Control Review - Ambitieus project dat veel te laat op gang komt

Max Payne en Alan Wake waren pareltjes! Daar bestaat geen twijfel over. Quantum Break was goed, maar niet uitmuntend. En met de komst van Control, een 3D actiegame waarin bovennatuurlijke krachten centraal staan, zinkt het schip van Remedy nog verder. De game lijkt er te móeten komen, want op een volgende generatie console was de ontwikkelaar vast in één keer failliet gegaan. In deze Control review lees je hoe het ambitieuze project de verwachtingen nooit inlost.

Remedy noemt zichzelf ‘storytellers at heart’, zo is leesbaar op de eigen website. Als je eerdere games gespeeld hebt, klopt dat wel. Met Control probeert het bedrijf de grenzen nog verder op te zoeken. Ambitie is voelbaar. Zo heb je al vrij snel in de gaten als je Control opstart dat je niet ‘zomaar’ een nieuwe actiegame met scienceficition-elementen opstart, maar bevind je je in een Metroidvania-achtige game. Continu moet je zelf de omgevingen opzoeken door borden te lezen in de game en via een (niet al te duidelijke) map te navigeren.

Waarom? Omdat je als hoofdpersoon Jesse op zoek bent naar je broer. Jij bent net directeur van een bedrijf geworden in New York, terwijl de wereld wordt overgenomen door aliens. Overal kom je Hiss tegen, deze aliens zijn er in alle soorten en maten. Op zich is dit een prima concept voor het aanbieden van een game, maar Control neemt door de eerste indruk niet bepaald de controle over van de speler. Zodra je het spel opstart kijk je naar personages die uit het PlayStation 2-tijdperk komen. Enkel wanneer er een extreme close-up is van de ogen van Jesse ziet het spel er prima uit. Maar de rest is bedroevend slecht. Daardoor zal het geduld eisen om verder te spelen, want na luttele seconden begrijp je al snel dat Remedy niet het product heeft neergezet waar spelers van gedroomd hebben.

Als je doorspeelt, zie je pas de charme van de game. Gaandeweg speel je namelijk allerlei bovennatuurlijke vaardigheden vrij, zoals vliegen, het gebruik van een schild en wat vooral tof is, is de ‘launch’-optie. Daarmee kan Jesse diverse items uit de omgeving optillen en naar vijanden gooien. Dat moet ook wel, want de kogels in het simpele schietpistootje in het begin laten te wensen over. Net wanneer je er genoeg van hebt, introduceert de game nieuwe mogelijkheden. En het knappe is dat Control dit tot het einde toe weet vol te houden. Continu wanneer je denkt alles wel gezien te hebben, gebeurt er weer wat nieuws.

Qua gameplay werkt het allemaal best aardig, als je geduld hebt voor de Metroidvania-achtige structuur (houd rekening met slechte save points, eenmaal dood moet je veel stukken opnieuw passeren). Het schieten werkt aardig, alsook de vaardigheden. Alleen zien alles er ontzettend knullig uit. Jesse rent, schiet en vliegt als een ongeleid projectiel en niet als een mens dat slim ontworpen is door een toonaangevende studio. Helaas blijft het hier niet bij. Bij wijlen is het spel ongebalanceerd. De ene keer krijg je een eindbaas voor je kiezen die je zo overhoop knalt, terwijl je met de andere misschien wel tien pogingen nodig hebt. Geduld is een schone zaak, alsook het selecteren van de juiste wapens en genoeg vanuit cover schieten.

Los van deze issues heeft de game nog meer eigenaardigheden. Zo is één van de zijpersonen Ahti, een conciërge die flinke Finse invloeden heeft, zonder twijfel de meest spraakmakende persoon van het spel. Hij mixt Engels met wat Finse zinnen en zet een bijzonder authentiek karakter neer. Hij steelt de show en van hem wil je meer zien, iets wat eigenlijk helemaal niet geldt voor Jesse. Daarnaast heeft de game flink vaak last van framedrops, liep de ondertiteling een keer veel te ver vooruit en kom je haast pen en papier tekort om te zeggen wat er allemaal aan schort.

Het lijkt erop dat Remedy de game niet af had en uit móest brengen op dit moment. Het drukke najaar lonkt en daarna kan het zomaar tijd zijn voor de volgende generatie. Als Remedy dit zou uitbrengen op de PlayStation 5, om maar een dwarsstraat te noemen, zou faillissement nabij zijn. Dat had gewoon niet gemogen. Maar ook nu mag het niet.

Control zal voor veel mensen veel te slecht ogen én te moeilijk zijn. De map is te slecht getekend waardoor je vaak letterlijk moet zoeken om de weg te vinden. Enkel de volhouders, zoals ondergetekende, bereiken het einde. Ga maar na: 2,69 procent speelde de game uit op Xbox One. Dat is bizar weinig, zeker als je weet dat het PR-bureau maar 30 codes had (en waarschijnlijk was dit niet enkel voor Xbox One).

Enkel zij die de game uitgespeeld hebben, zien hier en daar mooie dingen. Tegen het einde van de game worden bepaalde nieuwe omgevingen mooier, wordt het verhaal interessanter en ook kent het verhaal een paar toffe puzzels waar je even over na moet denken. De elementen van het brutalisme die tot het einde in de game verweven zitten zijn bovendien ook om van te genieten. Remedy bewaart het beste voor het laatst. De laatste twee missies (er zijn er totaal tien) lijken compleet door iemand anders te zijn ontworpen en bieden veruit het beste van de game. De omgevingen zijn strak, er is opeens een toffe soundtrack tijdens gevechten en het verhaal wordt steeds mysterieuzer.

Feit is alleen wel dat je niet 60 euro neerlegt om uit te vogelen wat er allemaal mooi is of mooi kan zijn aan een game, laat staan om te wachten tot het einde. Je wil vanaf de eerste seconde vermaakt worden en door iets gepakt of geraakt worden. Dat doet Control niet. Het is niet zo goed als eerdere titels uit de stal van Remedy en dat is pijnlijk. Control is niet meer dan een avontuur waarin je aliens afknalt in een tergend uitziende wereld. Het verhaal is interessant, maar zeker niet één dat je van het puntje van je stoel zal afblazen. Rond het einde wordt het verhaal zelfs steeds vreemder en onlogischer en ben je eigenlijk na de aftiteling gewoon blij dat het er allemaal op zit.