Saints Row Review - Hersenloze hilariteit?

Saints Row is terug van weggeweest. De sandbox-reeks van Volition is na lange afwezigheid terug met een reboot die de krankzinnige toon van de eerdere delen moet doen vergeten. Een balans tussen humor en een serieus verhaal is wat Volition met de reboot wil brengen. In onze Saints Row review lees je of de studio is geslaagd.

In Saints Row breng je een bezoekje aan Santo Ileso, een fictieve stad die doet lijken alsof Las Vegas op de grens van Mexico en Texas ligt. De zuidwesterse stad en omliggende regionen is opgedeeld door drie rivaliserende groepen. Tussen de zogeheten Idols, Los Panteros en Marshal Defense Industries probeer jij als “The Boss” samen met drie van je huisgenoten een compleet nieuw misdaadimperium te bouwen: The Saints.

Het nieuwe criminele imperium opbouwen doe je niet alleen. Jouw personage woont namelijk samen met drie vrienden die allemaal net klaar lijken te zijn met de hoge school. Op Eli, de typische nerd van de groep, na heeft niemand alleen iets opgestoken tijdens de lessen.

Kevin is namelijk een DJ die met de criminele Idols samenwerkt, terwijl Neenah als monteur geniet van het sleutelen aan wagens van Los Panteros. Jouw personage daarentegen heeft niet bepaald een persoonlijkheid, want The Boss is alleen goed in het kapotschieten van alles en iedereen om hem heen.

Alleen Eli, Kevin en Neenah worden van kogels bespaard, want dat zijn immers je vrienden. Dat uit zich op toffe wijze in het verhaal en de relatie tussen de groep ondernemers vormt al snel het tofste onderdeel van het verhaal. Het is alleen treuriger dat de missies met het drietal grotendeels optioneel zijn.

Het hoofdverhaal van Saints Row geeft Eli, Kevin en Neenah net genoeg beeldtijd in de missies om hun namen te onthouden en datgene waar ze goed in zijn. De focus ligt verder vooral op grote explosies en over-de-top-scenario’s in een anderzijds saaie woestijn.

Dat komt vooral doordat de over-de-top-missies elkaar constant opvolgen. Als alles over de top is, is eigenlijk niets meer te gek en begint het allemaal een beetje te vervelen. Saints Row heeft dan ook een bijzonder slecht tempo. We zullen het verhaal niet weggegeven, maar ondergetekende stond met mond vol tanden toen hij ineens al bij de laatste missie van het verhaal was aangekomen.

Geen enkel moment van het verhaal voelt verdiend of geloofwaardig. Het is eerder alsof de schrijvers een idee hadden voor een verhaal en in bullet points opschreven wat er moest gebeuren om een begin, midden en einde te creëren. Er is geen sprankje geloofwaardigheid te vinden in het verhaal, terwijl serieusheid juist één van de belangrijkste aspecten moest worden.

Santo Ileso is daarnaast niet bepaald sexy met tal van woestijnvlaktes en woningen die doen denken aan Walter White’s huis uit Breaking Bad. Ook het gele filter dat doet vermoeden dat je in Mexico zit is aanwezig, tenzij je naar El Dorado afreist. Dit is het enige van de negen gebieden die wat lust voor het oog geeft doordat het aan Las Vegas doet denken.

Dat het verhaal tegenvalt, wil niet zeggen dat je je niet kunt vermaken in Santo Ileso. Er zijn tal van zijmissies, verzamelobjecten om je schuilplaats aan te kleden en criminal ventures waarmee je geld verdient om nieuwe wapens en kleding te kopen.

Laatstgenoemde is raadzaam om zo snel mogelijk uit te breiden, waardoor je een aantal verschillende soorten zijmissies vrijspeeld. Als je de criminal ventures links laat liggen, komt dat je namelijk duur te staan als je de game uit wil spelen. Dat voelt dan ook een beetje goedkoop als een manier om de speelduur wat op te rekken.

Wel helpen dit soort missies om je met het tofste aspect van de gameplay kennis te laten maken: het racen met wagens. Voltion heeft op knappe wijze het besturen van de verschillende soorten wagens heerlijk aan laten voelen. De ontwikkelaar verkondigde voor de release al dat dit een hoogtepunt moest zijn waarbij de vergelijking werd gemaakt met de film Baby Driver. Die belofte weet de ontwikkelaar zeker waar te maken!

Anderzijds is het third-person shooter-aspect van Saints Row weer teleurstellend. Op de normale moeilijkheidsgraad is het moeilijk om zelf te sterven, tenzij je te maken hebt met baasgevechten die oneerlijk aanvoelen. De bazen zijn eerder bullet sponges doordat je talloze magazijnen op ze los moet laten om ze naar de grond te werken.

Dat de game na de openingsmissies volledig via drop-in/drop-out multiplayer gespeeld kan worden, zorgt er wel voor dat je hier wat minder last van hebt. Het maakt de game er alleen niet veel moelijker op, al maakt dat niet zoveel uit als je de game co-op speelt. Dan staat hersenloos plezier voorop en dat is dan ook zeker te vinden.

Een ander onderdeel van Saints Row is het opbouwen van je criminele imperium en hoe je de Saints opbouwt en vormgeeft is vanaf het eerste moment aan de speler. Je schuilplaats is helemaal naar eigen smaak in te richten, net als hoe je wagens eruit zien en in welke kleren de Saints rondlopen. Daar begint het alleen niet mee.

Voordat je in de game duikt, kun je je eigen personage “The Boss” namelijk zelf alvast vorm geven. Volition schotelt een uitgebreide character creator voor waarin je vrij bent om ieder aspect van je personage aan te passen. Zelfs de symmetrie van je gezicht is in te stellen voor meer realisme.

Zo kun je jezelf namaken tot in het kleinste detail. Natuurlijk kun je jezelf ook wat flatteuzer maken door bijvoorbeeld een sixpack aan jezelf te geven en biceps waar zelfs de Dutch Giant jaloers op zou zijn. Het zou geen Saints Row zijn als de character creator niet over de top zou zijn en dat is gelukkig dan ook het geval.

Het systeem is zelfs zo uitgebreid, dat je ook je geslachtsdeel kan aanpassen. Wil je dat niet zien, dan is er ook een optie om een 18+ filter aan te zetten, zodat de boel gecensureerd wordt. Let alleen wel dat het gevolgen kan hebben als je te extreme keuzes maakt tijdens het maken van je personage. Bij het uitzetten van het filter crashte de game bij ons namelijk meteen.

Helaas was het niet de enige bug die Saints Row rijk is. Gedurende ons twintig uur-durende avontuur zijn we tal van problemen tegengekomen die het enorm frustrerend maken om verder te spelen. Zo valt niet op twee handen te tellen hoe vaak een missie opnieuw gestart moest worden doordat de game last had van een soft lock en moest de game soms ook opnieuw opgestart worden om weer verder te spelen.

Helaas is dat niet waar de problemen stoppen. Bizarre gameplay mag dan wel een onderdeel zijn van Saints Row, maar tijdens een missie in de rij staan tussen een handjevol NPC’s die zonder hoofd maar wel met een snor of hoed staan te wachten is niet helemaal de bedoeling. Ook het feit dat er constant sprake is van pop-in, spreekt niet in het voordeel van de performance. Afwachten tot meerdere patches geweest zijn, lijkt dan ook de beste optie.

Volition weet haar beloftes niet waar te maken met een reboot die over de top-actie de overhand laat nemen. Het resultaat is een matig verhaal met als enige lichtpuntje een handjevol toffe personages die The Boss vergezellen. Het tempo van het verhaal helpt hierin niet mee en het mag dan ook duidelijk zijn dat de balans tussen een serieus verhaal met humor compleet wordt misgeslagen.

Met het tal van bugs en problemen die de game bij lancering rijk is, valt het voor dan ook niet aan te raden om de game te halen. Het is best zonde eigenlijk, want in co-op is hersenloos vijanden afmaken en het opbouwen van de Saints best leuk. Dan kun je ook genieten van toffe straatraces met vrienden, want het racen is stiekem het leukste wat de Saints Row-reboot te bieden heeft.