personage op de één of andere manier toch het loodje legt, dan kun je via de terugspoelknop die fatale beurt opnieuw doen. De makers proberen hiermee te voorkomen dat Tears to Tiara 2 langdradig wordt, aangezien je al uren bezig bent met het lezen van teksten.

Tears to Tiara 2 is moeilijk om van een eerlijke beoordeling te voorzien. Puur als verhaal mag het zich makkelijk meten met de beste Ghibli-films. Beoordelen we de game als rpg, dan laat het te veel steken vallen om vergeleken te worden met de concurrentie. Hierdoor zal Tears to Tiara 2 lang niet iedereen aanspreken, zelfs niet de grootste fans van het genre. Wie wel een lange adem heeft en zichzelf makkelijk kan verliezen in een gelaagd verhaal in een overtuigende wereld, is hier aan het goede adres.