Dragon Quest XI Switch Review - Een onvoorstelbaar sterke port

Het is moeilijk voor te stellen, maar het is echt zo: Dragon Quest XI was de eerst aangekondigde titel voor de Switch, toen nog de NX geheten. Dat het helemaal anders liep weet iedereen inmiddels, maar nu is het dan toch eindelijk zo ver. Wordt het geduld van de fans beloond? Dat lees je in deze Dragon Quest XI Switch review.

Helemaal nieuw is Dragon Quest XI S: Echoes of an Elusive Age natuurlijk niet. De turn-based rpg verbaasde vorig jaar vriend en vijand met heerlijke traditionele gameplay, een fabelachtige spelwereld en een meeslepend verhaal vol uitgesproken personages. Het officieuze elfde deel van de ruim dertig jaar oude serie groeide zo uit tot een van de sterkste games van het jaar en werd volgens liefhebbers zelfs gebombardeerd tot het beste deel van de franchise.

Nu, precies een jaar later, maakt Echoes of an Elusive Age dan eindelijk zijn opwachting op de Switch. Zonder concessies, maar juist met nóg meer content. Dat de makers deze versie uitroepen tot de 'definitieve versie' is vaak marketingtaal, maar in dit geval is er geen woord van gelogen. Hoewel het grootste deel van de kern hetzelfde is gebleven, zijn er talloze verbeteringen die de kwaliteit van de spelervaring ten goede komen.

Veel van deze verbeteringen zijn relatief klein, zoals de optie om een cosmetische outfit te kiezen die losstaat van hun gevechtsuitrusting of de mogelijkheid om te kiezen tussen de compleet nieuw georkestreerde muziek of de midi-muziek uit de vorige versies. En wat als je nou een bepaalde grondstof mist voor het maken van een voorwerp? Dan hoef je niet meer ein-de-loos te zoeken, maar kun je deze gewoon in een winkeltje kopen.

Onze favoriete extraatje is overigens de mogelijkheid om gevechten met een simpele knop te versnellen: Dragon Quest XI is een game waarbij je geregeld moet grinden: verplicht tegen monsters moet vechten om sterker te worden. Wie daar totaal geen zin in heeft, wordt hiermee op zijn wenken bediend.

Andere toevoegingen veranderen het spel weer substantieel, waaronder de keuze om het complete spel om te toveren tot een tweedimensionale 16-bit game, geheel in de stijl van Super Nintendo-klassiekers Chrono Trigger en Final Fantasy VI. De 2D-versie is in wezen dezelfde game met hetzelfde verhaal en dezelfde memorabele personages, alleen zijn er hier en daar wel wat fundamentele verschillen.

Zo loop je hier niet in een spelwereld rond waar je de monsters in levende lijve voorbij ziet dwarrelen, maar kom je in gevechten terecht door middel van de welbekende random encounters. Het tempo ligt bovendien een stuk hoger, omdat de kaart van de spelwereld een stuk eenvoudiger is (je vindt voorwerpen en locaties een stuk makkelijker) en er zijn geen tussenfilmpjes of (vecht)animaties. Ideaal voor wanneer je moet grinden voor een eindbaas.

Het ontbreken van animaties is overigens absoluut een minpunt, maar over het algemeen biedt de 2D-modus een fantastische manier om op een efficiënte manier de wereld te verkennen en objecten te verzamelen. Bovendien geeft deze charmante spelstand je toegang tot speciale missies die je terugbrengen naar de wereld van eerdere Dragon Quest-titels. Pure nostalgie voor de echte liefhebbers van de serie, al vragen we ons af hoeveel die er in Nederland rondlopen, daar dit deel het eerste echte Europese succes voor Dragon Quest betekende.

Wie verwacht dat je op ieder moment kunt switchen tussen de versies, zoals in Wonder Boy: The Dragon's Trap het geval is, komt bedrogen uit. Alleen bij de aangewezen savepunten op de kaart, zoals in een kerker of bij een kampje, kun je van speelstand wisselen. Nogal omslachtig, temeer omdat je óók nog eens wordt teruggebracht naar de start van het hoofdstuk. Het loont dus om twee verschillende savegames bij te houden, wanneer je van plan bent om Dragon Quest ook in de tweedimensionale stand te spelen.

Met het overzetten van een oogstrelende consolegame naar een draagbaar apparaat als de Switch is de verwachting dat het spel flinke concessies moet doen als het gaat om de visuals en de techniek. Wonder boven wonder is het de makers gelukt om een volwaardige spelervaring op de Switch te bieden. Dragon Quest XI S ziet er werkelijk waanzinnig uit: de kleuren spatten van het scherm, de karakters ademen nog steeds ontzettend veel persoonlijkheid en de framedrops en laadtijden zijn als door een wonder tot een minimum beperkt. Niets minder dan indrukwekkend.

Dragon Quest XI S is echter, net als op de vorige consoles, geen game zonder gebreken. Het honderd uur durende avonturen kampt met veel mankementen die symbool zijn geworden voor het Japanse rpg-genre, waaronder een trage intro en af en toe wel erg verouderde gameplay. Wanneer je je hierdoorheen worstelt en echt investeert in het spel, word je getrakteerd op een waanzinnige reis door een oogstrelende, kleurrijke wereld die met name op de Switch zijn weerga niet kent.

Dragon Quest XI S: Echoes of an Elusive Age is een ijkpunt in de korte geschiedenis van de Switch. Het is misschien wel de beste (Japanse) rpg tot nu toe en is ook nog eens een flinke verbetering op het origineel dat vorig jaar al voor de moderne consoles verscheen. Met meer content, eindelijk fatsoenlijke muziek en een gloednieuwe speelstand is er ook voor bekenden genoeg nieuws te ontdekken. De ultieme rpg voor de Switch is gearriveerd, beste mensen!