Splatoon Review - De meest unieke shooter in tijden

Het is tijd om vies te worden, want we konden eindelijk aan de slag met Splatoon. Komt deze vrolijke third-person shooter van Nintendo goed uit de verf? Lees het in de Splatoon Review!

Splatoon is één van de weinige grote zomergames van Nintendo, dus de game heeft aan veel verwachtingen te voldoen. De wereld kon een tijdje geleden al massaal kennismaken met deze nieuwe game tijdens de Global Testfire, maar nu is het tijd voor de real deal.

In de wereld van Splatoon bestuur je een Inkling, een soort inktvis/mens hybride. De Inklings zijn geobsedeerd met verf, met als resultaat dat ze het grootste deel van hun tijd doorbrengen met het bespuiten van de grond met dat spul. Een origineel concept, maar weet Nintendo deze originaliteit ook door te zetten in een volwaardige single- en multiplayergame?

In de singleplayer van Splatoon neem je het op tegen de octolings, de gezworen aardsrivalen van de Inklings. Deze achtarmige slechterikken hebben de energie gestolen van de Inklings, en het is jouw taak om ze terug te krijgen. Dit doe je door 25 levels te doorkruisen en de Octolings allemaal een kopje kleiner te maken.

Deze levels zijn allemaal ingericht als een soort mix tussen een Super Mario Galaxy level en een hindernisbaan. Je springt van platform naar platform met allerlei (vooral visueel) creatieve vijanden en obstakels. De singleplayer fungeert op deze manier meer als een introductie van hoe Splatoon werkt, dan een volwaardig verhaal of campaign. Je zou het de boot camp voor de uiteindelijke missie kunnen noemen.

Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Maar als je een epische confrontatie tussen goed en kwaad verwachtte; die zal je hier niet vinden. Dat neemt niet weg dat de singleplayer wel leuk is om te spelen. Uitdagend is het alleen niet, en de verschillende verzamelobjecten in de vorm van sunken scrolls die verstopt zitten in alle levels zijn makkelijk te vinden en leveren je uiteindelijk helemaal niets op in de multiplayer.

Uiteindelijk maakt dit niet bijster veel uit, want het draait natuurlijk allemaal om de multiplayer. Dit is waar Splatoon écht laat zien wat hij kan. We zullen het maar heel simpel zeggen: Splatoon is een retestrakke, chaotische shooter geworden. En dat zonder ‘echte’ wapens!

Vanaf het moment dat je de eerste stappen zet in de wereld van Splatoon is het al meteen duidelijk: Splatoon is visueel schitterend. De contrasterende verfkleuren spatten (ha-ha) werkelijk van het scherm af. Ja, er zijn hier en daar wat wazige textures. Maar het geheel ziet er zó vrolijk en kleurrijk uit, dat dit te overzien valt.

De game heeft een soort Jet Set Radio urban skater stijltje, iets wat je tegenwoordig niet tot nauwelijks meer terugziet in games. Denk aan de binnenstad van Tokio gemixt met een skatepark. Combineer dat met een lekkere punk-achtige soundtrack en we hebben een game waar over de presentatie echt niets te klagen valt.

In de normale online multiplayer speel je vier tegen vier de turf war modus. Hier is het doel simpel: zo veel mogelijk van de grond bedekken met verf voordat de tijd om is. Een belachelijk simpel concept, maar ó zo leuk in de uitvoering.

Potjes Splatoon zijn razendsnel, chaotisch en bovenal intens. Laat je niet beetnemen door zijn kindvriendelijke uiterlijk, want daaronder schuilt namelijk een ontzettend competitieve game. Splatoon doet het echt niet onder voor andere third person shooters.

In het begin worstel je nog wel even met de besturing, want de enige optie is de Wii U Gamepad en de gyro controls. In andere woorden: de controller op en neer kantelen om te richten. Dit werkt voor de singleplayer nog redelijk goed, maar online is dit toch echt niet precies genoeg. Snel wisselen naar richten met de pookjes dus.

De grootste overwinning van Splatoon is dat de competitiviteit, het ook een game is die door iedereen gespeeld kan worden. Het doel is tenslotte niet elkaar afmaken, maar om de grond te verven. Dit betekent dat zelfs wanneer je normaal gesproken niks bakt van een shooter, je nog steeds punten kan scoren en goed kan zijn in Splatoon. Petje af voor Nintendo!

Splatoon wordt zelfs na tig matches niet saai. Dit komt namelijk vooral door alle verschillende wapens en aanpassingen die je kunt maken aan je personage. Splatoon steelt stiekem wat ideetjes van Call of Duty door je na elke match te laten levelen. Hiermee krijg je de mogelijkheid nieuwe wapens en kleding te kopen.

Elk kledingstuk geeft je, naast wat cosmetische veranderingen, een aantal bonussen. Deze bonussen zijn voor elk stuk anders, en ze zijn ook nog eens individueel te levelen. Aan de andere hand zijn de wapens gevarieerd. Elk van de schiettuigen heeft zijn eigen speelstijl met varianten op de standaard shotguns, snipers en assault rifles.

Hoewel Splatoon een soort skate vibe heeft, hoef je niet te grinden (snap je?) Je krijgt nooit het gevoel dat je urenlang bezig bent met matches voor een beetje geld of ervaring. Razendsnel gaat het natuurlijk ook niet, maar de snelheid ligt op een bevredigend niveau.

Ook qua wapenbalans zit het snor. Ondanks claims van gamers dat de verfroller het beste wapen in de game zou zijn, ontdekten wij dat dit niet het geval is. In de loop van het spel speel je steeds meer wapens met met elk zijn eigen functie, sterkte en zwakte. Er is dus niet duidelijk één superieur wapen dat iedereen gebruikt.

Onze grootste angst was dat Splatoon met de enigszins beperkte modi snel saai wordt. Gelukkig is dit niet het geval. Dit komt voor het grootste gedeelte omdat de speelvelden goed ontworpen zijn, maar vooral omdat een potje Splatoon maar van korte duur is. De game laat je altijd snakken naar meer. “Nog één potje!”

Als je eenmaal level 10 hebt bereikt, worden de deuren van de ranked modus geopend. Hier speel je in plaats van turf war een andere modus genaamd splat zones, meer een soort king of the hill. We zouden graag deze modus gespeeld hebben, maar omdat we de game voor de release speelden was er hier niemand online.

Hoewel de normale turf war modus lekker weg speelt, laat het uiteindelijk nog een beetje te wensen over. Standaard modi als team deathmatch of capture the flag zijn niet aanwezig, dus we moeten het voorlopig doen met de twee enige modi. Daarnaast is het aantal maps om op te spelen wel heel erg karig. We hopen daarom ook echt dat Nintendo Splatoon blijft ondersteunen met DLC, om spelers langer dan een paar maanden vast te houden.

Online is er dus grotendeels veel plezier te beleven. Toch is het enigszins jammer dat Splatoon qua lokale multiplayer een steek laat vallen. De enige beschikbare modus is één tegen één, met een speler op de Wii U Gamepad en eentje op de Televisie. Iedereen die hoopte op een soort GoldenEye 007 lokale multiplayer komt dus van een koude kermis thuis.

We hopen dat Nintendo deze game blijft ondersteunen met (gratis?) DLC. Meer modi, maps en wapens zouden een toffe game nóg toffer maken. Je hoeft je alleen geen zorgen te maken, want zelfs zonder is Splatoon nog steeds de moeite waard.

Als er een game is die je Wii U deze zomer verdient, dan is het Splatoon wel. Nintendo heeft het voor elkaar gekregen een uniek concept uit te werken tot een volwaardige, leuke third person shooter. Een leukere shooter op de Wii U bestaat simpelweg niet!