Emma's Chance Review - Enkel voor paardenmeisjes

Hoeveel tienermeisjes dromen er wel niet van om een eigen paard te hebben? Zo’n dier om te onderhouden, om op te rijden en misschien wel complete gesprekken mee te voeren. Het is deze doelgroep die kan wegdromen bij Emma’s Chance, wat helaas niet meer is dan een b-film. Lees meer in de Emma's Chance review.

Alleen al de cover van de filmhoes kan niet simpeler: een paardenhoofd met een blond meisje dat een cowboyhoed draagt. De twee kijken elkaar vol liefde aan. Dit belooft wat: een zoetsappig verhaal over dier en mens. Nu is daar uiteraard niets mis mee, mits zo’n verhaal goed uitgevoerd wordt. En laten we dan maar meteen met de deur in huis vallen: dat gebeurt niet bij Emma’s Chance.

Het verhaal begint al erg standaard met puberende meisjes, waarvan een groepje uitermate populair is en het verziekt wordt voor één ander meisje. Ondertussen loopt er nog een mooie hunk ergens rond. Daarmee opent Emma’s Chache erg stereotype en pijnlijk. Het paardenblad voor jonge meiden, Penny, is er niets bij. Gelukkige verdwijnt dit kinderachtige gedoe al snel naar de achtergrond en vertelt de film het verhaal waar het echt om gaat: een band tussen paard en mens.

Emma (gespeeld door Greer Grammer) werkt op een ranch. Daar leert zij een mishandeld paard kennen dat zich door niemand meer laat berijden. Je raadt het al: die twee groeien naar elkaar toe. Te veel zullen we er niet over spoilen, want er is een doelgroep voor deze film. Dus laat die vooral zelf kijken. Interessant is in ieder geval dat er een economisch probleem op de achtergrond meespeelt: de ranch verkeert namelijk in zwaar weer en er liggen kopers op de loer.

Nu zijn deze thema’s helemaal niet verkeerd. Alleen er is duidelijk geen budget geweest om te investeren in goede acteurs en actrices. Wat de film de das omdoet, zijn de tergend slechte acteurs en actrices. Of nou Joey Lawrence aan het woord komt, of Ryan McCartan, het maakt allemaal niet uit. Je gelooft geen woord van wat er gezegd wordt. De enige die nog enigszins normaal overkomt is Greer Grammer, maar die weet op zichzelf niet de film te redden.

Daarbij telt ook dat de hele uitwerking van het script belabberd is. Continu worden er stappen overgeslagen, waardoor je je als kijker nooit verbonden voelt met het verhaal. De band die Emma met het paard opbouwt gaat ergens in de vijfde versnelling, terwijl je als kijker het gevoel hebt dat er drie stappen eerder zijn overgeslagen.

En het einde wordt ook super snel afgeraffeld. De film duurt 89 minuten en je vraagt je dan ook echt af waarom er niet een half uur langer de tijd is genomen om bepaalde aspecten van de film beter uit te diepen. De film blijft van A tot Z onwijs oppervlakkig. Je hoeft bijna niet te kijken om te weten hoe het afloopt en dat is natuurlijk te gek voor woorden.

Enkel paardenmeisjes zien wellicht al deze fouten door de vingers. Immers zitten er genoeg mooie shots in de film en is het paard alleen al om verliefd op te worden. Wie wil zo’n zielig beest nou niet helpen? Bovendien zijn alle gebeurtenissen gefilmd op de Red Buket Enquine Rescue en alleen dat geeft al een aardig inkijkje in een dergelijke keuken.

Al met al is de film een ontzettend kindvriendelijke film. Enkel wat gepest tussen kids zit er in de film, maar verder doet Emma’s Chance geen vlieg kwaad. Zoek je iets voor je dochter wat vriendelijk is om naar te kijken? Of ben je gewoon gek van paarden? Dan kun je deze film rustig eens opzetten. Maar verwacht geen diepgaande film met goed acteerwerk. Want dan kom je van een koude kermis terug.