Hail, Caesar! Review (Blu-ray) - Onbeperkte vraag, beperkt aanbod

De gebroeders Coen maakten een Hollywoodfilm. Een film over het maken van een Hollywoodfilm in de jaren '50. Hoe dat uitpakt, lees je in de Hail, Caesar! review.

Werken in Hollywood is elke dag opnieuw een bron van succes, falen, geluk en ergernis. Daar weet productiemanager Eddie Mannix (Josh Brolin) van filmbedrijf Capitol Pictures alles van. In het epicentrum van de Amerikaanse filmindustrie tijdens de jaren vijftig werkt Mannix zich uit de naad om acteurs en sets in goede banen te leiden.

Dat blijkt nog knap lastig, met een actrice (Scarlett Johansson) die als alleenstaande moeder in het conservatieve Amerika geen kind hoort op te voeden, een jonge westernacteur (Alden Ehrenreich) die opeens in een dramafilm met dialogen moet spelen, roddelcolumnisten (Tilda Swinton) die je dagelijks stalken voor een verhaal en je steracteur (George Clooney) die wordt ontvoerd door communisten aan het strand van Malibu.

Naast de perikelen rondom het werk van Mannix die centraal staan in Hail, Caesar! krijgt het verhaal van Clooney als fifties-acteur Baird Whitlock de meeste aandacht in de nieuwste film van Joel en Ethan Coen. Hij speelt de Romeinse tribuun Autolycus, die onder keizer Tiberius voor het eerst kennismaakt met Jezus van Nazareth in het huidige Israël. Voor het voltooien van de film gaat productiemanager Mannix eerst een hilarische discussie aan met vier geestelijken, over hoe het verhaal van Jezus Christus in een Hollywoodfilm vertoond moet worden.

Zulk absurdisme kenmerkt het oeuvre van de Coen Brothers, die eerder films als Fargo, The Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou? en Burn After Reading maakten. Even later zien we bijvoorbeeld regisseur Lawrence Laurentz (Ralph Fiennes) minutenlang zaniken over de uitspraak van zijn naam door de voormalige western-acteur Hobie Doyle. Ook voor Jonah Hill is een rolletje weggelegd: hij moet Scarlett Johanssons personage helpen haar eigen kind te adopteren wegens de eerdergenoemde preutsheidkwestie.

Met de humor zit het meer dan goed in Hail, Caesar! Daar tegenover staat dat, door de kriskas door elkaar lopende verhaallijnen, een centraal plot of rode draad vaak ver te zoeken is. Prominent staan steracteurs als Brolin, Clooney, Hill, Fiennes en Johansson vermeld op de Blu-ray van Hail, Caesar! maar voor bijna de hele cast geldt dat zij in de praktijk slechts enkele minuten screentime krijgt. Zelfs George Clooney, feitelijk het gezicht van deze Coen-komedie, ontstijgt een bijrol maar net.

De gebroeders Coen zijn niet op hun best als het gaat om een gestroomlijnd, chronologisch verloop in hun films. Waar het duo wel in uitblinkt, is het publiek overtuigen dat een film zich in een bepaalde setting afspeelt. Het Hollywood van de jaren vijftig, ook wel de golden era genoemd, hebben de Coens uitstekend verbeeld.

Mannix gedraagt zich als een soort Walt Disney, Whitlock is een redelijk hersenloze performer en DeeAnna Moran (Johansson) doet alles om haar imago hoog te houden. De cinematografie is mooi aangezet met nadrukkelijke tinten goudbruin en de dialogen zijn opzettelijk voorspelbaar en statisch, alsof het een kruising beoogt tussen LA Noire en The Great Gatsby.

De passie waarmee de productie van Hail, Caesar! tot stand is gekomen, blijkt naast de film ook uit de vier bonusvideo’s op de Blu-ray. Josh Brolin, Channing Tatum, George Clooney en Scarlett Johansson laten duidelijk blijken dat ze zich op twee fronten vereerd voelen: gevraagd worden voor een Coen Brothers-film, en aan het publiek laten zien hoe Hollywood er in de jaren vijftig uitzag. Met toepasselijke kostuums, decors, dialogen en muziek is hen dat absoluut gelukt.

In de bonusfilmpjes ‘An Era of Glamour’ en ‘Magic of a Bygone Era’ laten de uitvoerend producenten en kostuumontwerpers doorschemeren dat die periode een tijd was waarin zo’n beetje alles kon en mocht. Een verfilming van de stand-off tussen het oppermachtige Romeinse Rijk en het nieuwbakken christendom is een goed voorbeeld van een beladen onderwerp, dat het toen nog maagdelijke Hollywood oppakte om naar het witte doek te brengen.

De wending waarmee Hail, Caesar! naar een hoger niveau getild wordt, komt in het tweede deel van de film. Channing Tatum komt daar namelijk opdraven als de aan de weg timmerende acteur Burt Gurney. Eerst worden we getrakteerd op een fenomenale scène waarin Gurney als matroos met zijn maten een café al dansend verbouwt. Leuker is echter dat Tatums rol de diepere laag van Hail, Caesar! vertolkt.

De communisten die Clooney ontvoerden, zijn er namelijk op uit om Hollywood te ontmaskeren als het kapitalistische monster dat zij is. De oud-scriptschrijvers voelen zich uitgebuit door de studiobazen, die zelf geen waarde aan hun arbeid zouden toevoegen. Zelfs de goedbetaalde en in de watten gelegde acteurs als Whitlock worden volgens deze commies misbruikt door de filmindustrie. De Coen Brothers voegen zo een intelligente twist toe: ook in Hollywood moeten de arbeiders van het proletariaat strijden tegen de grootkapitalisten. Karl Marx zou trots zijn.

Zelfs Josh Brolins Mannix krijgt even een momentje van verlichting, als een headhunter van vliegtuigbouwer Lockheed hem aanpraat dat films alleen artistieke waarde hebben. En die waarde valt niet in economische termen uit te drukken. De Lockheed-man stelt dat Hollywood slechts uit make-believe bestaat, terwijl Lockheed échte resultaten boekt. Kijk maar naar de atoombomtesten op het Bikini-atol in de Stille Oceaan. Maar Mannix weet beter: de vraag naar films zal altijd blijven bestaan, terwijl vliegtuigen uiteindelijk door nieuwe technologie worden ingehaald.

Hail, Caesar! is een mooie hommage door acteurs van nu aan de films van toen. Jammer dat alleen Josh Brolin en George Clooney voldoende minuten op het scherm krijgen om hun ode aan de jaren vijftig te brengen. De inspanningen van de decor- en kostuumontwerpers komen duidelijk naar voren, en de absurde zijroute van de klassenstrijd die naar Hollywood trekt, werkt verfrissend. Met iets meer focus en wat extra scènes hadden Joel en Ethan Coen een prachtfilm afgeleverd.