Daredevil Review - Heeft potentie ondanks clichés

Het is vandaag een mooie dag voor liefhebbers van superhelden: ondergewaarde held Daredevil krijgt een eigen serie. Terwijl superheldenfilms vroeger als geeky werden bestempeld, zijn het nu juist de gouden eieren van de filmindustrie. Leidt de unieke samenwerking tussen Marvel en Netflix tot wonderen? We vertellen het je in de (spoilervrije) Daredevil review van de eerste vijf afleveringen.

Laten we Daredevil uit 2003 met Ben Affleck maar even vergeten, iedereen verdient tenslotte een tweede kans! En dus heeft Marvel een uitgestrekt plan om de komende jaren allerlei 'vergeten' superhelden naar het witte doek te brengen, maar probeert het ook andere kanalen te benutten om de reactie van het publiek te testen. In totaal komen er de komende jaren vijf Marvel series naar Netflix.

Om maar meteen met het goede nieuws in huis te vallen: het serieformaat werkt goed! Dit was natuurlijk al enigszins bewezen door het succes van Arrow en The Flash, maar Daredevil heeft slechts 13 afleveringen om z'n verhaal te doen. Je merkt dan ook bij de eerste aflevering dat er van de hak op de tak wordt gesprongen omdat er veel uitgelegd moet worden, maar dit verbetert met elke aflevering.

Personages moeten voorgesteld worden, het ontstaan van Daredevil (gespeeld door Charlie Cox) moet getoond worden, de bad guys worden geïntroduceerd en we moeten wat actie voorgeschoteld krijgen. Dit alles binnen een uurtje; er blijft weinig ruimte over voor verdieping.

Gelukkig wordt hier meer aandacht aan besteed in de daaropvolgende afleveringen; zo ontdekken we door middel van flashbacks steeds meer over de jonge Matt Murdock (alias Daredevil) en hoe de relatie met zijn vader was. Het ontstaan van een superheld is uiteraard één van de belangrijkste aspecten van een goed superhelden verhaal, omdat dit zijn of haar daden verklaart en verantwoordt. Je raakt automatisch meer betrokken bij de serie omdat dit goed is uitgevoerd.

Geheel volgens klassieke serie-formule heeft ook Daredevil een grapjurk in z'n gelederen. Niemand minder dan compagnon Foggy Nelson (gespeeld door Elden Henson), waarmee hij samen een advocatenbureau heeft, is hiervoor geschikt. Het ligt aanvankelijk iets te veel voor de hand dat hij de komische noot verzorgt en Murdock er voor de serieuze kant is, maar je krijgt toch steeds meer waardering voor de dynamiek die dit oplevert.

Murdock en Nelson voegen daarnaast als advocatenduo wel een interessant aspect toe aan de serie. Er komt wat speurwerk bij kijken, interessante gesprekken met verdachten, en een paar indrukwekkende pleidooien uit de rechtszaal voegen een stukje degelijk drama toe.

De balans tussen drama en komedie is echter onpeilbaar. Flauwe grappen en bijvoorbeeld een montage van een uitgaansavond worden afgewisseld met heftige emotionele momenten. Het is niet helemaal duidelijk voor welke sfeer de makers proberen te gaan, hoewel het (schitterende) intro-filmpje meer naar de duistere, gritty kant leunt.

Wat in ieder geval wel goed zit en wat uiteraard verwacht wordt van een superhelden serie is actie, en die krijg je! Uitgebreide vechtscènes (die bijna té lang door gaan) zijn hard uitgevoerd. Hard, maar niet te gory of onprettig om te zien. Bovendien zijn er enkele vechtscènes die helemaal in één shot gefilmd zijn. Knap!

Hoewel de serie dus beschikt over goede actie en het interessante aspect van het advocatenbureau en bijbehorende rechtszaken, zijn de antagonisten vooralsnog niet meer dan cliché slechterikken. Ook het overkoepelend verhaal kan nog wel wat boeiender. Desalniettemin heeft de serie potentie en zit er zeker een stijgende lijn in, die hopelijk tot het eind van het seizoen wordt doorgezet, maar vooralsnog is Daredevil geen must-see serie.