Final Fantasy Type-0 HD review - Voor fans het wachten waard

Eindelijk is het dan zo ver: de Westerse Final Fantasy-fans kunnen aan de slag met Type-0 HD! Het spel dat in 2011 op de PSP uitkwam en in Japan menig hart veroverde, was hier opvallend afwezig. Is het een goede keuze om Type-0 HD naar de consoles te brengen? Lees het in de Final Fantasy Type-0 HD review!

Het verhaal van Final Fantasy Type-0 HD is, net als veel spellen in de reeks, in het begin nogal verwarrend. De enorme hoeveelheid informatie die je in de vele, vele cutscenes aan het begin van het spel over je heen gestort krijgt, ben je net zo snel weer kwijt. Alle ingewikkelde namen, plaatsen en tijden zijn niet allemaal even makkelijk te onthouden.

Zo begint het spel met een lange verhalende cutscene over het land Orience, dat opgebouwd is uit vier verschillende naties die elk over een eigen kristal beschikken. Het ene kristal is verantwoordelijk voor wapens, het andere voor magie, enzovoort. Dan valt de ene natie de andere binnen, met als doel het kristal van die natie te veroveren, en zo begint de oorlog. Dit is natuurlijk een erg versimpelde versie, maar zo krijg je een beeld van het verhaal.

In de regio Rubrum bevindt zich de Vermillion Peristylium, een school voor soldaten-in-opleiding. Type-0 HD draait om Class Zero, een groep studenten aan deze school. Hoewel deze studenten nog jong zijn, worden ze stuk voor stuk het front op gestuurd. Type-0 HD kenmerkt zich dan ook door een vrij donker verhaal: leven, dood, en natuurlijk oorlog zijn terugkerende thema’s die als een rode draad door het spel heen lopen.

In Type-0 HD beschik je als speler over de gehele Class Zero. Dit zijn in totaal 14 (!) studenten. Aan het begin van het spel is dit wel even schrikken: moet ik nu serieus 14 personages gaan trainen? Ja, dat moet je serieus.

Het trainen van je personages is uiteindelijk helemaal niet zo’n obstakel als je eerst misschien denkt: tijdens elke missie ga je aan de slag met een squad van drie zelf gekozen personages, en wanneer een van deze sterft, kan je hem of haar gelijk vervangen door een andere klasgenoot. Zo komen de meeste personages wel aan de beurt, zeker tijdens lange missies. Ook kan je zelfs tijdens missies via save points je squad veranderen, zodat andere personages aan de beurt komen.

Elk personage is anders, en voor elke missie of situatie is weer een ander personage geschikt. Elke student in Class Zero heeft namelijk een eigen wapen, eigen magie en een eigen uitrusting. Op deze manier komen er veel verschillende speelstijlen aan bod: van op een afstandje schieten met pijl en boog tot de vijand simpelweg in elkaar slaan met behulp van boksbeugels. Ook komen wapens zoals pistolen, katana’s en zelfs magische kaarten voorbij.

De Final Fantasy-reeks staat natuurlijk bekend om het gebruik van een turn-based gevechtssysteem. Je selecteert een aanval, wacht tot je personage deze uitvoert, en selecteert daarna de volgende aanval, om het even simpel te zeggen. Type-0 HD gooit het roer om, en laat je zelf aanvallen. Het is te vergelijken met het systeem uit Lightning Returns: je beschikt over vier aanvallen en spreuken, gekoppeld aan vier knoppen.

Dit geeft de combat een fris gevoel. Het vechten wordt er wat levendiger door, want je moet nu echt zelf bezig. Maar het blijft een Final Fantasy-game, dus bevat het spel een hele sterke aiming assist, waardoor je wel heel veel moeite moet doen om de vijand te missen, en je beschikt per personage maar over een paar verschillende aanvallen. Het is dus geen revolutionaire vernieuwing.

Verder kan je in Type-0 HD ten koste van het leven van je actieve personage weer Eidolons oproepen. Verschillende Eidolons zoals Ifrit, Shiva en Golem komen voorbij. Dit is een leuke toevoeging aan een gevecht, en zeker handig in een noodgeval. Maar deze summons maken sommige ‘moeilijke’ gevechten wel erg makkelijk: komt er een baas aan, dan roep je even snel een Eidolon op en klaar is kees.

Final Fantasy Type-0 HD, de naam zegt het al, heeft natuurlijk een grafische opknapbeurt gekregen voor de current-gen versie. Toch zijn de graphics teleurstellend: ze zijn zeker niet current-gen-waardig te noemen.

Op het gebied van graphics ziet het spel er eerder uit als een game die een paar jaar geleden op de Xbox 360 of de PS3 uit is gekomen. Sommige cutscenes zien er zelfs schrikbarend PS2-waardig uit. Nu zijn graphics zeker niet het belangrijkste onderdeel van een game, maar voor een current-gen game is Type-0 HD grafisch gewoon onder de maat, en de ‘HD’ in de titel lijkt dan ook enigszins ironisch. Maar, een verbetering ten opzichte van de PSP graphics is het spel natuurlijk wel.

Verder bevat Type-0 HD een aardig aantal kleine ‘foutjes’, minpuntjes die op zich niet heel storend zijn, maar als je alles opstapelt wordt het toch een aardig lijstje van dingen waar je je tijdens het spelen aan kan storen.

Zo kan je bijvoorbeeld maar één sidequest open hebben staan. Hou je er dus van om zoveel mogelijk quests tegelijk te accepteren, en ze uiteindelijk allemaal wel een keer te voltooien, dan heb je een probleem. Dat is gewoon jammer, want soms kom je tijdens een quest iets tegen wat je voor een andere sidequest zou moeten doen, maar dat kan dan dus niet.

Verder is het bijvoorbeeld nogal onhandig dat je het beginstukje steeds weer moet skippen, zeker omdat dat ook nog eens in twee delen is geknipt (twee keer skippen dus). Ook pauzeert het spel niet wanneer je op ‘start’ drukt, maar moet je daarna, in het start-menu nog op pauze drukken, wat tijdens een gevecht net het verschil kan maken tussen leven of dood. Ook het feit dat de camera automatisch tijdens het lopen meebeweegt is wat onhandig, en maakt de rechterstick een beetje overbodig.

Wat ook onhandig werkt, is dat opslaan alleen op save points kan. Er is wel een autosave functie in Type-0 HD, maar deze slaat alleen data op zoals hoe lang je het spel gespeeld hebt, en niet de echte game data. Moet je dus snel weg, dan mag je eerst het volgende save point gaan zoeken.

Verder zijn de gezichtsuitdrukkingen en de lip-sync verre van overtuigend. Zo eindigt bijvoorbeeld een zin, en een paar seconden daarna zie je de lippen nog bewegen. Waarschijnlijk komt dit doordat de Engelse audio simpelweg op het Japanse beeld is geplakt, maar mooi is anders. Ook merk je bar weinig emotie in de gezichten: zo kan een personage schreeuwen uit woede, maar in de gezichtsuitdrukking is geen greintje boosheid te vinden.

Toch hoeven fans van de Final Fantasy-reeks dit spel zeker niet links te laten liggen. Type-0 HD is sowieso een spel dat pas na vier jaar voor de Westerse fans te spelen is, wat op zich al indrukwekkend is. De combat is verfrissend, de verschillende personages zijn een groot pluspunt en het verhaal is ook goed, wanneer je het een beetje begint te snappen. Een ander groot pluspunt aan de game is de epische soundtrack, die emotie toevoegt waar de personages dat laten liggen.

Voor de fans is het dus weer een mooi deel in een vette serie. Maar voor de niet-fans, of iemand die zoekt naar een goede instapper in de Final Fantasy-reeks, is Type-0 HD niet het beste deel om aan te beginnen.