Resident Evil HD Remaster Review - Moeder des horrors leeft meer dan ooit

Moeders, houd uw dochters binnen. Sluit de ramen, vergrendel de deuren en duik onder de dekens: Resident Evil is terug. Uitgever Capcom stuurt het origineel uit 1996, dat het begin inluidde van het netelige survival-horror genre, voor de derde keer het veld in. Resident Evil HD Remaster moet wederom laten zien of de game de tand des tijds heeft doorstaan.

Het is niet de eerste keer dat Capcom haar paradepaardje nieuw leven inblaast. In 2002 werd de moeder van alle horrorgames van de grond af opnieuw gebouwd voor de Gamecube. De blokkerige sprites ruimden het veld voor volwaardige driedimensionale omgevingen, de doodse gezichtsuitdrukkingen voor realistische gelaatsexpressies. Resident Evil HD Remaster, voor dit stuk gerecenseerd op de Xbox One, borduurt voort op de Gamecube-versie en voegt hier en daar wat kleine veranderingen toe.

Tenminste, dat is wat Capcom ons wil laten geloven. De toegezegde verbeteringen als het gaat om schaduwen, lichteffecten, details in de gezichten en nieuwe animaties bij monsters en planten, vallen eigenlijk nauwelijks op. Pas als je beide titels naast elkaar legt worden de verbeteringen zichtbaar. Deze blijven alleen zo klein dat ze amper voor een nieuwe spelervaring zorgen.

De toevoeging van enkele nieuwe camerastandpunten is wat dat betreft een stuk interessanter. Voortaan draait de camera in sommige gevallen met de speler mee. Dit ziet er niet alleen fraai uit; het legt ook een bekend probleem van Resident Evil aan banden: de statische camerapunten. Voor de één de charme van het spel, maar voor het gros van de spelers een doorn in het oog. Het resultaat in Resident Evil HD Remaster mag er absoluut zijn; de dynamische camerastandpunten dragen alleen maar bij aan die beklemmende sfeer waar het origineel al bekend om stond.

De meer directe besturing is een andere noemenswaardige verbetering. De doorgewinterde liefhebber weet het: Resident Evil kenmerkte zich door een logge besturing waarbij je feitelijk maar vier kanten op kon.

review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201501/t/resident-evil-hd-remaster.jpg" />

Voor deze heruitgave kiest Capcom voor complete vrijheid over je personage. Beweeg de thumbsticks in een richting en hoofdpersonen Jill of Chris gaan ook echt die kant uit. Voor de gamer die nog maar net komt kijken is dit niets meer dan een vanzelfsprekendheid. Onthoud echter dat volledige vrijheid jarenlang een fundamentele illusie bleek.

Dat de originele Resident Evil eindelijk op deze manier is te spelen, rechtvaardigt het opnieuw spelen van deze klassieker, zelfs zonder grafische verbeteringen. Waren de controls nog net zo stroef, dan nog zou Resident Evil HD Remaster als een huis overeind blijven. Met gemak. Dit alles heeft te maken met diens ongeëvenaarde spelervaring. En dat bijna twintig jaar na dato.

De aanhoudende spanning, de spookachtige villa als griezelig decor, het trage doch perfecte speltempo: alles in Resident Evil ademt kwaliteit uit. Toegegeven, in een tijd waarin games sneller en toegankelijker zijn geworden, is de kans groot dat Resident Evil niet voor de jonge gamer is weggelegd. Het ontbreken van checkpoints, steeds maar weer dezelfde kamers doorpluizen, de zéér beperkte inventaris, storende laadschermen: speltechnisch is Resident Evil duidelijk niet meer van deze tijd.

Toch zijn het juist die quasi tekortkomingen die Resident Evil als klassieker zo kenmerken. De adrenaline die door je lijf giert als je op sterven na dood bent en al even je spel niet hebt opgeslagen, is onbeschrijfelijk. Het hebben van te weinig munitie, maar toch besluit het op te nemen tegen het onvoorspelbare gespuis, is bloedstollend.

De machteloosheid in combinatie met onvermogen en angst zorgt opnieuw voor een fantastische ervaring die je in vrijwel geen enkel andere survival-horrorgame zult tegenkomen. Zelfs niet in de latere Resident Evil-delen waarbij deze beperkingen door Capcom toch als vervelend werden beschouwd.

Resident Evil HD Remaster onderstreept zodoende opnieuw de grote kwaliteit die in het origineel waarborgt. Het op zoek gaan naar sleutels om in nieuwe kamers van het spookhuis te komen is tijdrovend, maar geeft zó veel voldoening als het je uiteindelijk gelukt is. Het flinterdunne verhaal kent bewust weinig verrassende plotwendingen; de beklemmende sfeer en het spookhuis krijgen hierdoor alle ruimte om te schitteren. Smerig is deze eerste Resident Evil absoluut, maar het is juist de angst voor het wat komen gaat wat deze game zo krachtig maakt.

Voor de doorgewinterde Resident Evil-liefhebber is het niet de vraag óf je, maar wannéér je Resident Evil Remaster HD in huis haalt. De tweede heruitgave van Capcoms pronkstuk herbergt weinig verrassingen of gedenkwaardige verbeteringen, maar onderstreept opnieuw dat we hier met één van de beste producten uit de geschiedenis van gaming te maken hebben.

Het gegeven dat Resident Evil ondanks al zijn beperkingen en tekortkomingen (laadschermen, backtracking) nog altijd als een huis overeind staat, bevestigt dit. Resident Evil HD Remaster is een essentiële aankoop voor elke zichzelf respecterende liefhebber van computerspellen en is bijna twintig jaar na dato grensverleggend op vrijwel alle vlakken.