Inside Review - Wat kan Playdead toch prachtige games maken

Je hebt van die mensen die roepen dat ze alleen 'hoesjes' met games in de kast willen hebben staan. Dat soort mensen missen de ware schoonheid van wat Playdead te bieden heeft. In 2010 was er het geweldige Limbo en nu is daar het soortgelijke Inside. Lees hier snel de Inside review!

Inside begint ongeveer hetzelfde als Limbo: je bestuurt in een grauwe (dit keer grijs en niet zwart-wit) omgeving een jongetje dat in een 2D wereld naar rechts, of later links, moet lopen. Naast dat je met de linker duimstick je personage kan bewegen heb je maar een paar knoppen om te gebruiken. Je kan springen en je kan voorwerpen vastpakken.

Nu klinkt het alsof je dan een eenvoudige game voor handen hebt, maar niets is minder waar. Mensen die Limbo hebben gespeeld weten dat er af te toen flink wat hersenkrakers tussen zaten en dat is bij Inside ook weer het geval. Playdead is zeer goed in het maken van games die avontuur, platform en puzzels mixen, zo blijkt maar weer. En bovendien is er ook nog ruimte voor een verhaal, zij het een dat niet uitgelegd wordt.

Playdead is een Deense indie-ontwikkelaar die het vooral moet hebben van het brengen van sfeer en de gamers zélf laat ervaren wat er precies gaande is. Net als Limbo is Inside één grote ontdekkingstocht, naarmate je vordert in het spel, krijg je steeds meer te ontdekken over het knaapje dat jij bestuurt en de bizarre gevaarlijke wereld waar je inzit.

Je zit op de hielen en regelmatig kom je gevaar tegen. Daarom moet je continu klimmen, klauteren en puzzelen. Hoewel je maar een paar knoppen bedient, is timing vaak essentieel. Zeker in de tweede helft van de game geldt dit als je het tegen vijanden opneemt.

Steeds weer geldt hetzelfde: je bent te minuscuul om ze te verslaan, dus moet je ze te slim af zijn. En dat doe je door te puzzelen en goed te timen. Eén seconde te vroeg of te laat een duik in het water nemen en je zal de diepte ingetrokken worden om nooit meer boven te komen.

Jawel, water. In Inside speel je niet enkel op de grond, ook complete stukken onder water breng je door. Daarbij moet je in het begin letten op je zuurstof. Gaandeweg kan je onbeperkt zwemmen. En ook zijn er stukken dat je in een soort onderzeeër doorbrengt. Ook bij die stukken moet je puzzelen. De meeste puzzels vragen gewoon om een dosis gezond verstand waarbij in het begin geldt dat je al snel te moeilijk kunt denken.

Even een deur openmaken is vaak al de sleutel tot succes. Later in de game wordt het een stuk lastiger en lijkt af en toe de moeilijkheidsgraad hoger te liggen dan bij Limbo. We hadden er zeker twee hersenkrakers tussen zitten. En wat voelt het dan ontzettend goed als je op eigen houtje dan toch verder komt! Een euforisch gevoel.

Wat Inside eigenlijk nog beter doet dan Limbo is eigenlijk de sfeer. Limbo was zielig, maar het verhaal nog redelijk simpel. Inside kent iets meer diepgang door een bizar fictief verhaal te vertellen. Als je eerst niet begrijpt waar Inside op slaat, zul je dat gaandeweg doorkrijgen. Dat gaan we niet spoilen. Helaas moet alleen wel gezegd worden dat het allerlaatste stukje van Inside té bizar wordt.

Eigenlijk geldt bij Inside: less is more. Net als je denkt dat je dé tofste game van het jaar aan het spelen bent die zo uniek aanvoelt, verandert je poppetje van gedaante. De vorm gaan we niet verklappen, want dat hoort bij het verhaal. Maar het is in door die hoedanigheid dat Inside zich opeens een stuk minder prettig laat bedienen.

Waar de gameplay bij de rest vloeiend was, is dat het nu niet meer. En heb je af en toe door die matige besturing te maken met puzzels die je een keer opnieuw moet doen, omdat je door de besturing simpelweg faalt. Zonde, voor een game die zo foutloos aanvoelde!

Tevens maakt het personage ook allemaal rare vieze geluiden die leuk zijn voor één keer, maar niet de hele tijd. Alsof je Sandra Bullock in Gravity 100 keer hoort kreunen, dat gevoel krijg je erbij. Het is te vreemd en te veel van het goede. En ook gaat het opvallen dat de game her en der wel wat muziek had kunnen gebruiken.

Sommige stukken zijn compleet stil en dat terwijl de sfeer van deze game zo belangrijk is. Een treurig muziekje was op zo'n moment beter geweest. Geen groots orkest, maar iets kleins en simpels was al beter geweest. Het einde zelf stelt ook enigszins teleur.

Opeens weet je dat je het gehaald hebt, omdat je weer in een zelfde soort omgeving zit als aan het begin van de game en je het herkent van Limbo. De bevestiging is er met de aftiteling. Veel gamers zullen wellicht nog met vragen verbaasd naar het eindscherm kijken. Want om nou te zeggen dat na die speelsessie van zo'n zes uur alle vragen beantwoord zijn.. nee, niet echt.

Toch neemt het niet weg dat Inside een game is die een van de beste is die dit jaar is uitgebracht. Er zitten fantastische puzzels in de game en de game is voor het grootse gedeelte ontzettend leuk en verslavend om te spelen. Als je van Limbo houdt, moet je deze ook spelen.

Je ziet de stijl van Playdead terug en gelijktijdig is het een compleet nieuwe en andere game. Het is dus zonde van de foutjes aan het einde van het spel, maar over het geheel genomen is Inside een pareltje!