Tales of Berseria Review - Laat zich van de duistere kant zien

De Tales of-serie gaat al een flinke tijd mee in het gameslandschap en wordt vaak in één adem genoemd met series als Final Fantasy, Dragon Quest en Megami Tensei. De nieuwste telg in de serie, Tales of Berseria, is net uit, maar kan die zich met de groten meten? Lees het in onze Tales of Berseria Review.

Tales of Beseria speelt zich af in de wereld van Desolation, jaren voordat de gebeurtenissen in Tales of Zestiria zich afspelen. In een korte introductie leren we Velvet en haar broertje Laphicet kennen, die vluchten voor Daemons die hun dorp aanvallen. Gelukkig is hun zwager Arthur, een Exorcist, ter plekke om af te rekenen met de bezeten mensen. Bij de aanval komt wel de zus van Velvet, Arthur’s vrouw, om het leven.

Drie jaar later is Velvet een volleerd jager geworden, door de trainingen van Arthur. Laphicet blijkt een briljant kind te zijn, maar is aan het bed genageld door een ziekte die hem blijft treffen. Alles lijkt goed te gaan in het dorp, totdat de maan in een bloedrode kleur verandert en de bewoners van het dorp stuk voor stuk veranderen in Daemons.

Ondanks haar vechtkunsten kan Velvet niks uithalen tegen de demonen, want enkel Exorcists kunnen schade tegen de behaarde wezens aanrichten. Arthur besluit echter over te gaan op extreme maatregelen, en offert Laphicet op om de poort van de Hel te sluiten en voor altijd af te rekenen met de demonen. Bij haar poging om Arthur te stoppen, wordt Velvet geïnfecteerd met het demonenvirus en raakt ze zwaargewond.

Drie jaar lang zit Velvet opgesloten en is Arthur ondertussen een nationale held geworden. De 19-jarige ‘demoon’ heeft echter nog maar één doel voor ogen in het leven, en dat is om af te rekenen met de man die alles van haar heeft afgepakt.

Zoals we van de Tales of-serie gewend zijn, duurt het niet lang voordat Velvet meerdere kleurrijke personages ontmoet, die zich om persoonlijke redenen aansluiten bij haar zaak. Zo ontmoet ze bij haar ontsnapping de Daemon Rokurou Rangetsu, een samurai die vindt dat hij bij Velvet in het krijt staat en die zijn leven voor haar zou geven. Elk party member heeft een eigen persoonlijkheid en ze verschillen behoorlijk van elkaar, al hadden bepaalde personages wel iets minder extreem gemogen. Of het volume van hun stem mocht wat terug worden gedraaid.

Maar ook de andere personages die Velvet op haar weg tegenkomt, zijn goed doordacht. De motieven zijn niet altijd even duidelijk en met de gespannen sfeer die in het land heerst, lijkt iedereen elkaar te wantrouwen. Of iemand een Daemon is, valt niet altijd te zien op het eerste gezicht en de Exorcists zijn veranderd in een extremistische groep, vergelijkbaar met de Spaanse Inquisitie.

Tales of Berseria is dan ook een behoorlijk duistere game, helemaal vergeleken met de rest van de Tales of-serie. Velvet is een personage dat het moeilijk vindt om de balans te houden tussen redelijkheid enerzijds en pure haat anderzijds. Ze deinst er niet voor terug om grote groepen mensen op te offeren om haar eigen doel te bereiken. Het is daardoor soms moeilijk om je met Velvet te binden, maar ze is wel een zeer interessant en onvoorspelbaar karakter.

Uiteraard komen Velvet en haar metgezellen talloze vijanden op hun pad tegen, die met de grond klein gemaakt moeten worden. Het vechtsysteem is in grote lijnen vergelijkbaar met de andere delen, maar Tales of Berseria heeft wel de nodige veranderingen aangebracht.

Met de standaard-knoppen (kruisje, rondje, vierkantje en driehoekje) kan Velvet aanvallen uitvoeren, die je zelf aan de knoppen kan toebedelen. Elke combo bestaat uit vier aanvallen, die naar hartelust met elkaar gemixt kunnen worden. Aanvallen, blokkeren en ontwijken kost een bepaalde hoeveelheid aan Soul Gates, die langzaam aanvullen als je geen actie uitvoert. Zijn je Soul Gates leeg, dan zijn je aanvallen zwakker en kunnen ze makkelijker onderbroken worden.

Om ervoor te zorgen dat dat niet of minder vaak gebeurt, is het van belang om bepaalde combo’s goed te gebruiken. Eén aanval zorgt er bijvoorbeeld voor dat een vijand gestund wordt, of in vuur en vlam vliegt. Als één van deze speciale interacties succesvol wordt uitgevoerd, krijg je er een extra Soul Gate bij, met een maximum van vijf. Ook het verslaan van een vijand zorgt gegarandeerd voor een extra Soul Gate.

Daar blijft het echter niet bij, want Velvet kan met haar demonenarm een Break Soul, een extreem krachtige aanval, uitvoeren en haar combo verlengen. De prijs van die aanval is één van je Soul Gates die er juist bij het slachtoffer bijkomt. Het gevechtssysteem is daarmee een tactisch spel, waarbij je goed moet timen met aanvallen, maar ook een gok kan wagen met Break Soul. Gaat dat mis, dan kan het alleen wel het verschil betekenen tussen het leven en de dood.

Japanse RPG’s staan bekend om hun iconische, georkestreerde muziek en Tales of Berseria is daar geen uitzondering op. Componist Motoi Sakuraba is al verantwoordelijk geweest voor flink wat muziek in de Tales of-serie en heeft voor Tales of Berseria een mix gemaakt van idyllische, rustgevende tonen, afgewisseld met ruige rock-muziek die past bij de duistere sfeer van de game. Toch stammen andere geluidseffecten, zoals het oppakken van voorwerpen, nog uit de vorige eeuw en zijn die wel een keertje toe aan vervanging.

Ook de graphics van Tales of Berseria kunnen een oppoetsbeurt gebruiken, al is het enigszins te begrijpen als je naar de releaselijst kijkt. Hoewel Tales of Berseria hier in Europa enkel uitkomt voor de PlayStation 4 en PC, wordt de game in Japan ook uitgebracht op de PlayStation 3. Pas vanaf de volgende game zal de serie helemaal overgaan op current-gen.

Het probleem van Tales of Berseria zit hem ook niet zozeer in de personages, want die zien er met het cel-shaded stijltje zeer goed en gedetailleerd uit, maar in de 3D-geanimeerde omgevingen. Ze zijn flets, niet altijd even scherp en bovenal repetitief. In sommige gebieden zou je de weg kwijtraken, als je niet linksboven in het scherm een mini-map had. Voor de rest zit het met de laadtijden en de framerate meer dan goed, maar toch blijven de saaie omgevingen constant knagen.

Als Tales of Berseria ons één gevoel heeft bezorgd, dan is het wel verrassing. De serie is altijd relatief veilig gebleven qua verhaal en personages, maar de 16de titel in de serie is behoorlijk duister en zelfs de protagonist is geen lieverdje. Ook het gevechtssysteem is op een goede wijze veranderd, de muziek is prachtig en natuurlijk kan je tientallen uren kwijt in het verhaal. Toch is de serie zeker toe aan een oppoetsbeurt en als de volgende keer het steevast irritante personage eruit wordt gelaten, zullen wij daar geen traan om laten.