Dragon Ball Xenoverse Review - Toffe vechtgame, maar niet perfect

Dimps heeft zich de afgelopen jaren ontpopt tot één van de belangrijkste en meest bewierookte studio’s op het gebied van vechtspellen. Vooral met de Street Fighter-games heeft de Japanse studio veel zieltjes gewonnen. Met Dragon Ball Xenoverse proberen de makers het geplaagde Dragon Ball Z weer op de kaart te zetten.

Onbekend is Dimps niet met de beroemde animé. Ze is verantwoordelijk voor de drie Budokai-games, welke tot op de dag van vandaag tot de beste Dragon Ball Z-games behoren. In 2008 bracht Dimps voorlopig de laatste Dragon Ball-game uit: Burst Limit. Een aardige game, gekenmerkt – of beter gezegd geteisterd – door beperkte en beperkende content.

Toch bleek het de laatste goede Dragon Ball Z-game. Met Raging Blast, Ultimate Tenkaichi, Kinect en Battle of Z werd het er op z’n zachtst gezegd niet beter op. Het verhaal werd keer op keer uitgemolken, steeds weer werden de stemacteurs opgetrommeld die na honderd keer inspreken aan geloofwaardigheid en authenciteit inleverden. Nu is daar dus Dragon Ball Xenoverse, alweer een nieuw deel waarin van alles beloofd wordt.

Dragon Ball Xenoverse behelst – zoals de titels impliceert – het totale universum van Dragon Ball Z. Dat betekent dat alle bekende vechters, maar ook minder bekende zoals Hercule en allang vergeten knechten van Frieza hun opwachting maken. Anders dan in vorige delen, geeft Dimps een eigen twist aan het inmiddels bekende verhaal. Door een onverklaarbare oorzaak is er gerommeld met de tijdscyclus. Legendarische momenten uit de animatieserie kennen daardoor een ander verloop én afloop.

review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201503/t/dragon-ball-xenoverse.jpg" />

Voor de doorgewinterde Dragon Ball-liefhebber is dit natuurlijk hartstikke interessant. Wat te denken van Captain Ginyu die niet het lichaam van Goku, maar van een andere krijger overneemt? Of Frieza die plotsklaps twee transformaties overslaat waardoor Goku geen tijd heeft om genoeg te herstellen? Het zijn slechts voorbeelden van gedenkwaardige scénes die de Xenoverse-speler op een andere manier voorgeschoteld krijgt.

Deze beleef je niet vanuit het perspectief van een Z-fighter, maar van een zelf ontworpen personage: vrij uniek in de wereld van Dragon Ball-games. Aan vrijwel alles is gedacht om de echte fan tevreden te stellen. Je kunt kiezen uit een mens, majin, saiyan, namekian of uit een nakomeling van het frieza-ras. Je personage is naar hartenlust aan te passen, van gezicht, haardracht tot outfit en stemgeluid. Ben je klaar, dan maak je kennis met Trunks die jou de opdracht geeft de koers van de toekomst te herstellen.

De zachtaardige zoon van Vegeta begeleidt je gaandeweg en geeft je tips en opdrachten. Door zijn vreselijke voiceover ben je hem liever kwijt dan rijk en dat geldt voor meer personages. Hoewel bijna elke originele stemacteur zich opnieuw aan het spel verbonden heeft, is het eindresultaat van een haast bedroevend niveau. Het lijkt alsof de stemacteurs achter legendarische personages als Goku, Vegeta, Krillin en Gohan er na jaren gewoonweg geen zin meer in hebben. Spijtig genoeg.

Gelukkig ben je niet gebonden aan de lessen van Trunks en kun je in Xenoverse al snel je eigen plan trekken. Vrijheid lijkt het handelsmerk te zijn in Xenoverse. Net zoals in Destiny, maakt deze titel gebruik van een futuristische hubwereld waarin je vrij kunt rondlopen, andere spelers kunt ontmoeten, spullen kunt kopen en opdrachten kunt accepteren. De hub, Toki Toki City genaamd, fungeert bovendien als menu, omdat je hier ook zowel online als offline potjes (individueel én teamverband) kunt beginnen.

Toki Toki City is gepresenteerd als dé plek om nieuwe mensen te ontmoeten, maar in de praktijk is niets minder waar. Om te beginnen zijn de laadtijden in Xenoverse soms onaangenaam lang, wat extra vervelend aangezien het spel je automatisch terugstuurt naar deze sfeerloze wereld. Toki Toki City is opgedeeld in vier verschillende areas met verschillende NPC’s, maar eigenlijk zijn zij slechts een dun rookgordijn die verhullen hoe doods deze hub eigenlijk is. Dat terwijl deze futuristische stad juist zou moeten bijdragen aan de illusie dat je in een levende wereld zit.

Xenoverse is dus geen mmo volgens het boekje, maar je bent wel onderdeel een wereld waarin honderden spelers actief zijn. Helaas kun je niet samen het legendarische verhaal volgen. In de plaats kun je gezamenlijk deelnemen aan fantasiegevechten. Je kiest uit een uitgebreid scala aan bekende vechters en vervult vervolgens opdrachten, zoals ‘versla de Ginyu Force binnen zoveel minuten’ of ‘voorkom dat Hercule in de pan wordt gehakt door Cell’. Voor elke succesvol gevecht ontvang je geld en ervaringspunten die je kunt gebruiken om je vechter te versterken.

Deze rpg-elementen zijn vooral een welkome toevoeging aan het gevechtssysteem. Zo kun je met je verzamelde centen gezondheidsdrankjes kopen die je tijdens een belangrijk gevecht voor jezelf of voor je teamgenoten kunt inzetten. En met de ervaringspunten kun je naar hartelust een unieke vechter creëren: één die gespecialiseerd is in een perfecte kamehamea, of juist één die het van het handgemeen moet hebben. Door in de leer te gaan bij verschillende Z-fighters die in de hub rondlopen kun je je personage bovendien nog wat extra glans geven.

Dimps heeft hemel en aarde bewogen om van Xenoverse meer dan een standaard vechtspel te maken. Helaas is dit ten koste gegaan van waar het in een vechtgame werkelijk om draait: het vechtsysteem. Op het eerste gezicht voelt en oogt alles prima. Spelers kunnen in relatief grote, open omgevingen rondvliegen en elkaar met vrij simpele knoppencombinaties bestoken met de bekende energiestralen die de serie zo kenmerken. De gevechten verlopen snel en verplaatsen zich binnen seconden van de lucht naar de grond en zelfs naar het water.

Ondanks dat het allemaal vrij spectaculair oogt, slaat de herhaling al snel toe in Xenoverse. Tegenstanders zijn allemaal op eenzelfde manier te verslaan en vereisen geen andere aanpak. Het maakt in wezen dus niet uit of je tegen Krillin of Frieza vecht: iedere krijger vecht exact hetzelfde, alleen de speciale aanvallen verschillen logischerwijs van elkaar. Hiermee doet Dimps zichzelf extreem tekort: de studio heeft in het verleden vaak laten zien een fris en uitdagend vechtsysteem te kunnen ontwikkelen. Met Xenoverse verzuimen ze dat opnieuw te doen.

Visueel is Xenoverse de mooiste Dragon Ball-game ooit gemaakt, met haarscherpe karaktermodellen en indrukwekkende speciale effecten. Wat de omgevingen betreft laat Xenoverse lang niet het achterste van zijn tong zien. Deze ogen vrij kaal en en verwoestingen verdwijnen na enkele seconden weer. Met de kracht van de Xbox One, waarop de game getest is, zou meer mogelijk moeten zijn. Ook als het gaat om lipsynchronisatie laat de game duidelijke steken vallen.

Met Dragon Ball Xenoverse heeft spelontwikkelaar Dimps de sterkste Dragon Ball Z-game in zeven jaar in handen. Helaas laten de makers het na om van Xenoverse ook daadwerkelijk het beste spel in de langlopende animatiereeks te maken, simpelweg doordat het de kern uit het oog heeft verloren. Ja, Xenoverse laat een frisse wind waaien door het verzadigde spelaanbod en past met zijn (online) rpg-elementen perfect in de huidige tijdsgeest. Maar als dat ten koste gaat van het vechtsysteem, het kloppend hart van een vechtspel, dan weet je eigenlijk al hoelaat het is.