Resident Evil 2 Review - Raccoon City was nog nooit zo eng

Resident Evil 2 was op de PlayStation één van de games die de console definieerde. Weet een remake van de game 20 jaar later nog steeds indruk te maken? Wij nemen een hap uit de game net als een zombie een hap uit een verse mensennek neemt. Hoe smaakt het? Dat lees je in onze Resident Evil 2 review!

Raccoon City, 1998. Umbrella, dat zich voordoet als farmaceutisch bedrijf, laat per ongeluk het T-Virus los op de bewoners van de stad. Binnen no-time is de stad verzonken in chaos; de straten zijn niet meer veilig en de overlevenden vluchten naar het politiebureau. Ook daar blijkt het niet veilig en al snel is Raccoon City veranderd in een spookstad.

Op dat moment komen twee vreemden, Claire Redfield en Leon Kennedy, om hun eigen redenen naar de stad. Leon begint ondanks een waarschuwingsbrief aan zijn eerste dag bij de politie. Claire is op zoek naar haar vermiste broer Chris. De twee ontmoeten elkaar en komen er vlug achter dat er iets niet helemaal pluis is in Raccoon City. Als een ongeluk de twee van elkaar scheidt spreken ze één ding af: ze gaan dit allebei overleven.

Als fan van de Resident Evil-serie komt dit vast bekend voor, want Resident Evil 2 kwam oorspronkelijk 20 jaar geleden uit voor de PlayStation. Daar werd de game binnen no-time als regelrechte klassieker beschouwd en zelfs vandaag de dag wordt de game gezien als een game die de PS1 definieerde. Daarom vonden wij het vreemd dat na een uitstekende remake van Resident Evil het vervolg zo lang op zich liet wachten.

Toch kunnen we niet zeggen dat de afgelopen 20 jaar weggegooid zijn, want het was het wachten meer dan waard. Capcom heeft met de Resident Evil 2 Remake deze retro horrorgame helemaal naar de 21ste eeuw gebracht, op een niveau waar menig andere ontwikkelaar nog wat van kan leren.

We kunnen het niet hebben over Resident Evil 2 zonder de geweldige graphics te bespreken. Met Resident Evil 7: Biohazard bewees Capcom al dat de nieuwe RE Engine prachtige beelden op kon leveren, maar met deze game is het niveau nóg hoger. Resident Evil 2 is een game waarbij de atmosfeer van het beeldscherm afdruipt; de straten van Raccoon City zijn donker, met de koplampen van auto’s die een grimmig beeld creëren.

Aan de andere kant is het politiebureau van Raccoon City claustrofobisch met donkere kantoortjes, met rook gevulde hallen of vochtige zolders. Alleen al een verlaten gang in staren zonder überhaupt één zombie gezien te hebben is genoeg om je een ongemakkelijk gevoel te geven.

Wanneer je vervolgens wel een vijand tegenkomt is het gruwelen geblazen. Mede door het uitstekende geluidswerk in de game (afgezien van wat zwak klinkende wapens) en de absoluut gore effecten is elke vijand verschrikkelijker dan de vorige. Wanneer je bekomen bent van de vleesetende zombies kom je de Licker tegen: een beest zonder huid en een blootgesteld brein dat je met een lange tong en scherpe klauwen een kopje kleiner maakt.

Atmosfeer is één ding, maar een echt goede horrorgame weet je ook met minimalistische graphics nog de stuipen op het lijf te jagen. Dat bewees de originele Resident Evil 2 wel. Capcom is gelukkig niet de ziel van Resident Evil 2 vergeten met deze remake. De wissel naar een third-person perspectief in plaats van de vaste camerahoeken en tank controls van het origineel zorgt ervoor dat de focus iets meer op actie ligt. Toch blijft elke confrontatie met een vijand even spannend als de vorige.

Dit komt omdat de game je nooit genoeg middelen geeft om alle vijanden aan te kunnen. Je bent altijd wanhopig op zoek naar de volgende green herb om je levenspunten te herstellen, of kogels voor je pistool zodat je een kans maakt tegen de monsters. Het helpt ook niet dat de zombies in de game een echte bedreiging zijn. De ondoden zijn inmiddels door onze strot geduwd in de popcultuur, maar Resident Evil 2 bewijst perfect waarom ze überhaupt ooit eng waren.

Ze zijn ontzettend moeilijk om permanent neer te halen en ze komen bijna altijd in groepen. Een enkel headshot is bij lange na niet genoeg om een zombie permanent uit te scakelen bijvoorbeeld. Zelfs zonder benen of romp komen ze nog achter je aan kruipen. Wanneer je denkt dat ze eindelijk neer zijn, staan ze gewoon weer op. Combineer dit met de beperkte middelen en een bijzondere vijand er doorheen gestrooid en je hebt een constante spanning voor je kiezen.

Naast de vijanden zijn de meeste andere aspecten van de game goed aangepast naar een third-person perspectief. Vijanden zijn een stuk beweeglijker, wat ze ook uitdagender maakt om te bevechten. Ook de beruchte Mr. X, die je totaal onverwacht in de game begint te achtervolgen, voelt als een legitieme bedreigen. Zelfs als hij niet bij je in de buurt is hoor je zijn voetstappen, om je eraan te herinneren dat je nergens veilig bent. Alles voelt grootser aan dan in de originele PlayStation game, met meer uitgebreide cutscenes en ingewikkelde puzzels dan ooit mogelijk was op de PlayStation.

Totaal onverwacht komt hierdoor wel een groot nadeel naar boven. Aan het verhaal van de game is weinig gesleuteld. De game verloopt zoals je het herinnert. In onze ogen is het grootste nadeel dat het ‘zapping’ systeem uit de originele game in geen enkele vorm teruggekeerd is. In de PS1 game beïnvloedden bepaalde acties in de eerste playthrough de volgende met Leon. Als je de gigantische alligator niet verslaat, dan keert deze bijvoorbeeld de volgende keer terug. Ben je te gretig en neem je te veel items mee als Claire, dan zit Leon met lege handen.

Dit was enigszins beperkt op de PlayStation, maar het idee was gaaf. Jammer genoeg wordt daar helemaal niets mee gedaan dit keer. Je krijgt nog steeds de kans om de game een tweede keer uit te spelen met het personage dat je de eerste keer niet koos, maar wat je de eerste keer deed heeft totaal geen invloed op de tweede keer. Dit is dus een punt waar de game onnodig op achteruit is gegaan in vergelijking met het origineel.

Wat wél terugkeert uit het origineel is de herspeelbaarheid. Waar je het kunstje bij de meeste horrorgames wel gezien hebt na de eerste keer, geeft Resident Evil 2 je genoeg prikkels om de game meerdere keren uit te spelen. Van een intern achievementsysteem tot aan hogere moeilijkheidsgraden, nieuwe kostuums voor Claire/Leon en zelfs twee compleet nieuwe modi. De echte horrorfreak kan zeker langer dan de gemiddeld 12 uur durende campaign kwijt in de game.

Terugkerend is namelijk The 4th Survivor en, als je écht je skills wil laten zien, The Tofu Survivor. Dit zijn modi waar je een soort beknopte speedrun van de game doet met maar een beperkte hoeveelheid wapens. In het geval van The 4th Survivor ben je Umbrella-soldaat HUNK die begint met een arsenaal wapens en zo snel mogelijk een helikopter moet bereiken. In The Tofu Survivor ben je een blok tofu met alleen een mes om te overleven. Succes!

Omdat de game constant je tijd bijhoudt ben je geneigd om toch weer een nieuwe playthrough te starten om een betere tijd te krijgen. Er zijn ook altijd weer geheimen die je gemist kan hebben de eerste keer. Zo haal je het meeste uit deze toch enigszins korte game.

Resident Evil 2 heeft een ongekend enge atmosfeer waar andere horrorgames nog wel een puntje aan kunnen zuigen. De fantastische graphics, geweldig sound design, de memorabele omgevingen en verschrikkelijke vijanden zorgen ervoor dat jij je bijna nergens veilig voelt. Grafisch spat de game van het scherm.

Verder is de klassieke Resident Evil formule weer helemaal terug en even effectief als ooit. De veranderingen en de dingen die hetzelfde gebleven maakt het een toffe ervaring voor fans en nieuwkomers. Als Capcom alleen meer moeite had gedaan ons nog meer te verrassen door het ‘zapping’ systeem te laten terugkeren had perfectie bereikt kunnen bereiken. Toch komt Resident Evil 2 aardig in de buurt.ââââââ Als Resident Evil 7 het niet al bewees, doet deze game dat wel. Resident Evil is back, baby!

Resident Evil 2 is vanaf 25 januari beschikbaar voor PlayStation 4, Xbox One en pc.