Skyshine's Bedlam Review - is het Fallout op wielen?

Als de makers van de originele Fallout zeggen dat je game Fallout op wielen is, dan zijn de verwachtingen meteen heel hoog. En lukt het Bedlam om deze verwachtingen werkelijk te maken?

Na vele honderden mutanten, robots, cyborgs en plunderaars te hebben vermoord in de wereld van Skyshine's Bedlam is het eindpunt van de reis bijna in zicht. De poorten van de Aztec City lonken en de harten bonken van verlangen om deze stad der legendes binnen te gaan, maar op dat moment worden we gestopt door een moordlustige robot die het niet zo heeft op mensen. Na een kort en hevig gevecht zijn we genoodzaakt om ons gewonnen te geven.

We zullen Aztec City nooit bereiken.

Dat is een kleine samenvatting van hoe het voelt om Skyshine’s Bedlam te spelen: af en toe heel erg belonend, maar meestal heel lastig. Als je er echter eenmaal gewend bent aan de controls en als je alle do’s en dont's kent, dan is Bedlam heel wat makkelijker dan eerst. Dat betekent echter niet dat de game makkelijk wordt, o nee, Bedlam laat je werken voor je geld. Als je eenmaal denkt dat je alles wat de game voor je in petto heeft nu wel hebt gehad komt de game met vijanden die drie keer zo sterk zijn. Overmoedigheid wordt niet beloond.

review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201509/skyshines-bedlam-elites.jpg" />

Gelukkig heeft Bedlam ook nog speciale troepen die je kunt overhalen om aan jouw kant te vechten: de Elites Ze zijn lastig te verslaan, maar als ze eenmaal aan jouw kant staan, dan weet je dat ze al die moeite meer dan waard zijn geweest. Heb je het gevoel dat het je met deze Elites iets te makkelijk afgaat, dan moet je het opeens tegen King Viscera (bad guy) opnemen en dan blijkt dat de Elites waarvan jij dacht dat ze zo OP waren eigenlijk best zwak zijn.

De controls zijn redelijk voor de hand liggend en ze zijn voor iedereen makkelijk te begrijpen. Zelfs de meest ongetrainde spelers zullen de controls al snel onder de knie hebben. Als je na enige tijd het gevoel hebt dat het je een beetje te makkelijk afgaat heb je altijd nog Bedlam mode, waarin je geen informatie krijgt over hoeveel damage je veroorzaakt en waarin de gevechten nog moeilijker zijn dan voorheen.

Een van de andere onderdelen van de game die geweldig is, is de artstyle van de game. De getekende kaarten, personages en arena’s sluiten nauw aan bij de muziek van de game. Af en toe wordt diezelfde muziek wel een beetje vervelend als je er achter komt dat de vechtmuziek gewoon de hele tijd op herhalen staat, maar de eerste vijftig keer merk je dat nog niet echt.

Doordat het grootste deel van de game getekend is voelt het wel een beetje raar als je van de 2D van de wereldkaart naar de 3D van de arena’s gaat. Gelukkig hebben de ontwikkelaars hieraan gedacht en hebben ze de camera vastgezet op een punt waarmee je het hele speelveld kan overzien, daardoor is de overgang iets minder groot en is het wat makkelijker om hier aan te wennen.

De vastgezette camera zal heel goed van pas komen bij de vele willekeurig gegenereede ontmoetingende waar de game vol mee zit, hierdoor kun je hem honderden keren spelen zonder dat je precies weet wat er gaat gebeuren. Dit zorgt ervoor dat je elke keer dat je sterft gelijk weer opnieuw wilt beginnen om te kijken wat Bedlam je deze keer weer te bieden heeft. Doordat alle ontmoetingen willekeurig gegenereed zijn ligt het verhaal er niet heel dik bovenop en het kan zo zijn dat je vergeet waarom je ook alweer naar Aztec City op zoek bent.

Dit komt ook deels doordat alle dialogen weergegeven worden in de stijl van Oregon Trail waardoor je ze al snel overslaat om eindelijk te weten wat deze NPC wil. Dit is jammer omdat je het gevoel krijgt dat je een heel groot deel van het verhaal mist. De vele kleurrijke personages die zo prachtig uitgebeeld zijn door gedetailleerde tekeningen verliezen al hun flair doordat al hun gesprekken overgebracht worden door deze ouderwetse manier van storytelling.

Al met al heeft Skyshine met Bedlam een zeer kundige game neergezet. De keuze om alle dialogen via tekstvensters te laten verlopen is er een die moeilijk te begrijpe is, maar de game maakt het goed door het solide vechtsysteem en de goede muziek. Een game waarmee je vele uurtjes zoet kunt blijven als je goed tegen tekstvensters kan en je wel toe bent aan een uitdaging. En voor 20 euro is het een vermakelijke game. Maar is het, zoals sommigen beweren, Fallout op wielen? Daarop moet het antwoord jammer genoeg nee zijn.