Star Hammer The Vanguard Prophecy Review - Geduld is een schone zaak

Moe van extreem hectische games en de continue noodzaak om beslissingen te blijven maken? Star Hammer is wellicht een uitkomst. Neem de tijd om een sluw aanvalsplan te bedenken in deze tactische space strategy game. In deze Star Hammer The Vanguard Prophecy review kom je erachter of jij het ook in je hebt om admiraal van een oorlogsvloot te zijn!

Voor slechts 20 euro kun je Star Hammer: The Vanguard Prophecy op Steam aanschaffen. Een bescheiden prijs, maar verwacht ook niet te veel van deze game.

Star Hammer is een turn-based game. Fans van het genre weten wat dit inhoudt, namelijk dat er nog geen actie plaatsvindt totdat je instructies hebt gegeven die tijdens jouw beurt in real time uit worden gevoerd. In Star Hammer geef je instructies aan de ruimteschepen in een vloot. Je bent de Commander die aan Naval Strike Group 7 leiding geeft, en een buitenaardse invasie moet tegenhouden.

Deze zogeheten Nautilid bedreigen de mensheid ergens nadat in de 22ste eeuw de aarde onbewoonbaar is geworden. Verwacht niet te veel van het verhaal. Eigenlijk mag je zelfs heel weinig van het verhaal verwachten. Er is veel moeite gestoken in uitgebreide dialogen tussen verschillende militairen die te maken hebben met de oorlogsvloot, maar is nergens van voice-acting gebruik gemaakt.

Waarom niet? Bij elke missie die je speelt komen er lappen aan tekst voorbij over wat je nu eigenlijk aan het doen bent in die missie. Aan het begin van de missie, tijdens de battles, na de battles, tussen de missies door, een overdaad. In het begin probeer je het nog te volgen maar het uiteindelijk geef je het op want het is toch niet boeiend.

Er zijn zo'n 60 missies te spelen, die uiteindelijk vrij veel op elkaar lijken. Door defensief of juist agressief te spelen kun je een andere uitkomst van het verhaal unlocken. Je kunt in een eerste playthrough na 30 missies het einde halen. Zoals je in de vorige alinea kunt lezen is het niet zo aanlokkelijk om je echt bezig te houden met het wel en wee van The Second Contact War.

De gameplay zelf was echter verrassend leuk. In het begin heb je enkele schepen onder je hoede, en word je met een paar makkelijke gevechten langzaam meester gemaakt in het tactisch nadenken. Voordat je beurt begint kun je verschillende type schepen een kant op sturen. Maximaal een handjevol schepen lijkt weinig werk om te bedienen, maar de combat gaat vrij diep.

Zo heb je de wat kleinere maar snelle en wendbare Raiders, die verder kunnen vliegen en projectielen van de tegenstander vaak kunnen ontwijken. Je wilt deze schepen dan ook inzetten om het buitenaardse rapaille van de onderkant of de bovenkant te raken, want daar is hun schild zwakker. Ondertussen moet je je Frigate op zo'n manier manouvreren dat het z'n boordkanonnen kan gebruiken.

Je hebt continu te maken met tactische beslissingen: gebruik je auto-fire of pak je de vijand met de meeste health aan? Gaat er meer energie naar je schilden, motoren, of wapens? Wanneer repareer je je schepen, wetende dat ze dan een tijdje buiten gebruik zijn? Zodra je je keuzes gemaakt hebt druk je op enter en zie je hoe de volgende 15 seconden van de strijd uitpakt.

Bovenstaande is erg leuk om te doen, en elke keer als je een juiste tactische beslissing maakt gaat die dopamine-teller in je brein omhoog. Het voelt goed om admiraal te zijn! Je kunt de battles ook pauzeren en terugspoelen, om nog een keer te zien hoe jouw anti-missile afweer een vijandelijk projectiel voortijdig doet ontploffen.

De schepen zijn daarnaast mooi vormgegeven. Niet bijzonder gedetailleerd, maar wel fraai ontworpen. Ook de achtergrond is lekker spacy met kleurige nevels en af en toe een ruimtestation of een asteroide-gordel. Er zit echter weinig variatie in de levels, waardoor de missies erg op elkaar gaan lijken.

Je unlockt nieuwe schepen, maar uiteindelijk zijn er maar zes verschillende type slagschepen. Aan de karige kant, maar genoeg voor de tactische diepgang die het spel ambieert. Toch is er buiten de eentonige battles niet veel te doen, en zijn de grotere battles af en toe wat chaotisch.

Waar het gebrek aan variatie vooral parten speelt is de muziek. Ongelofelijk dat om de paar minuten het loopje opnieuw begint. In het begin is het opzwepende orkestrale deuntje nog wel leuk, maar als je het 11 keer voorbij hoort komen in een missie van 35 minuten begint het te vervelen. Eigen muziek opzetten dus, en je hebt sowieso een flinke dosis geduld nodig om ver te komen in Star Hammer.

Een gemiste kans van epische proporties is de multiplayer, die schittert door afwezigheid. De repetitieve missies zouden zowaar niet zo belangrijk zijn als deze game multiplayer had. Nu strijd je tegen een vaag alien ras en af en toe tegen menselijke rebellen, maar hoe vet zou het zijn als iemand anders die aliens bestuurt?

Ze hebben totaal verschillende schepen, verdeeld in andere klassen. Het lijkt haast wel of ontwikkelaar Black Lab Games deze aspecten achterhoudt voor een eventuele opvolger. Voor nu is het echter een gevalletje helaas pindakaas, en mogen we onzelf vermaken door enen en nullen te verslaan.

Zeer teleurstellend, want met een extra faction om mee te spelen en een menselijke tegenstander om je skills mee te oefenen zou dit een turn based tactical topper zijn geweest. Speel je liever in je eentje dan is er niets aan de hand, je kunt je fantasie om Captain Jean-Luc Picard te zijn voor maar 20 euro deels laten uitkomen!

Een slap verhaal verpakt in eindeloze lappen tekst is jammer, maar wordt gecompenseerd door de pittige gameplay. Dit vereist nadenkwerk en blijft een tijdje lang leuk. Het gebrek aan variatie in de battles en vooral in de muziek gaat echter vervelen, ondanks de prima graphics. Buitengewoon teleurstellend is dat er blijkbaar geen mogelijkheid, geld of tijd was om een mulitplayer modus toe te voegen aan een spel dat daar gewoon om schreeuwt.