Fragments of Him Review - Matige game met prachtig verhaal

Iedereen heeft het gehad: het verlies van een dierbare. Het is een delicaat onderwerp, en daarom één waar je met zorg in moet duiken. Het Nederlandse Sassybot durft het aan en in deze Fragments of Him review lees je of dat een geslaagde game heeft opgeleverd.

In Fragments of Him draait het allemaal om één persoon: Will. Will was een jongeman die nog een heel leven voor zich had en hard bezig was om zijn toekomst te verzekeren. Was, want Will is omgekomen in een auto-ongeluk, en we leren hem kennen door middel van de mensen om hem heen: zijn oma, partner en ex. Hij stond midden in het leven, maar door een tragisch ongeluk werd hij wild uit het leven gerukt.

Zoals allicht duidelijk is geworden uit de inleiding, draait het in Fragments of Him niet zo zeer om de gameplay, maar des te meer om de personages en verhaallijn. Het is dan ook niet zo gek dat er één gameplay-aspect is, en die ziet er als volgt uit: je bestuurt en volgt een personage uit een soort third-person view, en je klikt alle objecten aan die in een gelige gloed zijn gedrapeerd. Bij elk object dat je aanklikt krijg je een mono- of dialoog, en zo hoor je beetje bij beetje het verhaal.

In het begin is dit leuk, omdat je wordt bezig gehouden door het verhaal, maar na een minuut of 20 gaat dit enorm vervelen en vraag je je langzaam af wanneer er een nieuw gameplayelement wordt ingevoerd. Helaas kun je daar op wachten tot je een ons weegt: dat nieuwe gameplay komt er namelijk helemaal niet. Hierdoor verveel je je al vrij snel, en dat kan het verhaal niet compenseren.

Gelukkig is die verveling van korte duur, want de game duurt slechts twee à drie uur. En dat is een behoorlijk discutabele prijs/content verhouding: Fragments of Him kost namelijk tien euro.

Daar staat tegenover dat de aan de ene kant de interactie prachtig is en het ons tot diep in de ziel geraakt heeft. Het werkt als volgt in Fragments of Him: het verhaal wordt aan je verteld door drie nabestaanden van Will: zijn oma, partner en ex, door middel van het klikken op allerhande voorwerpen.

Het gedeelte van de game dat ons het meest ontroerde, was het gedeelte met de partner van Will, Harry, die net de liefde van zijn leven verloren heeft. Alle memorabilia in hun huis doen hem aan Will denken, en daarom besluit hij alles weg te gooien. Dit doe je door één voor één op de voorwerpen te klikken, om zo'n moeilijk en verdietig iets zo tot uiting te brengen kan alleen maar goed zijn voor een game. Toch?

Ja, in essentie kan dat ook alleen maar goed zijn voor een game. Het verbetert de band die je opbouwt enorm en zorgt er ook voor dat je continu meeleeft met de hoofdpersoon, of in dit geval de nabestaanden van de hoofdpersoon. Echter, aan de andere kant zijn er een paar gebreken: dat klikken gaat door tot in extremis: wij moesten bijvoorbeeld met oma tijdens een kerstdiner alle pietluttige gerechtjes aanklikken, en daar waren we wel even mee bezig. Een paar klikjes is niet zo erg, maar zoveel achter elkaar was een overload.

Tevens verloopt de game heel passief, onder andere vanwege het vele geklik. Je kunt weliswaar je eigen tempo bepalen, maar als dat tempo langzaam of extreem langzaam is, is dat tempo toch wel laag, hoe je het ook bekijkt. Nu zou dit nog te overzien zijn geweest als de game een grafisch wonder is, maar jammer genoeg is dat niet het geval.

De grafische stijl die Fragments of Him hanteert, is anders dan normaal. De hele wereld is gehuld in een waas van grijs. De onspeelbare karakters zijn niet meer en niet minder dan wat grijze omhulsels, en ze lijken allemaal op elkaar. Ook de personages die wel speelbaar zijn, zien er een beetje hol uit, als geesten. Graphics kunnen enorm bijdragen aan personages in een game, maar helaas zit dat er bij Fragments of Him niet in.

Veel emotie wordt uit de personages weggeslagen en dat is niet goed voor de algehele sfeer van de game. Je voelt geen echte connecties met de verschillende personages. Daarbij komt nog dat de omgeving bijna in het geheel grijs is, zodat het lijkt alsof je naar een etalage vol met oude etalagepoppen van een al tien jaar leeg winkelpand staat te kijken.

Maar het gekke is dat het verhaal wel ontzettend aangrijpend is. Ondanks dat alle randzaken minder zijn, ontroerde het verhaal ons en liet het ons zelfs een keer huilen, wat uiteindelijk het doel is van een game zoals deze. Het verdriet is als het ware voelbaar, ondanks de graphics. Het verhaal kun je dan ook zo onder pareltjes als Brothers: A Tale of Two Sons scharen.

Ook zet het je aan tot nadenken: omdat Fragments of Him zich veel bezighoudt met de kleine dingen in het leven, ga je je realiseren dat je zelf ook eigenlijk bezig bent met de kleine dingen. Zit je haar wel goed? Wat zal die man van me denken na vandaag? Je gaat je realieren hoe kort het leven is, en dat al dit soort dingetjes niet zo belangrijk zijn. Het gaat om het geheel, en aangezien elke dag je laatste kan zijn moet je je hier op focussen in plaat van je bezig houden met onbelangrijke dingen.

Het verhaal mag dan wel prachtig zijn, de randzaken zijn niet zo goed als het verhaal. De gameplay, de lege personages, en de kleur- en inspiratieloze omgevingen winnen het van het verhaal. Wij kijken met gemengde gevoelens terug op Fragments of Him, en kunnen niet anders concluderen dat er absoluut meer in had gezeten.